บทละครเรื่องเอสเธอร์นี้ ยังหาสมบูรณ์ไม่ และยังไม่ได้จับเพลงหน้าพาทย์ประกอบครับ ท่านใดสามารถแนะนำ ยินดีรับฟังคำของท่านครับ ขอบคุณครับ
๏มาจะกล่าวบทไป ถึงราชธานีไอศวรรย์
มีนามตามอัตถ์ว่าซูซรร โจษจันบันลือชื่อบุรี
ครอบครองผองเมืองใหญ่น้อย ร้อยยี่สิบเจ็ดกรุงศรี
อะหัศวะโรศธิบดี ผ่านราชธานีพรรณราย
กว้างใหญ่ไพศาลประมาณยาก ยิ่งมากกว่าเมืองทั้งหลาย
จนปัญญาจะหาขวาซ้าย ที่ปลายกรุงเกษตรเขตแดน ฯ
๏เมื่อนั้น กรุงกษัตริย์ทรงทรัพย์นับแสน
เห็นว่าศัตรูกลัวแกลน ทุกแคว้นมาถวายบรรณาการ
มีใจโสมนัสอัตรา ได้ครองนคราไพศาล
เห็นควรที่จักมีงาน สำเริงสำราญพิมานชัย
ซึ่งได้ยศศักดิ์หนักหนา เสวกาทั่วทั้งเมืองใหญ่
ควรสำเริงสำราญบานใจ ในมณเฑียรรัตน์รจนา ฯ
จึงให้เรียกราชเสนี เสนามนตรีทุกหน้า
เบี้ยหวัดสมบัตินานา แต่ก่อนมาชุบชูตามบูราณ
กาเลเวลานี้สาผล ประชาชนชายหญิงสุขศานติ์
จะเลี้ยงอำมาตย์ข้าราชการ ในพระพลาญปราสาทปรางปรา ฯ
๏บัดนั้น ทั่วพระโรงเคียมคัลหรรษา
ฟังสาสนเจ้าจอมพารา วันทาท้าวแล้วจรจรัล ฯ
๏วังเอยวังเวียง งามเยี่ยงอย่างช่างรังสรร
ผาเผือกเลือกแล้วทุกอัน ตั้งบรรณปราสาทโสภา
เศลาอ่อนอันพรรณตระการ เป็นกำราลแทนผืนพัตถา
ลายเลื่อมล่อแสงแยงตา นักบาเรียนรู้ประดิษฐ์ไว้
พิสูตรส่านก่านกั้นพรรณพิพิธ หิรัญบาศตรึงติดเสาไศล
ที่โถงโรงรีราไชย ไว้โต๊ะม้ามาศสะอาดตา ฯ
หรือ ลายม่านนั้นเป็นลายอะไร จะผูกความตามจิตคิดว่าดี
๏ปักเป็นโอลิมโปเขาหลวง กลางดวงดารการาศี
รูปกษัตริย์เทพาเทพี ตามที่ลดหลั่นเป็นชั้นเชิง
ปักเป็นไฮยะซินแกนิมีด ตามรีตเฮเลนเล่นเถลิง
เทพบรรทมเทพบันเทิง สำเริงเล่นเลี้ยวเกี้ยวพา
อะพอโลทรงรถปรากฏกาย เฉิดฉายมาในเวหา
กับด้วยภคินีลูนาร์ โคจรเป็นทิวาราตรี
ปักเป็นเฮอร์คิวลิสฤทธิ์ไกร ได้เป็นเทพดาในราศี
เดิมเป็นนรชาติทั้งอินทรีย์ ภายหลังได้มีบำเหน็จนัก
ปักเป็นรูปบาปารีศ อะโฟรดีตกัลยามาดัก
สบเหมาะก็เข้าถามทัก ว่ารักนางใดในสามรา
ปักเป็นรูปบานาร์ซิสซัส สุนทรสันทัดนักหนา
นางพรายไพรพบสบตา ก่อเกิดตัณหาราคี
ปักเป็นอุราโนไกอา รูปซุสเฮรามเหสี
