เจ็บเหลือที่ เมื่อคนดี ตีความผิด
สิ่งที่คิด มันสวนทาง ดูห่างเหิน
ค่าความหวัง ที่ตั้งไว้ ให้เผชิญ
วางสูงเกิน จำร่วงหล่น บนพื้นดิน
เคยยืมไหล่ ฉันไปซบ ยามพบทุกข์
จนเธอสุข สิ่งที่ทำ จำหายสิ้น
หรือตอนกอด ยามหนาวเหน็บ เจ็บชีวิน
เฝ้าถวิล ค้นคำตอบ รอบใจเธอ
เมื่อสุดท้าย คนดูแล ได้แค่เพื่อน
ผ่านปีเดือน ที่ฉันฝัน พลันหมองเหม่อ
สุดจะช้ำ คำที่บอก ออกจากเธอ
ใจมันเบลอ ไม่ยอมรับ กับความจริง
ของสุดรัก และสุดหวง ถูกถ่วงน้ำ
เธอมองข้าม ใจของชาย น่าอายยิ่ง
ไปควงเขา อย่างเปิดเผย ดูเฉยจริง
หรือว่าสิ่ง ระหว่างเรา แค่เงาลวง
แสนเจ็บปวด ยากเข้าใจ ในเหตุผล
เพราะใจคน แตกต่างกัน มันเลยท้วง
รับไม่ได้ เหมือนทิ้งขว้าง อย่างไร้ดวง
ไม่ได้ควง ขออยู่ไกล ให้พ้นตา
