ใช่หลบหน้า หรือว่าโกรธ โปรดเข้าใจ
การผลักไส คือจำเป็น เห็นใจบ้าง
จากคนรัก หน้าที่หยุด เมื่อสุดทาง
สิ่งที่สร้าง พังทลาย หายฉับพลัน
เธอหมดรัก แต่ฉันยัง คงฝังจิต
เอาแต่คิด ถึงอดีต กรีดความฝัน
เวลาผ่าน แม้นานปี ไม่มีวัน
ทำให้ฉัน ลืมเธอได้ ถ้าหายใจ
มือคู่นั้น ที่เคยจับ นับไม่ถ้วน
ยิ่งคิดหวน ยิ่งหมองหม่น ทนไม่ไหว
แก้มเคยหอม เอวเคยกอด พรอดรักใคร
สิ่งเหลือไว้ แค่ภาพจำ ให้คลำทาง
ที่เธอทำ มันไม่ถูก ผูกไมตรี
ให้ฉันนี้ เปลี่ยนเป็นเพื่อน เหมือนขัดขวาง
ฉันอุตส่าห์ เว้นระยะ กะเส้นทาง
ให้อยู่ห่าง เพื่อทำใจ ไม่ใกล้กัน
ขอร้องเธอ อย่าใกล้ชิด คิดเจอหน้า
แค่สบตา ก็หวั่นไหว ใจมันสั่น
คนถูกทิ้ง ยิ่งย่ำแย่ เมื่อแคร์กัน
ปล่อยให้ฉัน อยู่ในที่ ไม่มีเธอ
#ไผ่เดียวดาย#
๙.๙.๒๑
