ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[Shumbala]

ถ้าเธอเขียนบทกวีแห่งชีวิต
พันธะกิจของเธอคือสิ่งไหน
เธอจะเขียนโลกงามความวิไล
หรือด้านมืดข้างในจิตใจคน

ถ้าเธอเขียนบทกวีที่มีฝัน
เธอจะปันแบ่งสู่ผู้ทุกข์หม่น
หรือจะเก็บเกี่ยวไว้เพียงใจตน
บนถนนความฝันอันทอดยาว

ถ้าเธอเขียนบทกวีที่ลึกซึ้ง
จากก้นบึ้งใจกลางความว่างเปล่า
เธอจะเขียนถึงเวหาสระดาษดาว
หรือเรื่องราวหนาวร้อนของก้อนดิน

เพียงเธอเขียนบทกวีด้วยความรัก
รู้ตระหนักด่ำดื่มจนลืมสิ้น
ปีกความรักจะนำพาเธอโผบิน
สู่แดนดินแห่งขณะของนิรันดร์

 

[D]

*ถ้าฉัน*เป็น กวี ศรีสง่า
อย่างที่ว่า จะเพียร เขียนเสกสรร
มธุรส หยดย้อย ถ้อยจำนรรจ์
เฝ้ากรองกลั่น ปั้นคำ ลำนำกลอน

มอบให้เธอ ผู้หนึ่ง ซึ่งซึ้งจิต
จะลิขิต ขีดเขียน เพียรออดอ้อน
อ้างตะวัน จันทรา พาเว้าวอน
ขุนสิงขร ธารา พนาไพร

เธอคงจะ ซาบซึ้ง ถึงตัวฉัน
คำรำพัน สรรสร้าง กระจ่างใส
คงมีสุข ลุกนั่ง ฝังทรวงใน
หลงคลั่งไคล้ ใฝ่ฝัน ฉันผู้เดียว

แต่..คนคนนี้ มีแค่ แดดวงเก่า
ไฉนเล่า เฝ้าใฝ่ ใครจะเหลียว
คนเขียนฝัน วันนี้ ฤดีเซียว
แค่สักเสี้ยว มิชิด ติดกวี

"ดิน"

[Shumbala]

ขอโยงใยในสหายมิกลายกร่อน
ด้วยอาทรต่อกันฉันน้องพี่
กระชับความสัมพันธ์มั่นไมตรี
กี่เดือนปีผ่านไปไม่ลบเลือน

เก็บเกี่ยวฝันวันเก่าเฝ้าถนอม
ดุจพะยอมเลอค่ามิคลาเคลื่อน
ประดับนามท่ามหาวดาวและเดือน
เพื่อย้ำเตือนถึงเธอเสมอไป

 

[~ขลุ่ยกันแสง~]

แค่..สลัก ถักถ้อย ร้อยความคิด
ตามดวงจิต จะสั่ง พจน์หลั่งไหล
และที่ฉัน บรรจง เขียนลงไป
ทุกพจน์ร่าย รู้ไว้ ใจสั่งมา..
 
..บทที่..ซึ้ง สื่อส่ง ถึงนงน้อง
เฝ้ากู่ก้อง ร้องเรียก พร่ำเพรียกหา
รักคงมั่น มิวาย คลายอุรา
อนิจจา หน้ามน อยู่หนใด..
 
.. บทที่..เศร้า สะอื้น อกขื่นขม
เจ็บ-ตรอมตรม ตรึงตรา น้ำตาไหล
ทุกบทกลอน กลั่นออก จากซอกใจ
ล้วน..เขียนส่ง ตรงไป มอบให้เธอ..
 
