ฉันพูดถึงดวงดาววาวพาดฟ้า
เมื่อเวลาสามทุ่มอยู่ชุ่มชื่น
ภายใต้ดวงจันทร์ฉายไร้ลมครืน
ยามเธอตื่นลืมตามารับฟัง
แต่โบราณกาลก่อนฉันย้อนยุค
มาปลอบปลุกใจเธอเกร่อสะพรั่ง
ว่าดวงดาวคราวตกทารกยัง
มิหยุดยั้งกำเนิดมนุษย์มา
แด่เธอครวญหวนนึกสะทกสะท้าน
เมื่อดาวย่านตกไปในต่อหน้า
เป็นเหมือนผีพุ่งไต้ในสายตา
เธอมิกล้าเฝ้ามองจ้องดาวใด
ฟ้าคืนนี้แจ่มใสเห็นไกลกว้าง
หากแต่มิเวิ้งว้างกว่าคืนไหน
เราต่างแต่มุมมองต่างจ้องไป
ทว่าใจมิต่างว่างที่เดียว
บนพื้นดินถิ่นหอมเราย้อมรัก
มิแตกหักผลักไสไปเปล่าเปลี่ยว
ทั้งสีฟ้าแผ่นฟ้ามาหนึ่งเดียว
ล้วนคล้องเกี่ยวเกลียวใจเราเข้าด้วยกัน