O ..มหาวิบัติแห่งอันดามัน.. O
ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน
22 พฤศจิกายน 2024, 12:29:AM *
ยินดีต้อนรับคุณ, บุคคลทั่วไป กรุณา เข้าสู่ระบบ หรือ ลงทะเบียน

เข้าสู่ระบบด้วยชื่อผู้ใช้ รหัสผ่าน และระยะเวลาในเซสชั่น

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)
 
หน้า: [1]
  ชุมชน  |  ส่งหัวข้อนี้  |  พิมพ์  
ผู้เขียน หัวข้อ: O ..มหาวิบัติแห่งอันดามัน.. O  (อ่าน 2448 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้
20 มิถุนายน 2019, 06:49:PM
สดายุ
กิตติมศักดิ์
*

คะแนนกลอนของผู้นี้ 15
ออฟไลน์ ออฟไลน์

เพศ: ชาย
กระทู้: 185



« เมื่อ: 20 มิถุนายน 2019, 06:49:PM »
ชุมชนชุมชน






....เช้าตรู่ ๒๖ ธันวาคม ๒๕๔๗....

๑๙๑. เงียบงาม ณ ยามแสงขึ้นแต่งฟ้า
เริ่มบุปผามอมถิ่นด้วยกลิ่นหอม
ตรู่เช้านั้น..ภุมรินก็บินดอม-
เข้าออ-ห้อมตฤปหวานสำราญรส

๑๙๒. เมื่อเครื่องบินโผผ่านสู่ม่านเมฆ
ใจหนึ่งเฉกเช่นภู่ที่รู้บท
อารมณ์บางส่วนเสี้ยวแสนเลี้ยวลด
เข้าจ่อจดถึงใคร..ผู้ไกลตา

๑๙๓. เอื่อยอ่อยลมทะเล..คล้ายเห่กล่อม-
จะหลั่งหลอมมุ่งมาดใน..ปรารถนา
จนแผ่นน้ำกระเพื่อมพลิ้ว..เป็นริ้วมา
ก็รู้ว่าคือปฐม..แห่ง-ลมวก

๑๙๔. เมฆขาวลอยเคว้งคว้าง, ฟ้ากว้างใหญ่
แลลิบไกลสวยสะ..ผ่านกระจก
และเนตรหนึ่งในวาระ..หวั่นสะทก
สุดจะปกป้องใจ..จากใครแล้ว

๑๙๕. จากแผ่นผืนเรียบกว้าง..อยู่ข้างหน้า
ลมโชยช้าโยนเสียง..แต่เพียงแผ่ว
และบัดนั้นคลื่นอุทก..ก็ยกแนว
ขึ้นโถมแถวฟองขาว...เห็นวาววับ

๑๙๖. คึกคึกระทึกเสียง..อยู่เพียงโสต
หากอุโฆษข่มหวัง..จนพังดับ
คลื่นน้ำโหม, แดดทอ..ลออรับ
ค่อยค่อยทับชีพถม..ลงหล่มน้ำ

๑๙๗. ทอดคะนึง..ท่ามอบอุ่นละมุนละม่อม
เนตรพริ้ม, จ่อมใจละลานด้วยหวานฉ่ำ
ครั้งคราวที่แย้มอร..เกิดซ้อนซ้ำ
ก็ทุกครั้งดื่มด่ำ...วาบซ้ำซ้อน

๑๙๘. ค่อยค่อยโถมแรงถั่ง..เข้าหลั่งไหล
เป็นแท่งน้ำสูงใหญ่..แล้วไพล่ผ่อน-
ลดระดับโซมซาบ..เหลือคราบนอน-
ของศพที่ม้วยมรณ์..บนขอนทราย

๑๙๙. จึง..บทเพลงทุกข์โศก..แห่งโลกต่ำ
ค่อยค่อยย้ำอาดูร..กลางสูญสลาย
เปล่งโศลกบทนิยาม..แห่งความตาย
ออกรำบายผ่านคลื่น..ครึกครื้นขบวน

๒๐๐. แท้เพียงทรายเม็ดน้อยที่ด้อยค่า
ต้องคลื่นถาโถมกระหน่ำ..ก็กำสรวล
ปลายสำนึกในน้ำ...ฤๅ-คร่ำครวญ-
ยอมรับความแปรปรวน..ทบทวนคิด

๒๐๑. แท้อ่อนแอ, แพ้-พ่าย..ง่ายดายนัก
เพียงน้ำกักจมลิ่ว..ชีพปลิวปลิด
ไร้กำลังวังชาจักฝ่าฤทธิ์
ช่วยชีวิตตัวตนให้พ้นภัย

๒๐๒. แท้มิได้ยิ่งใหญ่อย่างใจนึก
แค่น้ำลึก..คลื่นข่ม..ถึงล่มขัย
สายวารินไหลลามบอกความนัย
แม้นอาลัย..ยังต้อง..จำล่องลา

๒๐๓. แท้มิได้ยิ่งใหญ่เท่าไรหรอก
เพียงเศษเสี้ยวคลื่นระลอกก็ปอกค่า
ศพน้อยน้อยถึงวิบัติน้ำพัดพา
จำทอดถอนทรมา..ลอยบ่าไป

๒๐๔. แท้จริงแล้ว..ดับสิ้นในสินธู
รองร่างอยู่สมควร..อย่าหวนไห้
ด้วยก่อเกิดกายหยั่ง..กระทั่งใจ
หรือมิใช่ในน้ำอันคร่ำคา

๒๐๕. แท้จริงแล้ว..เพียงทัณฑ์ที่ผันเปลี่ยน
เคลื่อนคล้อยเวียนสุริยัน-ดาว-จันทร์-หล้า
เพื่อสังสารธารทุกข์ได้รุกมา
โลมทุกหน้าแนบเนื้อ...เป็นเหยื่อกาล

๒๐๖. ล้อเครื่องบินแตะพื้น, คนตื่นเต้น-
กับลอบเร้น..แอบซ่อน, แสนอ่อนหวาน
ละช่วงคาบภาพฝัน..แห่งวันวาน
ก็แผ่ซ่านสู่พักตร์...สุดกัก-ล้าง
.
.
.
https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=sdayoo&month=07-2011&date=21&group=197&gblog=2

ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : @free, Mr.music, เนิน จำราย, พี.พูนสุข

ข้อความนี้ มี 4 สมาชิก มาชื่นชม
บันทึกการเข้า
หน้า: [1]
  ชุมชน  |  ส่งหัวข้อนี้  |  พิมพ์  
 

Email:
Powered by SMF 1.1.2 | SMF © 2006-2007, Simple Machines LLC | Thai language by ThaiSMF
s s s s s