เป็นเด็กวัด มาเนิ่นนาน สำราญจิต, ขอเป็นศิษย์ เล่าเรียน เพียรศึกษา, เรียนกับวัด อยู่กับวัด กับหลวงตา, คอยฟังธรรม เทศนา พาเพลินใจ, เรียนตอนเด็ก ยากเย็น แสนเข็นแท้, อ่านหนังสือ ใช้ตะเกียง และเทียนไข, ปัจจุบัน โตเป็นหนุ่ม ก็เปลี่ยนไป, ก็มีไฟ- ฟ้าใช้ แทนตะเกียง, จนถึงวัย ต้องหา คู่ชีวิต, อันวิจิตร เราไม่อาจ ที่จะเถียง, ที่จะเอา ใครมา คอยคู่เตียง, ขออยู่เคียง คู่วัด แห่งธรรมมา, อยู่นานวัน หลวงตา ชราภาพ, อยู่ไปได้ ไม่อีก กี่พรรษา, ถึงคราวท่าน มรณัง ดับกายา, ท่านเปรียบดั่ง บิดา ของวัดเรา, ใหนใหนก็ จะอยู่ เคียงคู่วัด, จึงอยากจัด พิธี อย่างใครเขา ,คือต้องบวช บรรพชา เป็นสงฆ์เจ้า, อยากเป็นเงา สืบทอด ของหลวงตา, พอบวชแล้ว จึงเข้าใจ ในกุศล, กระทำตน เป็นต้นแบบ ศาสนา, สอนเด็กน้อย ด้อยโอกาส ตามหลวงตา, ผู้เปรียบองค์ ปฏิมา ของทุกคน,
...กวีบ่าว...
