รักแรกเจอ เหมือนนิยาย ลายเส้นสวย
ต่างคนช่วย เติมแต่งสี ไม่มีเบือ
ยากจะหมด หมึกหัวใจ ใช้จุนเจือ
สร้างความเชื่อ ว่าทุกวัน จะมั่นคง
รักแสนหวาน แม้น้ำตาล ยังผ่านให้
วจีใช้ หยอดใส่กัน วันใหลหลง
สาดกระเด็น หมึกหยดย้อย คอยบรรจง
ที่ต่างชง วาดให้ปลีืม ดูดดื่มใจ
รักที่เขียน ด้วยหมึกเข้ม เต็มห้องจิต
ลายเส้นขีด ไม่มีว่าง จางตรงไหน
เห็นเด่นเจน เส้นคมซึ้ง ถึงข้างใน
มองครั้งใด ก็เปี่ยมสุข อยู่ทุกครา
กาลเวลา นำพาไป ให้กระจ่าง
เมื่อหนทาง เปลี่ยนที่ไป ใจคนล้า
ความเบื่อหน่าย เข้ากัดกิน สิ้นอุรา
รักผ่านมา คลายลายเส้น ไม่เห็นรอย
ปากกาใจ ที่เคยเขียน เพี้ยนแล้วหมึก
ในห้วงลึก หมดสูญสิ้น กลิ่นถดถอย
เขียนไม่ออก มองไม่เห็น เป็นร่องรอย
เหมือนรักถอย ลาลับไกล ไม่กลับมา
