ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[พยัญเสมอ]

อยากโด่งดังให้คับฟ้า...

ฉันอยากเด่นอยากดังไปทั้งฟ้า
เป็นนักกลอนมหา...กวีใหญ่
มีชื่อเสียงกระบือ...เลื่องลือไกล
จนใครใครต่างคำนับอัภิวันท์

จึงเสกสรรค์ปั้นแต่งแสดงบท
อันหลากรสร้อยวลีแห่งสีสัน
หลายหลากแนวแผ้วถางทางประพันธ์
ทั้งหวานมันส์แสบเผ็ดสะเด็ดทรวง

นำเสนอผลงานผ่านตาหู
ให้โลกรู้โลกอ่านทุกย่านช่วง
ล้วนเขียนออกจากใจไม่หลอกลวง
หลายคนห่วงว่าเพี้ยนบทเรียนครู

จะเข้าป่าเข้าพงบุกดงหนาม
เด็กเอาตามตัวอย่างดังอ้างอยู่
จะเตลิดเปิดเปิงระเริงรู้
ข้ามคันคูคอกกรอบระบอบคิด

ฉันมิเคยสนใจเสียงใครว่า
พรรณนาตามแต่ใจอยากใช้สิทธิ์
พร่ำบรรเลงเพลงเห่เนรมิต
ไปตามอิสระเท่าเราต้องการ

ถึงวันนี้ไม่โด่งดังไปทั้งฟ้า
ปวงประชามิได้โปรดเล่าโจษขาน
ไม่เลื่องชื่อลือซ้ำก่อตำนาน
ฝันทะยานมิอาจเด่นอยู่เช่นเดิม

Orion264(มือขวา)




 

ปล. จริงๆแล้วผมเขียนไปอย่างนั้นเอง   ความต้องการของนักเขียนนักโพสต์ธรรมดาๆคนหนึ่ง ก็แค่มีคนมาติดตามอ่าน  มีคนมาชื่นชอบบทกลอน
       หวังคำชื่นชมเล็กๆน้อยๆ   ไม่เคยคิดจะมีชื่อโด่งดังคับฟ้าอย่างในบทกลอน....ถ้าผมอยากดังจริง  คงลงชื่อ  ลงรูป ลงที่อยู่ เบอร์โทร ไปนานแล้ว..
       คงไม่มาทำตัวเป็นพวกปิดทองหลังพระอยู่แบบนี้หรอก....ผมเป็นใคร  ชื่ออะไร  อยู่ที่ไหน  มีใครบ้างที่ทราบ...

add complete
by Klonthaiclub fb

[ไพร พนาวัลย์]

อยากจะอยู่ อยู่ไป ในโลกกว้าง
ขออยู่อย่าง สบาย ไม่เห่อเหิม
ผิดเป็นครู สู้ไป ใฝ่ต่อเติม
เพื่อเสริมเพิ่ม ประสบการณ์ ในลานบรรพ์

มีเวลา น้อยนิด ลิขิตเขียน
ด้วยใจเพียร นิดหน่อย ตามรอยฝัน
ใช้เวลา ให้สนุก ในทุกวัน
เพื่อแบ่งปัน น้ำใจ มอบให้เธอ

เธอคนไหน? คนนี้? หรือคนนั้น?
คนที่ฉัน ฝันใฝ่ ในใจเสมอ
หรือคนที่ เป็นเพื่อน เสมือนเกลอ
ที่เคยเจอ หน้าจอ เข้าต่อตี

เธอคนที่ ฉันปลื้ม มิลืมหลง
คอยเธอลง บทกลอน อักษรศรี
รีบเปิดอ่าน อย่างหิวโหย แต่โดยดี
ประหนึ่งมี มนต์ขลัง ที่ฝังใจ

ตัวอักษร ของฉัน นั้นง่ายง่าย
ยามรำร่าย บทกลอน ยังอ่อนไหว
มิอาจเทียบ ขั้นเทพ ผู้เสพไท
ยังห่างไกล ขั้นกวี...กุลีกลอน

ไพร พนาวัลย์

[บอม ซอง ดุ๊ก]

