ฉันยังจำ เธอไม่ลืม ยังปลื้มอยู่
แม้ไร้คู่ อยู่ตั้งนาน กาลผ่านพ้น
ภาพความรัก ในครั้งนั้น พันกมล
แสนทุกข์ล้น เมื่อคิดถึง ซึ่งดวงใจ
เรารู้จัก กันแต่เด็ก ยังเล็กๆ
เคยเล่นเขก หัวเราะกัน วันสดใส
เรียนประถม จนจบลา มหาลัย
ความในใจ ไม่เคยบอก เก็บซอกซอน
ฉันชอบเธอ มานานนม ข่มเอาไว้
อัดอั้นใจ ต้องอดทน ปนหลอกหลอน
ความขี้อาย หรือกลัวเสีย เขี่ยใจรอน
กระแท่นท่อน เพื่อนกับแฟน แทนยากจัง
เคยแอบเขียน จดหมายรัก ปักริมรั้ว
แต่ก็กลัว รีบไปเก็บ มาเหน็บฝัง
ทุกความลับ เก็บนานกลุ้ม สุมประดัง
จึงต้องขัง ใจเอาไว้ ไม่ไปเจอ
การจากกัน ตอนเรียนจบ เพื่อหลบหน้า
ก็เพราะว่า ความสับสน ปนความเพ้อ
ไม่พบกัน คงลืมได้ หายลบเบอร์
ทุกครั้งเธอ โทรไม่ติด ฉันปิดมัน
สี่ปีผ่าน ไม่สักวัน ไม่ผันคิด
หรือสะกิด เผลอลืมจบ ลบภาพนั้น
ไม่ได้ยิน ข่าวเธอเลย เอ่ยรำพัน
แอบคิดฝัน อยากจะเจอ เธอสักคราว
เพราะตอนนี้ ใจฉันแกร่ง แข็งแรงมาก
เลยจึงอยาก บอกความจริง ที่ชิ่งก้าว
ทั้งที่ยัง ไม่รู้เลย เผยข่าวคราว
ใจของสาว อาจมีชาย ข้างกายยล
ไม่เป็น ฉันไม่สน ขอชนสู้
ดีกว่าอยู่ กับความลับ และสับสน
เตรียมหัวใจ รับทุกตอน ไม่ร้อนรน
ให้หนึ่งคน ได้บอกรัก ซักนาที
