สายลมปลิว พริ้วไหวไป ในอากาศ
เอื้อมมือวาด เขียนชื่อใคร ข้างในนั้น
เข็มเวลา หมุนมารอบ ขอบตะวัน
เหลือเพียงฉัน ที่สะอื้น ยืนเดียวดาย
เคยคิดว่า การกระทำ ทุกคำพูด
ถูกต้องสุด จึงเอ่ยไป เพราะใจหน่าย
วันนี้ซึ้ง เป็นบทเรียน เจ็บเจียนตาย
ฉันทำร้าย คนชิดใกล้ ไม่ใยดี
ยามทะเลาะ เป็นเธอก่อน มางอนง้อ
ไม่รั้งรอ คิดกังวล สนศักดิ์ศรี
แม้ฉันผิด ยังมองข้าม น้ำใจดี
รักที่มี ช่างมายมาก ยากประเมิน
เพราะไม่เคย ไม่เหลือใคร จึงไม่รู้
ตอนเธออยู่ ก็ใจดำ ทำห่างเหิน
ไม่สนใจ คนข้างๆ ทำหมางเมิน
มัวหลงเพลิน คิดว่าเหนือ เชื่อของตาย
เพียงชั่ววูบ ที่หมดสิทธิ์ เพราะคิดสั้น
ไม่คาดฝัน ว่าผลลัพท์ กลับใจหาย
อยู่ลำพัง นั่้งใจเพลีย นึกเสียดาย
ฉันคือควาย ที่โง่เง่า เพิ่งเข้าใจ
เหงาเป็นไง รู้ซึ้งหนอ ก็วันนี้
เจ็บทุกที เมื่อรู้ข่าว สาวมีใหม่
สมหน้า ตัวเองนัก เสียรักไป
เขามีใหม่ อาลัยหา หน้าไม่อาย
ไผ่เดียวดาย
๒๐.๐๕.๒๐๒๑
