คำว่ารัก ไร้ความหมาย และหายสิ้น
เมื่อได้ยิน และได้เห็น เป็นต้องหมอง
คนที่หวัง คนที่ใช่ ใจหมายปอง
มีเจ้าของ จองหัวใจ ไปไม่นาน
เฝ้าแอบรัก และปันใจ ให้ตลอด
แต่ต้องจอด เพราะความอาย เมื่อได้ผ่าน
เพราะไม่กล้า จะเผยคำ กลัวรำคาญ
หน้าไม่ด้าน พอจะบอก มันออกไป
จึงต้องแพ้ เขาคนนั้น ที่มั่นมาด
และเด็ดขาด กล้าบอกเธอ เสนอให้
มาทีหลัง แต่พังราบ กราบหัวใจ
เธอยอมใช้ คำว่าแฟน ควงแขนเดิน
เขาอาจใช่ หรือไม่ใช่ ก็ไม่รู้
อาจต้องดู กันนานไป ใช่ผิวเผิน
แต่เจ็บใจ สิ่งที่หวัง พับยับเยิน
เพราะมัวเขิน ทำให้พลาด โอกาศลอง
ถ้าก่อนหน้า ฉันกล้าพอ ขอความรัก
ไม่จมปลัก กับความกลัว มัวปิดห้อง
ถึงแม้มัน ไม่สมหวัง ดั่งใจปอง
ดีกว่าต้อง นั่งเสียดาย ถอนหายใจ
คำโบราณ ว่าด้านได้ อายต้องอด
ใช่โป้ปด กล่าวเกินจริง กว่าสิ่งไหน
มาก่อนหลัง ไม่สำคัญ ขั้นบันได
การเผยใจ จุดกำเนิด เปิดประตู
