นั่งตากสายลมหนาวที่ยังพัดผ่าน
นั่งอยู่ตั้งนาน..หวังให้ลมหนาวพัดความเศร้าไปได้
แต่ไม่รู้สิ..ยิ่งนั่ง...ยิ่งเศร้าใจ
ยิ่งทวีความหวั่นไหวให้รุนแรง
หวังจะให้ความเศร้าลอยไปกับสายลม
หวังจะให้รักขื่นขมเป็นแค่การเสแสร้ง
เหนื่อยจัง..กับหน้าหนาวต้องมานั่งตาแดง
กับน้ำตาที่ไม่เหือดแห้งไปสักที
รอยยิ้มหวานที่เคยยิ้มรับลมหนาว
กลับกลายเป็นรอยยิ้มที่ว่างเปล่า..ในวันนี้
เมื่อไม่มีเธอ..ทุกทุกอย่างที่เคยมีค่าและแสนดี
กลับไม่มีค่าเลยสักนาทีแม้กาลเวลา
เข็มนาฬิกาที่หมุนวน
กับความหมองหม่นของคนไร้ค่า
หมดแรงแล้วสิ..ที่จะรอเธอกลับมา
กลับเข้าบ้าน..ดีกว่า..ที่จะนั่งลืมเธอ
เอากลอนเก่ามาขายอีกแย้ว
