ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[พ.พิมพา]

..รอยอาวรณ์..

ผ่านหน้าร้อนคิมหันต์รักหันเห
ลมพัดเพเมฆเคลื่อนลอยเลื่อนไหล
ถึงวสันต์วันนี้ไม่มีใคร
จะใส่ใจอาวรณ์เหมือนก่อนเคย

ความคิดถึงพร่างพรายเหมือนสายฝน
ที่ร่วงหล่นก่อนเกิดระเหิดเหย
เย็นสายน้ำฉ่ำหล้ามาโปรยเปรย
ละอองเอยคล้ายรับซับน้ำตา

ยากลืมเธอเผลอไผลเพราะไหลหลง
ทุกวันคงคิดถึงคะนึงหา
ดอกรักร้อยมาลัยใครให้มา
สุคนธาหยาดฝันหอมวันคืน

เหลือเพียงรอยอาลัยไว้ไถ่ถาม
เฝ้าติดตามทุกหนสุดทนฝืน
มาสิ้นกลิ่นถวิลหวังลงพังครืน
ไม่สดชื่นแห้งโหยแล้วโรยรา

ผ่านไปแล้วแก้วพี่เหมือนลี้ลับ
ไม่หวนกลับคืนเรือนเตือนใจว่า
ที่ห่างกันวันก่อนเกินย้อนมา
วันนี้ถึงวันหน้าเจ้าลาเลย

วาริน
๒๖/๕/๕๗

[panthong.kh]

คร่ำครวญหา มานาน มานหม่นหมอง
เรียกร่ำร้อง ปองหมาย หน่ายจริงเอ่ย
ขาดหญิงเรียง เคียงครอง มิมองเลย
ขาดคู่เคย เชยชิด จิตอาวรณ์

หน้าร้อน ร้อนเสียจน ทนไม่ไหว
ร้อนทรวงใน ใจหวั่น บรรจถรณ์
น้ำตาคลอ คล้อยหยด รดที่นอน
จึงมาอ้อน ออดอิง หญิงแนบกาย

จะสงสาร ดีไหม ในยามนี้
เศร้าฤดี เกินไป ใจหมองหมาย
โดนใครเขา เขี่ยทิ้ง นิ่งเพราะอาย
ขืนบอกชาย ออกไป คงไม่ดี

จึงเก็บงำ ช้ำซุก ทุกข์ล้นเอ่อ
ไม่อยากเผลอ ปล่อยใจ ให้สิ้นศรี
กลัวเจ็บอีก หลีกหลบ จบชีวี
ร้าวฤดี เหมือนเก่า เศร้าดังเดิม
พันทอง
๒๘/๕/๕๗

[พ.พิมพา]

หนึ่งรักจริงหนึ่งรักเล่นไม่เห็นผล
รักผิดคนอับเฉาเหงาเหลือที่
รักหนอรักหนักจริงยิ่งชีวี
แปลกเหลือดีโลกยังมีรักทุกวัน

อาจจะสั้นยาวบ้างอย่างที่พบ
อาจมีจบมีเริ่มให้เติมฝัน
อาจมีทุกข์มีหนาวเศร้าจาบัลย์
ใครไหนกันดวงใจนี้ไม่มีรัก

วาริน
๒๙/๕/๕๗

[ไพร พนาวัลย์]

โถ หัวใจลุงไพรไยว่างเปล่า
เมื่อตอนเช้ายังเต็มจนเข็มหัก
พอสายหน่อยลอยไกลแปลกใจนัก
ต้องหยุดพักเติมน้ำให้ฉ่ำทรวง

อยากจะมีรักอีกกลัวฉีกอก
ยอมือไหว้ปะหลกยังชกร่วง
ช่างใจร้ายใจดำชอบกำพวง
ขอประท้วงอินทร์พรหมให้ก้มมอง

ให้สาวมาทีละคนไม่บ่นว่า
แต่กลัวมาทีละเท้าให้เราม่อง
ไม่บันยะบันยังลงนั่งกอง
แม่ยังย่องมาเหยียบให้เงียบ..เงี่ยบ..!!

ไพร พนาวัลย์

 

ก่อนจะเหยียบก็ไม่ล้างเท้าซะก่อน เนี่ยเห็นไหม? เป็นรอยอยู่เลย..

[panthong.kh]

หัวใจรัก หนักหน่วง ช่วงเช้านั้น
เติมเต็มฝัน ขั้นกว่า ชัวร์เรื่องเฉียบ
สายมาหน่อย ง่อยเกิน เดินราบเรียบ
เพลินจนเหยียบ หัวใจ ใครเต็มเปา

ตกตอนบ่าย ส่ายหน้า ตาหมองคล้ำ
ความดันต่ำ ซีดเซียว ดูเปลี่ยวเหงา
พักดื่มน้ำ ดื่มนม นิยมเอา
ตายังเมา ไม่สร่าง ระหว่างอม

แม้อยากมี รักอีก จำหลีกหลบ
กลัวโดนตบ พบเจอ เธอขู่ข่ม
ด้วยหลายรัก หนักจิต คิดแล้วตรม
ตายเพราะนม จากเต้า เข้าสักวัน
พันทอง
๒๙/๕/๕๗
 

[ไพร พนาวัลย์]

อยากจะตายอย่างนั้นในวันเศร้า
แม้เพียงเงาคนงามในความฝัน
ดีกว่าตกน้ำตายแสนอายครัน
ขอแบ่งปันใบบุญให้หนุนนอน

มีแต่นมหมดอายุจึงไม่อยาก
ขืนกินมากปากบานจนยานหย่อน
ถ้าได้กินของใหม่ใจอาวรณ์
กางสองกรกอดกุม เป็นหนุ่มนาน

ไพร พนาวัลย์

 

เด็กอายุต่ำกว่า๑๘ โปรดอยู่ในความดูแลของผู้ใหญ่ในการอ่าน 

[panthong.kh]

อายุย่าง แปดสิบเอ็ด เสร็จเราแน่
เดินยักแย่ ยักยัน มันงุ่นง่าน
เจอนมเน่า เข้าขั้น อันธพาล
ในดวงมาน หมองหม่น ทนชอกช้ำ

จะเอ่ยออก บอกไป ใจแห้งห่อ
อบากหัวร่อ ร้อยหน ทนถลำ
ไปเข้าวัด ขัดเกลา เฝ้าพระธรรม
อย่ามาย้ำ เรือ่งนม มันตรมใจ
พันทอง
อายุ 81 ควรมีคนแนะนำ