..ที่ฉันขีด เขียน-วาด ทุกบาท-บท
ทุก-ทุกพจน์ เพียรพร่ำ นำเสนอ
ขอ..พธู รู้ไว้ ว่าใช่เธอ
ที่พร่ำเพ้อ จารจรด..นัยบทกลอน
 

[Shumbala]

ในขณะเรียงถ้อยร้อยลิขิต
เขียนชีวิตความฝันสรรอักษร
เขียนความสุขความเศร้าและร้าวรอน
ทุกบทตอนเป็นไปจากใจจริง

และขณะเขียนกลอนด้วยอ่อนไหว
สะท้อนนัยความรู้สึกที่ลึกยิ่ง
คือขณะดวงใจได้พักพิง
สงบนิ่งจากคืนวันอันผันแปร

 

[panthong.kh]

ถ้าเธอเขียนบทกวีแห่งชีวิต
พันธะกิจของเธอคือสิ่งไหน
เธอจะเขียนโลกงามความวิไล
หรือด้านมืดข้างในจิตใจคน

ถ้าเธอเขียนบทกวีที่มีฝัน
เธอจะปันแบ่งสู่ผู้ทุกข์หม่น
หรือจะเก็บเกี่ยวไว้เพียงใจตน
บนถนนความฝันอันทอดยาว

ถ้าเธอเขียนบทกวีที่ลึกซึ้ง
จากก้นบึ้งใจกลางความว่างเปล่า
เธอจะเขียนถึงเวหาสระดาษดาว
หรือเรื่องราวหนาวร้อนของก้อนดิน

เพียงเธอเขียนบทกวีด้วยความรัก
รู้ตระหนักด่ำดื่มจนลืมสิ้น
ปีกความรักจะนำพาเธอโผบิน
สู่แดนดินแห่งขณะของนิรันดร์

 

บทกวี ที่เขียน เพียรหลายรอบ
มุ่งมาตอบ ต่อถ้อย ตามรอยฝัน
ว่าครั้งหนึ่ง ซึ้งนัก ปักใจพลัน
ลืมโศกศัลย์ ลงไป ได้เพราะเธอ

ที่ซึมเซา เหงาตรม ขมขื่นเข็ด
เหมือนดอกเห็ด เด็ดจาก ซากซังเผลอ
เกิดเหี่ยวแห้ง เกือบตาย ฟูมฟายเออ
แต่มีเธอ มาปลอบ มอบพลัง

จึงแช่มชื่น คืนหาย คลายปมออก
เคยช้ำชอก ยอกทรวง ทุกห้วงหวัง
อยากเจอชาย คลายคลอ ต่อชีวัง
ในทุกครั้ง คิดถึง ตรึงฤทัย
พันทอง
๑๘/๑๐/๕๖
พันทอง
 

[Shumbala]

เราคือความทรงจำที่ล้ำลึก
ผ่านรู้สึกอาทรและอ่อนไหว
เราต่างคือความหวังกำลังใจ
สถิตไว้ในพจน์อันงดงาม

ร่วมท่องโลกอักษราทุกคราสรร
ร่วมสร้างฝันนานเนื่องเรืองอร่าม
ร่วมสารสื่อพอเหมาะไพเราะความ
ร่วมแต่งตามต่อติดประดิษฐ์นัย

ทุกถ้อยคำความหมายจะพรายพริ้ง
เมื่อต่างมอบใจจริงลงสิงใส่
ข้ามพรหมแดนแสนห่างระหว่างใจ
ยึดโยงใยสัมพันธ์ ณ.บรรณภพ

 

[panthong.kh]

หากว่าเป็น เช่นกล่าว สาวคงสุข
เรื่องความทุกข์ ทิ้งทวน จวนจักจบ
แม้นถ้อยคำ ฉ่ำหวาน ซ่านซึ้งครบ
เกินประสบ เสกสรรค์ คำบรรยาย

ร่วมเรียงร้อย สร้อยสรวง ดั่งรวงข้าว
เนิ่นนานหนาว เหน็บแนบ แทนสลาย
เย็นยะเยียบ เปรียบใด ใจเรียงราย
ม่านพระพาย กรายโกรก มิโศกตรม

ร่ายวจี พลีมอบ ตอบต่อฉัน
ฤทัยหวั่น แหว่งเว้า เฝ้าฝืนข่ม
กลั่นกลอนกานท์ เกินกล่าว พราวพร่างพรม
กลั่นคารม สมใส่ ไร้จาบัลย์
พันทอง
๑๘/๑๐/๕๖
พันทอง
 

