ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ViVee]

ยามสายฝนหล่นกระทบซอกโขดหิน
กระเซ็นซ่านลงสู่ดินแตกเป็นสาย
เหล่าต้นหญ้าพาฟื้นจากความตาย
แลเรียงรายเขียวชอุ่มชุ่มผืนดิน

ส่วนไม้ใหญ่ได้คืนความชุ่มฉ่ำ
ยามเม็ดฝนกระหน่ำไปทั่วถิ่น
แขนงหนางบางใบไร้โรยริน
ผิวแหว่งวิ่นบินร่อนก่อนโรยรา

ส่วนตัวฉันเป็นเพียงเจ้าดอกไม้
อยู่โดดเดี่ยวภายใต้ห้วงเวหา
ยามแดดแรงแสงสาดบาดกายา
ยามฝนฟ้าพาพร่ำบอบช้ำกาย

ทำได้เพียงดิ้นรนบนวัชพืช
ไขว่คว้าแสงในที่มืดก่อนจางหาย
หวังเพียงพบภุมรินทร์ก่อนวอดวาย
ในอ้อมกอดสุดท้ายก่อนจากลา.

ViVee

[พิกุลแก้ว]

เจ้ารอคอยภุมรินทร์จนสิ้นแสง
แม้นอ่อนแรงเพียงใดใจโหยหา
ถูกบดบังจากภายนอกด้วยหญ้าคา
อยู่ท่ามกลางผืนป่าอย่างเดียวดาย

จะมีเพียงหนอนผีเสื้อที่มองเห็น
ที่ยังคงหลีกเร้นความเฉิดฉาย
มันเฝ้ามองจองเจ้าจนเฉาตาย
กว่าที่จะเร้นกายได้ออกมา

ทว่าเจ้าดอกไม้คลายกลีบร่วง
เลยหมดช่วงรอคอยเสียแล้วหนา
ต่างคลาดเคลื่อนเพียงเสี้ยวของเวลา
แม้นพบพา..แต่ไม่อาจได้คุ้นเคย.

[กัลมลี*]

ฉันคือใบหญ้าบางข้างดอกไม้
มิมีใครมองเพลินคนเมินเฉย
ค่าแค่พรมเหยียบย่ำซ้ำละเลย
คงงอกเงยตามชะตา...ยถากรรม

ดอกไม้แม้งอกงามตามป่าเขา
ต่างบอกเล่าความงามยามเช้าค่ำ
ดอกไม้คือดอกไม้แม้ใบช้ำ
มิต้อยต่ำเท่าหญ้าค่าไม่มี

ฉันคือใบหญ้ารอขอความรัก
เพียงพยักยิ้มให้ใจล้นปรี่
น้ำใจฝนรดรินแผ่นดินดี
ก็คุ้มที่้เกิดมาใต้ฟ้าคราม

[ViVee]

ปรบมือรัวๆๆๆๆ  อยากแต่งตอบแต่คิดไม่ออกเลยค่ะ 
 

[พิกุลแก้ว]

น่าเอ็นดูเหลือเกิน"เจ้าต้นหญ้า"
ความคุ้มค่าคือความสุขแม้ทุกข์หาม
อิงอยู่ใต้แผ่นผืนท้องฟ้าคราม
สิ้นนิยามริษยาต่อผู้ใด

นั่นก็ซึ้งถึงคุณค่าของตนแล้ว
สูงต่ำใดไม่แคล้ว...ความหวั่นไหว
เพียงคุณค่าคำนี้ต่างออกไป
อยู่ที่ใครจะมองเห็นค่าของตน.

[กรีนซี]

น้ำค้างกับดอกหญ้า

น้ำค้างฝากคำบอกถึงดอกหญ้า
คำสัญญาร่างไว้ในฤดูฝน
มิตรภาพยาวนานนั้นตราบจน
เกาะเกยบนใบก้านเช่นวานวัน

ไอแสงอุ่นอรุณเยือนเคลื่อนสู่ฟ้า
แวะเวียนมาหาเธอ...เจอกับฉัน
ริมไหล่ทางสร้างสุขทุกคนนั้น
เคียงคู่กันฟันฝ่าคราต้องลม

เด่นชวนมอง ด อ ก ห ญ้ า ท้าลมลู่
เคียงน้ำค้างเช้าตรู่ดูงามสม
“ถึงไร้กลิ่นสิ้นหอมพร้อมชื่นชม”
คนนิยมยามมองสองไหล่ทาง

ตื่นพบเจอ..เธอฉันครั้นเช้าตรู่
ขอเคียงคู่อยู่ใกล้ไม่เหินห่าง
จวบสายเยือนจึงพรากจากน้ำค้าง
พบกันใหม่รุ่งสางเคียงข้างกัน

กรีนซี

[ViVee]

แม้ฉันเป็นดอกไม้อยู่ในสวน
ฉันส่งกลิ่นอบอวลชวนหลับฝัน
เขาเข้ามาเชยชมทุกวี่วัน
แล้วปล่อยฉันทิ้งไว้ให้เดียวดาย

วันเวลาพาผันไม่นานนัก
กลีบใบหนักเกินต้านในยามสาย
ผันไปมองจ้องไม้ดอกอันเรียงราย
แม้นฉันหายตายจากไม่อาจจำ.


ViVee