ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไร้นวล^^]

(ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เน็ตครับ)

 


นิยายบ้านทุ่ง(ตอนที่๑)


-เรื่องย่อที่๑.๑ ณ โค้งหักศอก อำเภอโนนสัง จ.หนองบัวลำภู ๒๕๔๕

๐หลังเสร็จงานประสานเสียงเป็นเพียงหนึ่ง                    ว่าเราพึงจับกลุ่มกันสุมหัว
มอเตอร์ไซต์เตรียมซ่อมให้พร้อมทัวร์                           เย็นสลัวหมอลำจะกำจร

๐มีหมอหนุ่มหน้าใหม่ไปดูด้วย                                  ทุกคนช่วยนำทางครั้งแรกก่อน
ทางเลียบเขาหินผาจะพาคลอน                                  ต้องตะลอนถึงที่เวทีรำ

๐เจ้าหน้าที่กี่คนสนใจร่วม                                        ทั้งคนท้วมคนผอมพร้อมดื่มด่ำ
สิบสองคนเข้มข้นยลหมอลำ                                     และก็นำมอเตอร์ไซต์ไปห้าคัน

๐มีคู่หนึ่งซึ่งสวยด้วยมือแพทย์                                  เสื้อสีแสดปากแดงช่างแต่งสรร
ร่างก็ใหญ่คมคายชายฉกรรจ์                                   แต่ใจนั้นนารีมิมีเทียม

๐คนขับเขาชื่อ"เอ๊ะ"เสน่ห์ร้อน                                 ส่วนคนซ้อนชื่อ"จ่อย"ชม้อยเหนียม
ขอขับนำจ้ำเร่งบ่เกรงเกรียม                                    จะไปเตรียมปูเสื่อเพื่อดูโชว์

๐กระโปรงสั้นสั่นพลิ้วพระพายแผลง                           ก็บ่แหนงเนินหน้าด่าโมโห
ปิ่นสลับยับยี่ที่ผูกโบว์                                           สาวทรงโตมิสนรึบ่นเลย

๐บิดคันเร่งเบลล์อาร์พาเธอริ่ว                                สองเอวกิ่วกอดกันกลมลมมาเต้ย
ไหล่ใหญ่พรมน้ำหอมพร้อมอบเชย                           ต่างยิ้มเย้ยยวนจันทร์ถลันไป

๐มอเตอร์ไซต์เบลล์อาร์ถลาเร่ง                               โอ้"เอ๊ะ"เก่งนำหน้าช้ามิได้
ขบวนมิตรบิดกันมิทันใจ                                       สองสาวไววิบวับแล้วลับลา

๐ผ่านมาถึงครึ่งทางระหว่างเขา                             บอกกันเพลาคันเร่งเกรงถลา
โค้งหักศอกจงยั้งระวังมา                                    เดี๋ยวจะหน้าแหกก่อนฟ้อนหมอลำ

๐ยังไม่ถึงโค้งดีโน่น!ผีเหรอ???                            ปากบวมเจ่อเลือดกระเซ็นเป็นจ้ำจ้ำ
คลานจากพงหญ้าข้างทางประจำ                           ตาก็ช้ำแก้มก็บวมช่างอ่วมองค์

๐อ้าวนั่น"เอ๊ะ"และ"จ่อย"คอยเพื่อนนี่                     เมื่อตะกี้ยังงามอร่ามหงส์
แล้วไฉนหน้านวลข่วนพฤกษ์พง?                           ละลิ่วลงข้างทางได้อย่างไร?

๐ช่วยข้อยแน!หมอขาหน้าข้อยช้ำ!                        ข้อยรีบจ้ำทันเต้นเน้นให้ได้
เลยลืมว่าโค้งนี้ที่ลงไป                                      หักศอกให้พักตร์หักกระอักเอว

๐พี่ทั้งสองต้องกลับรับยาด่วน                             ดูแผลล้วนเลือดไหลไหล่ก็เหลว
กลับทางเก่าโรง'บาลเพื่อขันเอว                           อย่าคิดเย้วต่อเถิดเกิดเป็นลม

๐สาว"จ่อย"ร้องต้องสู้อยู่ให้สุด                            แล้วรีบรุดเข็นคว้าเบลล์อาร์ก้ม
สตาร์ทเครื่องห้าวหาญสะท้านลม                         ข้อยจะข่มเจ็บไว้ไปกันที