[Shumbala]

ขอเป็นดั่งพี่น้องและผองมิตร
ร่วมประดิษฐ์ท่วงถ้อยร้อยเสกสรร
เฉกรวีพลีแสงเพื่อแบ่งปัน
เขียนคืนวันสดสวยด้วยมือเรา

พร้อมยินดีปรีดาเวลาสุข
ทั้งปลอบปลุกเสมอยามเธอเศร้า
หากระโหยโรยแรงจะแบ่งเบา
นานตราบเท่าชีวิตจะปลิดลง

 

[ดารกะ]

อวลละอองยองใยเจือไออุ่น
เมฆหมอกมุ่นกรุ่นเคียงเป็นเพียงผง
ก่อกอดกอบปลอบคลายหมายมั่นคง
ตื้นตันตรงปลงทำด้วยจำใจ

มุ่งหมายมอบหอบมานรักทานแท้
นวลน้องแน่แดนักมิผลักไส
ครั้งคราคราวสาวจำช้ำทรวงใน
ขุ่น...ขอไขให้คำพี่"ซัมฯ"จริง

 

ก้อย

[Shumbala]

หนึ่งน้องนางพร่างพราวสกาวแสง
ฤทธิ์ร้อนแรงแฝงไฟหรือไยหญิง
ทุกท่วงถ้อยร้อยร่ายช่างพรายพริ้ง
กลอนกลอกกลิ้งจริงแท้จับแดดวง

จึงจำจดพจมานวับหวานไหว
จับจิตใจในตนจนหนักหน่วง
แสนสงสัยใครกันกระสันทรวง
ถึงถามทวงดวงใจใครคือเธอ

 

[ดารกะ]

 

ก้อยเป็นหญิงจริงแท้แก้ดูได้
ถามทำไมกันเล่าชอบเค้าเหรอ
อย่าตามจิกหยิกเหน็บจะเจ็บนะเออ
กลัวจะเจอตัวจริงแล้ววิ่งไกล

ชาร์ตแบตมาเต็มปรี่นี่เมื่อเช้า
ย่องมาเฝ้าอ้อนป้อพ่อหนุ่มใหญ่
อย่าคิดมากหนักแดจะแก่ไป
เจอกันใหม่คราวหน้าลาละบาย...

ก้อย

[Shumbala]

ทุกคำถามจะตามมาซึ่งคำตอบ
ในคุ้งขอบนิยามของความหมาย
ที่ถ้อยคำพอเพียงจะเรียงราย
ผ่านลมพรายสายฝนบนน่านฟ้า

หากเคยลองมองดาวคราวสงัด
รุ้งจรัสริ้วรอบขอบเวหา
เธอจะเห็นคำตอบมอบให้มา
ทุกครั้งคราที่ฉันฝันถึงเธอ

 

[D]

ฉัน...ได้รับไออุ่น
คุณคล้ายหมอกกรุ่นมาเจือ...ฝุ่นอย่างฉัน
ประคองมาด้วยใจคล้ายผูกพัน
แสนตื้นตัน แต่ทุกอย่างนั้นฉันทำเพราะจำใจ

รักครั้งนี้หวังเพียง...เคียงรักแท้
หากรู้ว่ารักแน่...มิแปรไหน
มิอยากให้เหมือนคราวที่สาวเศร้าทรวงใน
ขออย่าขุ่นใด..ทุกคำที่พูดไป...ให้รู้ไว้จากใจจริง

"ดิน"

[Shumbala]

ไม่มีคำพูดใด....
จะตอบแทนใจในทุกสิ่ง
โปรดจงหลับตา..แล้วพักพิง..
สงบนิ่ง...ในเสียงของหัวใจ

เธอจะได้ยินสำเนียงอันเงียบกริบ
จากขอบฟ้าไกลลิบ..กระซิบเพียงแผ่วไหว
และถ้าเธอสัมผัสลึกถึงความนัย..
เธอจะรู้ว่า..ถ้อยคำไหนๆ ก็น้อยไปกว่าใจจริง