รักของฉัน คงไม่พอ จึงขอเลิก
เดินมาเบิก หัวใจคืน ฝืนใจฉัน
ความผิดหรือ คืออะไร ไม่สำคัญ
สุดท้ายพลัน จบไม่เหลือ ความเชื่อใจ
คงเป็นแค่ เรื่องทั่วไป หากไม่คิด
ทุกชีวิต ต่างเคยผ่าน นานแค่ไหน
ถึงจะลืม เข้าใจได้ แล้วหายไป
ความเสียใจ ใช่คงอยู่ ฉันรู้ดี
แต่ที่จิก ฝังลงไป ในก้นบึ้ง
คือคำซึ้ง ที่ตรึงใจ ไม่หายหนี
เป็นสัญญา ที่พร่ำพรอด ถอดวจี
ทุกนาที ยังนึกโกรธ ที่จดจำ
คำที่ว่า จะรักกัน จนวันตาย
พลันมลาย ทิ้งรอยหม่น คล้ายโดนย่ำ
หนึ่งคนจำ อีกคนฝืน กลับคืนคำ
ปล่อยให้ช้ำ แล้วเดินหาย ง่ายกว่าเธอ
จำเอาไว้ อย่าสัญญา ถ้าไม่คิด
หนึ่งชีวิต ก็มีค่า อย่าเสนอ
คำพล่อยๆ ฆ่าคนตาย ได้นะเออ
เจ็บเสมอ ตกหลุมพราง คนอย่างเธอ