๐โอ้!เอ๊ะจ่อยช่างแกร่งไม่แหยงแผล                      เธอช่างแน่มุ่งมั่นไม่หวั่น,หนี
แล้วขบวนด่วนถลาหน้าเวที                               ทำเลมีปูเสื่อเพื่อเพลิดเพลิน

๐สองสาวเต้นเน้นส่ายย้ายสะโพก                       และก็โยกซ้ายขวาบ่าก็เหิน
นี่เธอลืมแผลแล้วแขม่วเดิน                              ยังมาเชิญเพื่อนรำจนหนำใจ

๐จวนตีสองหมอลำจึงพร่ำบอก                          ถึงทีออกจากแสดงก่อนแจ้งใส
เพลงสุดท้ายอำลาน่าซึ้งใจ                               แล้วหยุดไฟเครื่องเสียงเพียงเท่านี้

๐ถึงเพลากลับถิ่นสิ้นสนุก                                ต่างรีบลุกม้วนเสื่อเพื่อเตรียมหนี
ติดเครื่องยนต์แมงกะไซต์ด้วยใจดี                     หลังจากมีสุขซึ้งซึ่งเสียงพิณ

๐แต่อนาถสองสาวคราวนี้หนัก                         เลือดทะลักแขนขาอ่อนล้าสิ้น
ต้องรีบหามช่วยกันก่อนขันธ์ภิน                        กลับมากินหยูกยารักษาเอวฯ

[ไร้นวล^^]

๑.๒ ผีเจ้าหน้าที่

มูลเหตุ(ฤดูฝนหลาก พ.ศ.๒๕๔๕ ประมาณตี๒)

-กาพย์ยานี ๑๑-

๐ฝนตกฝอยปรอยปรอย         พอชุ่มรอยร้อยรากดิน
ลมเอื่อยอ่อยกระสินธุ์             รินรดกบอ๊บเบาเบา

๐ลุงจ่อยคอยตะครุบ             กบโผล่ผลุบพลอยเพ่งเงา
คันเบ็ดสั่นเร่าเร่า                 ปักเป้าติดสิ้นฤทธิ์ลง

๐ลุงจ่อยจึงเดินดุ่ม               ตามสุมทุมพุ่มพฤกษ์พง
ข้างทางระหว่างตรง             ต่อจังหวัดกับอำเภอ

๐เห็นเงาคล้ายคนนอน         คว่ำหน้ากร่อนตอนน้ำเอ่อ
กลางทุ่งลุงจ้องเจอ              จึงเร่งรุดพิสูจน์พลัน

๐ลุงเห็นเช่นที่เน้น              ลุงต้องเต้นกระทันหัน
เฮ้ยนี่ใครไหนกัน                ตัวเย็นสั่นก็ไม่ไหว

๐นอนนิ่งยิ่งยะเยือก            อยู่กลิ้งเกลือกโคลนกับไคล
โอ้นั่นแลบ่ไกล                  กลับลางลางร่างที่สอง

๐นอนคว่ำทั้งคู่เลย              เรียกมิเปรยลุงร่ำร้อง
สายฝนก็หล่นนอง               ลุงสะดุ้งศพคลุ้งโคลน

๐ข้างทางถนนนั้น               รถหนึ่งคันหลุดโค้งโจน-
ตกหญ้าหงายล้อโยน-       สองร่างชายให้ตกตม

๐ลุงพลันตั้งสติ                  ริเริ่มตรองครองความสม
วิ่งไวคล้ายลอยลม              ข่มความกลัวระรัวใจ

๐ถึงบ้านวานบอกเพื่อน        ข้อยจะเตือนพ่อผู้ใหญ่
โอ้ศพสองหนุ่มไหน             ตักษัยคู่อยู่ทุ่งนา

๐ผู้ใหญ่เหงื่อไหลซิบ            ตากระพริบตายละหว่า
รีบนำตำรวจมา                 ชันสูตรศพให้ครบครัน

๐ผู้กองร้องเร็วด้วย             เรารีบช่วยพลิกศพพลัน
รวบรวมชายฉกรรจ์            หามสองร่างขึ้นรถมา

๐โทรแจ้งโรง'บาลก่อน        พบศพซ้อนร่อนท้องนา
จากเหตุรถถลา                 ฝ่าฝนฝอยลอยเลยถนน