งามแท้ละวา


O

Oo..วาดลีลา อารมณ์ คมน้ำหมึก
มีสำนึก ผนึกแน่น เป็นแก่นสาร
ศัพท์สำนวน ควรครบ จบประการ
พร้อมเบ่งบาน งามอยู่ คู่เวลา


วาดลวดลาย ร่ายรำ ระบำบท
ชี้กำหนด กฎแกน แก่นภาษา
จากวิถี แห่งครู ผู้นำพา
สู่คุณค่า ศักดิ์ศรี "กวีไทย"


หากลีลา อารมณ์ อันกลมกล่อม
บ่ชุบย้อม ปลอมแปลง ตะแคงไข
บ่จ้วงจาบ หยาบโลน กระโจนไฟ
บ่ร่อนไหล ไร้หลัก ลักษณ์ครรลอง


Oo..เพียงแค่นั้น นั่นหนอ พ่ออีหนู!!
ก็บรรเจิด เลิศหรู จนฟูฟ่อง!!
ก็เลื่องลือ ชื่อชั้น พู่กันทอง!!
พร้อมกึกก้อง ประกาศว่า "ข้ากวี"

 
 
  จ. อบ จบ


จับกัง บอม ซอง ดุ๊ก

[รพีกาญจน์]

เริ่มมานะมานีมีความรู้
แค่ปลาทูปูก้างปลายหางอึ่ง
ก้มเงยสีสะล้อเคล้าซอซึง
กินมื้อหนึ่งคั่วผำยำดอกแค

บนตะวันจันทร์ดาวฟ้าพราวพร่าง
มองลุ่มล่างทรายดินหินผาแผ่
แนวแมกไม้ไร่นาสุดตาแล
ร้องแงแงข้างเถียงเสียงลูกงัว

เพียงพยอมดอมดมชื่นชมกลิ่น
ลมโรยรินเก็จตะหวาคราขมัว
เปลวควันไฟไล่เหลือบริ้นไรกลัว
ฝนตกทั่วร้อนเย็นเหม็นขี้ควาย

ค่ำนอนทับหลับตื่นลุกขึ้นเช้า
วันแล้ววันเล่าผ่านไปไร้จุดหมาย
มีอดอิ่มยิ้มทุกข์สุขสบาย
ที่ซุกกายเช่นกบในกะลา

มีโอกาสเมื่อแก่สู่โลกกว้าง
ท่องหนทางโสภีกระดี๋กระด๋า
เหมือนเด็กได้ขนมอมเฮฮา
หยิบซ้ายขวายกแยงแต่งเป็นกลอน

ก็ยังงงงึมงำลูบคลำอยู่
มือตาหูเมามั่วตัวอักษร
ขอสุขสันต์บั้นปลายหลังกายนอน
กลางไฟฟอนกองกูณฑ์ปนมูลดิน

ไม่เคยคิดหรืออยากโด่งดังครับ

 

รพีกาญจน์

[panthong.kh]

อยากโด่งดัง คับฟ้า ถ้าทำได้
มองหัวใคร ไม่เห็น เด่นเสียสิ้น
ไม่มองหรอก ไก่กา หมาหมูนิล
อยู่บนถิ่น ยั่วยวน หอมหวนลอย

แต่จนใจ ในที ทำมิได้
ดวงฤทัย แย่ยับ กลับถดถอย
ก้าวย่างเหยียบ ไม่คม สมดังคอย
กลอนกานท์กร่อย ค่อยไต่ ไม่สมปอง

คิดหาคำ นำเติม มาเสริมใส่
ไม่ลื่นไหล จืดชืด หนืดทุกช่อง
มืดมิดแม้น แสนสลด หมดทำนอง
ในสมอง มึนตึ๊บ ทึบสิ้นดี

เขียนตกตก หล่นหล่น คนเขาว่า
หลังไมค์มา ประจำ ช้ำหมองศรี
ภาษาอ่อน ฟอนเฟอะ เละบางที
อยากถอยหนี หลายหน เพราะจนใจ

สร้างพลัง ศรัทธา กล้าต่อสู้
ดีกว่าไป มุดรู รู้แก้ไข
เราก็คน เขาก็คน ขุดค้นไป
ซักวันใน ไม่ช้า คงบ้ากลอน
พันทอง
๑๗/๔/๕๗