แรกรักกัน ตกลงคบ จบที่ใช่
แต่อยู่ไป คำๆนั้น ค่อยพลันหาย
เปลี่ยนเป็นเบื่อ คล้ายถูกมอง เป็นของตาย
ผลสุดท้าย ถูกกลืนค่า น่าเสียใจ
คำว่ารัก เหมือนอิ่มตัว จนกลัวพบ
หาทางจบ ความสัมพันธ์ อันอ่อนไหว
คนที่อยู่ คือยังรัก และปักใจ
คนที่ไป คืออยากทิ้ง สิ่งเดิมๆ
แม้จริงใจ แต่จนแต้ม แถมต้องเหนื่อย
หัวใจเมื่อย และล้าเกิน เดินไปเพิ่ม
ประตูปิด แล้วหัวใจ ไม่เหมือนเดิม
การต่อเติม จำต้องหยุด ถึงจุดพอ
คงเป็นสิ่ง ที่ต้องพบ เมื่อจบรัก
การอกหัก ธรรมดา รับมาหนอ
คนเคยใช่ วันนี้ไซร้ กับไม่พอ
เธอจึงขอ เบิกหัวใจ ที่ให้คืน
หรือฉันเอง ดูแลใจ ไม่ดีนัก
เธอจึงผลัก กันให้ไกล ใจขมขื่น
ไม่มีแม้ พื้นที่รอง ให้มองยืน
ปลูกฉันตื่น จาภวังค์ ที่ขังใจ