๐ค้นบัตรจากกระเป๋า         หมวดกระเส่าสั่นลุกลน
เฮ้ย!อ้าย!ชายสองคน         คือชาตรีที่โรง'บาล

๐เจ้าหน้าที่นี่นา                จึงต่างพาว่าสงสาร
จบมามิช้านาน                 ทำงานมาปีกว่าหนอ

๐นิจจาชีวาวาตม์             มาพลั้งพลาดประหัตศอ
บุญใดไยไม่พอ                ต่อชีวิตสองจิตชาย

๐มาถึงซึ่งโรง'บาล           หาสถานเก็บคนตาย
ผอ.ชี้ที่หมาย                  ห้องพิเศษเขตปลอดคน

๐ห้องห้าอย่าให้ใคร          เดินขวักไขว่ให้สับสน
รออรุณอุ่นกมล                ติดต่อญาติจัดงานทัน

(เหตุการณ์ที่๑ ณ ห้องประชุมโรง'บาลเวลาหกโมงเย็น Worldcup2002นัดบราซิลชนะอังกฤษ๒-๑)

-กาพย์ฉบัง ๑๖-

๐ฟรีคิกปลิดชีพฉับพลัน                  อังกฤษโศกศัลย์
โรนัลดิญโญ่โอ้โห

๐ปั่นบอลไซต์โค้งตรงโกล์                  ดีใจไชโย
ต่างคนร้องกันหรรษา

๐ผอ.เกษมศรีปรีดา                        ผมกลับก้มหน้า
เบ็คแฮ่มบ่แจ่มบ่ใจ

๐และแล้วฉับพลันทันใด                  เสียงหนุ่มหน้าไหน
ร้องลั่นก้องห้องประชุม

๐มองหน้าทุกคนปนกลุ้ม                 เหล่ากลุ่มชุมนุม
บ่ใช่เสียงข้อยนะหมอ

๐ไชโยอีกครั้งแล้วหนอ!                 ต่างคนต่างรอ
ถามกันสนั่นนั่นไผ?

๐เสียงคุ้นคุ้นคุณคนไหน              คล้ายคนตายไง!!!!
เสียงนี้มีเพียงผู้เดียว

๐อ้าวเฮ้ยอย่าหนีสิเดี๋ยว               ฉันซีดเซียวเสียว!
อย่าทิ้งกันไว้ให้เหวอ!!!!!

 

[ไร้นวล^^]

                   



(เหตุการณ์ที่๒ พยาบาลเวรดึกห้องคลอด)

(โคลง๔สุภาพ)

๐จากแฟลตอยู่ฟากข้าง-              หลังมา
ห้าทุ่มครึ่งถึงครา                       เปลี่ยนเข้า
แม้นดึกดื่นนิทรา                       สงัด
สาวหนึ่งหากเร่งเร้า                    รีบก้าวให้ทัน

๐ผ่านทางอันรกเรื้อ                    เหลือหลาย
เธอย่างอย่างมุ่งหมาย                 มิช้า
ก็ห้องคลอดไปสาย                    อาจเสี่ยง   
หน้าที่พยาบาลกล้า                    ย่อมล้วนสำคัญ

๐แต่ตึกนั้นห่างห้อง                   พักไกล
เดินเหนื่อยต้องทำใจ                  ก่อนก้าว
เดือนดึกเด่นไฉไล                     พอส่อง  ทางเฮย
เงียบเชียบช่างโน้มน้าว               แน่งน้อยสยิว

๐ทิวไผ่พลิ้วแผ่วเอื้อ                   อนงค์หนาว
ยะเยือกหยาดน้ำค้างพราว           พุ่มหญ้า
จิ้งหรีดร่ำร้องราว                      เมินหวั่น   วิเวกนอ
หากแต่หญิงเย็นหน้า                  นึกน้อมสุสาน

๐เสียงหอนผ่านโสตซ้ำ               แซมสกนธ์
นี่หมู่หมาแกล้งคน                    สะท้าน
บรู๊วบูร๊วอยู่เวียนวน                   วธูสั่น
แต่ละก้าวก็คร้าน                      คืบคล้ายแข้งแข็ง