ปักรูปไททันบรรดามี ปักอาระเตมีพรานไพร
รำพันความตามใจใช่ตามอัตถ์ จึงกระจัดกระจายไปได้
จะกล่าวความตามอัตถ์ชัดใจ จะได้ตรงตามความตำรา ฯ
๏ ปางนั้น สมเด็จนางมิ่งมเหสี
ทรงนามตามอัตถ์ว่าวัศธี ไม่มีอัชฌาอาลัย
แก่พระวรราชโองการ สามีภูบาลเป็นใหญ่
แข็งขืนฝืนน้ำพระหทัย นิ่งไว้ไม่ฟังคำบัญชา ฯ
๏ฝ่ายข้างขันทีนักเทศ ระวังเขตข้างในมิได้ว่า
ตามแต่นารีราชา ออกมาถึงพระโรงรูจี ฯ
๏เมื่อนั้น สมเด็จกรุงกษัตริย์รัศมี
คำนึงนึกนารถนารี นักเทศขันทีออกมาพลัน
ไม่เห็นนางนารถนารี ผู้มีศุภลักษณ์เฉิดฉัน
แต่ชาวชายฝ่ายในเกี่ยงกัน ท้าวเห็นสำคัญก็แจ้งใจ
กริ้วโกรธแก่พระมเหสี ดุษณีนิ่งนั่งหม่นไหม้
ดูเสนีมนตรีระอาใจ ใครจักอายเก้อเสมอกู
จึงตริตามระบิระเบียบบรรพ์ กระทู้บรรเทาทุกข์ที่อดสู
เรียกสิบมนตรีเกรียวกรู มาสู่พระที่นั่งบัลลังก์รัตน์ ฯ
๏มาถึง ท้าวจึงแจ้งความตามอัตถ์
จะมีฎีกาใดชมัดชัด บำบัดความอายอาตมา ฯ
๏บัดนั้น ทศมนตรีที่ปรึกษา
ฟังความตามกษัตริย์ตรัสตรา จินตนาในข้อคดีมี
แล้วบันทูลตามบูรพ์บุราณสอน ว่าดูกรกรุงกษัตริย์รัศมี
สมควรห้ามปรามนารี อันนางวัศธีเป็นอาทิ
ควรตั้งพระกฤษฎีกา มีโทษอาญานีติ
กัญญาทั่วทั้งธานีนิ จะได้ไม่เริ่มริเรื่องรำคาญ
ผิหยุดดุษณีฉะนี้นั้น นารีทุกอันจะห้าวหาญ
เพราะเห็นแลลือทุราจาร มเหสีภูบาลเป็นการดี
จะด่าแช่งแข็งขืนฝืนผัว ถือตัวว่ามีฤทธิ์สิทธิศรี
จะเดือดร้อนระคายฝ่ายสามี ทั่วทั้งบูรีซูซรร ฯ
๏เมื่อนั้น กรุงกษัตริย์ผู้ผ่านไอศวรรย์
ฟังทำนูลมนตรีตริอรรถ์ เห็นตามความนั้นทุกประการ
ตั้งกฤษฎีกาออกประกาศ ทุกภาษในไผทไพศาล
ให้หน่อนารีมีสันดาน สุนทรอ่อนหวานเชื่อฟัง
แก่ผัวผู้มีคุณมาก ร่วมยากร่วมทุกข์ร่วมสุขัง
ผัวมีอำนาจกำลัง ยังคุณโทษแก่ภรรยา ฯ
ในสาสน บอกบทอ้างการมิจฉา
อันสมเด็จศรีชายา มิได้มีอัชฌาอาลัย
ให้ถอดจากที่ศรีกษัตริย์ อายัดพัตถุพัตถาให้
ให้เสียพนักงานตนไป จำไว้ในตรุใต้ดิน ฯ
ไพร่ฟ้าข้าไทพลเมือง รู้เรื่องกรุงกษัตริย์หมดสิ้น
ข่าวเข็ญกัญญานารินทร์ เสียศิลปฏิบัติภัสดา
ฝ่ายฝูงภรรยานารี จงรักภักดีเป็นนักหนา
ยำเยงเกรงผัวเป็นอัตรา ตามบทบัญชาภูบาล ฯ
