ไม่เคยคิด จะได้พบ เพราะหลบรัก
เคยอกหัก เลยนึกกลัว สิ่งชั่วร้าย
ที่แฝงเงา มายามค่ำ เพื่อกล้ำกราย
คอยทำลาย ใจคนโง่ ที่โผล่มา
บาดแผลเก่า ไม่ลบเลือน ยังเตือนไว้
อย่าเชื่อใจ หรือคำคน จนไร้ค่า
ฝนที่หล่น มิอาจเทียบ เปรียบน้ำตา
มันเกินกว่า จะซับหมด ต้องจดจำ
แต่ทำไม หัวใจฉัน ต้องหวั่นไหว
เธอคนไกล ที่บังเอิญ เดินถลำ
ทุกคำพูด แสดงผ่าน การกระทำ
เพื่อตอกย้ำ คำบอกรัก ว่าหนักพอ
มาเปิดตัว ด้วยหัวใจ ใช่ใบหน้า
แสดงค่า ความจริงใจ โดยไม่ขอ
สิ่งใดๆ คืนตอบแทน แม้นต้องรอ
ไม่กลัวท้อ เธอรอฉัน อย่างมั่นคง
เสมอต้น เสมอปลาย ไม่หายหนี
สู้วจี ที่ครหา ว่าลุ่มหลง
เธอหนักแน่น จนใจเดิม เริ่มพะวง
ที่เคยปลง กับความรัก เริ่มหนักใจ
สะพานใจ ที่ขาดหาย นานหลายปี
ไม่เคยที่ จะเปิดทาง ว่างการใช้
แต่วันนี้ เต็มใจเชิญ ให้เดินไป
ตามเสียงใจ ที่มองเห็น เป็นชื่อเธอ
เดินเข้ามา แล้วอย่าหาย จะได้ไหม
สะพานใจ ที่ทอดมา อย่าพลั้งเผลอ
มาเดินเล่น ไม่จริงจัง พังที่เธอ
ฉันคงเหวอ ไม่รักใคร ไปอีกนาน
ไผ่เดียวดาย
18.10.2019