๐ยิ่งแสยงยิ่งแย่ยื้อ                   ปลายทาง
ค่อยอุ่นใจคลายคราง                ครู่สั้น
เพราะหนุ่มพักตร์ใสพลาง           เดินคู่
เป็นเพื่อนกลางทางกระชั้น          ชิดแล้วชวนคุย

๐ "ดุ่ยดุ่ยเดินเหตุด้วย                เวรเหรอ?"
"นี่แน่ะฉันและเธอ                     เพื่อนพ้อง"
"จำได้บ่เคยเจอ                       กันบ่อย?"
"หน้าหล่อน้อยน้อยต้อง              ตรึกคล้อยความหลัง"

๐นงเยาว์ยังอุ่นเกล้า                 สขิเคียง
ค่อยนึกค่อยทวนเพียง               เพื่อนอ้าง
เอ????หน้าช่างคุ้นเอียง           ขวาส่อง
เอ๊ะ!นี่!อ้าว!ตาค้าง!                   หนุ่มนี้ผะผี!!!!

๐หน้ามีไฝเลือดล้วน                  ซิบหนอง
อนิจจานงสยอง                      ย่างจ้ำ
โอ้ตายกลับมาครอง                 ตึกเก่า
เธอวิ่งร้อยเมตรล้ำ                   กว่าเท้าม้าถอง

๐หน้านองน้ำเนตรร้อง              เหมือนเบลอ
ผองเพื่อนตึกคลอดเจอ             ต่างอึ้ง
"นี่เธออะไรเหรอ?                   บอกหน่อย"
โอ้แม่งามขำบึ้ง                      บ่นบ้างพลางละเมอ

๐เพ้อพร่ำเพื่อนก็พร้อม             รับฟัง
เพราะย่อมเข้าใจยัง                 เหตุไห้
ปะติดปะต่อเรื่องตกภวังค์          กันหมด
แล้วกรีดร้องอย่างไร้                จริตผู้พยาบาล

๐แต่นั้นวารเกือบใกล้               เวรตน
ต่างตกลงวานคน                    ย่างข้าง
เดินเป็นสักสามสกนธ์               กลับคู่
เพื่อนจึ่งบ่เร้นร้าง                    ล่อให้ผีแผลง โอ้นอฯ             

[ไร้นวล^^]

 

(เหตุการณ์ที่๓ ถึงคิวพยาบาลห้องฉุกเฉินแล้ว^^)

๐เสียงร่ำลือลามทั่วหัวระแหง                 สองผีแผลงใครเผลอย่อมเหวอหลอน
ความหวาดกลัวรุกรานโรง'บาลร้อน         ลงเวรนอนรึขึ้นเวรเน้นเพื่อนพา

๐สองคนส่งหนึ่งคนถึงบนตึก                ส่งเวรดึกกลับคู่พอดูกล้า
หากไปส่งคนเดียวเดี๋ยวกลับมา            ย่อมคาดว่าอาจมีผีพาเดิน

๐ทุกตึกเขาเข้าใจในเหตุผล                  ตละคนคอยช่วยด้วยฉุกเฉิน
จึงร่วมมือร่วมใจไม่หมางเมิน                ก็เผชิญมรสุมทุกมุมซอย

๐ผ่านเพลาห้าวันที่บั่นจิต                    ค่อยคลายฤทธิ์ผีเพื่อนมาเยือนบ่อย
พอเพลิดเพลินเดินขำบ่สำออย              มีไม่น้อยไปเดี่ยวไม่เกี่ยวใคร

๐หนึ่งนงคราญวิกาลลุกเวรฉุกเฉิน         ดุ่มดุ่มเดินเดี่ยวโดดบ่โอดไห้
สองร้อยเมตรเหมือนมีชาตรีใด             มาเดินใกล้ชวนคุยชะอุ๋ย!ฮือ!

๐แล้วเธอก็ขอเหวอพักตร์เจ่อเจื่อน         มิมีเพื่อนพอประทังจะยั้งหรือ
เธอย่อมวิ่งเกียร์ห้าแกว่งฝ่ามือ              มืดตึดตื๋อแต่ตากลับจ้าทาง

๐ถึงตึกแล้วร้องลั่นฉันโดนแล้ว              "โอ้แม่แก้วผีใกล้ใจก็ฮ่าง"
หน้านงซีดเซียวสั่นมิทันจาง                  ข้อยขอบ้างเพื่อนเดินอย่าเมินตนฯ