ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[รพีกาญจน์]

เสื้อผ้าทอ สีเทา กระเป๋าใหญ่
สำหรับใส่ แว่นตา ปากกากด
มิเคยห่าง ข้างกาย ภายในรถ
คิดผุดผด จดลง สมุดทัน

จะปลูกผัก ซักผ้า กินปลาข้าว
จะนั่งหาว สาวไหม ดอกใส่ขัน
จะขายของ จ้องทีวี ข่าวตีกัน
จะตื่นฝัน รีบจด มีบทกลอน

เสาะกระดาษ กวาดซ้าย ย้ายมาขวา
จดข้างฝา ถ่านไฟ ขีดไม้ขอน
นั่งยองยอ จ่อกานท์ ฝากดานดอน
ช้าแน่นอน ไม่ปลื้ม ลืมถ้อยคำ

สองตาส่าย ปรายหาว เห็นดาวยิ้ม
สองมือจิ้ม พิมพ์จันทร์ พลันวาบหวาม
สองหูเพียง เสียงไพร ใจคล้อยตาม
อยากจะถาม เบาเบา เราคือใคร

จะว่าเด็ก ก็โต โง่-ไงฉลาด
คงขี้ขลาด ก็กล้า บ้า-ดีไฉน
ดูรังเกียจ ก็รัก ผลัก-ดึงชิดใน
หรือหลงใหล ก็เบื่อ เชื่อ-มิหันฟัง

ผู้คนเขา เอาเปรียบ เหยียบข่มเหง
เจอนักเลง ทำร้าย เกือบตายคลั่ง
เพื่อนตะเพิด เปิดโปง ถูกโกงตังค์
อยากรู้จัง บอกทีไหม ใครคือเรา

 

รพีกาญจน์

เกิดอาการพรุ่งนี้วันพระครับ

 

[panthong.kh]

ไยถามมาก หลากเรื่อง เปลืองสมอง
รอบเหลียวมอง จ้องตา พาอับเฉา
คล้ายรู้จัก มักจี่ คนขี้เซา
หรือว่าเรา จำผิด คิดทบทวน

เคยทำสวน ลำไย ใช่หรือเปล่า
เคยมีข่าว หน้าหนึ่ง คะนึงหวน
เคยเป็นหนุ่ม รูปงาม ตามมากวน
เคยทำสวน ปรุงยา ห้าหกปี

แอบเมียงมอง ร้องทัก ชักไม่กล้า
เสียงคุ้นหู จริงหว่า ป๋าหรือนี่
มาเดินเดี่ยว ดุ่มเดา เข้าพงพี
กลับเสียที ที่บ้านให้ อภัยแล้ว
พันทอง
๓๐/๐๗/๕๖
 

[D]

ฯลฯ

ผู้คนเขา เอาเปรียบ เหยียบข่มเหง
เจอนักเลง ทำร้าย เกือบตายคลั่ง
เพื่อนตะเพิด เปิดโปง ถูกโกงตังค์
อยากรู้จัง บอกทีไหม ใครคือเรา

 

รพีกาญจน์

เกิดอาการพรุ่งนี้วันพระครับ

 

หายเพียงวัน ผันผ่าน ฟุ้งซ่านจิต
คอยเปิด,ปิด ผิดบ้าน มานหม่นเหงา
คิดเสมอ เพ้อพร่ำ ทุกค่ำเช้า
เนิ่นนานเนา นับปี ที่ผ่านมา

มีเธออยู่ เนืองนิจ สิทธิ์แค่ฝัน
มานไหวหวั่น หันไหน ไม่เห็นหน้า
จิตว้าวุ่น ขุ่นข้อง หมองอุรา
แรงอ่อนล้า ล่าถอย หงอยเงื่องพลัน

มิรู้หรือ คือใคร ใจถึงข้อง
เฝ้าใฝ่ปอง ครองเคียง ร้อยเรียงนั่น
เพียงอยากให้ ได้อยู่ เคียงคู่กัน
ศศิ-รพีฯ มีทุกวัน ฉันสุขใจ

"ดิน"

[รพีกาญจน์]

อยากรู้จัง บอกทีไหม ใครคือเรา

ดูซีดเผือด เลือดแห้ง เรี่ยวแรงน้อย
เดินเหม่อลอย ตามัว หัวชนเสา
มิอ่านเนื้อ เชื่อเลย เคยหูเบา
ถูกรบเร้า เอาสิ้น เอ่ยยินยอม

หญิงพยัก รักด้วย เอออวยง่าย
หลงคารม คมคาย ซูบผ่ายผอม
กลัวเขาโกรธ โทษตน จนตรมตรอม
ก้มเคียมค้อม ขานครับ รับใช้นาย

เห็นคนอื่น เดือดร้อน เข้าซอนแทรก
อาสาแบก ทุกข์แทน แฟนสหาย
รู้มากแท้ แต่ไร้ ไหวพริบพราย
ฉลาดหลาย มิเฉลียว ขาดเชี่ยวชาญ

เรืองปัญญา เลิศลอย น้อยสติ
เตือนตำหนิ เสียดแทง หน้าแดงฉาน
ยินหวานไหว ใจเต้น เล่นลนลาน
ล้มคลุกคลาน เจอศอก โดนหลอกลวง

ชั่วชีวิต ผิดหวัง ประดังเศร้า
ทำเพื่อเขา สมใจ ได้โชติช่วง
กับตัวเรา ระกำ ช้ำแดดวง
ในเหวห้วง ลำบาก จมยากจน

จ่ายค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าใช้เน็ต
เบ็ดเตล็ด โทรศัพท์ แสนสับสน
นี่เป็นตัว อะไร หรือใช่คน
ช่วยตอบฝน โปรยปราย หายข้องที

 

รพีกาญจน์

วันนี้วันพระ อาการยังทรงอยู่

 

[กังวาน]

เราคือใครใครคือเราก็เท่านั้น
เพราะว่ามันมิใช่ไม่ต้องหนี
มองมุมใดใช่เราก็เข้าที
ถ้าไม่ดีมิใช่เราเท่านั้นเอง

ความผิดหวังพลั้งพลาดขาดสติ
อย่าตำหนิเรื่องเก่าเอาข่มเหง
ชีวีต้องเดินต่อไปไม่ต้องเกรง
สิ้นเสียงเพลงแห่งชีวิตค่อยคิดลา

ลืมตาตื่นฟื้นมาปัญหาใหม่
ยิ่งวิ่งไล่ก็ยิ่งมีอย่างนี้หนา
อยุ่กับที่ดีกว่าไหมใช้ปัญญา
หนี้ใหม่มาจงยื้อยุดหยุดใช้มัน

ขอแสดงความนับถือครับ..พี่รพีฯ แต่งไปเรื่อยเปื่อยไม่มีสาระครับ

---กังวาน---

[รพีกาญจน์]

ช่วยตอบฝน โปรยปราย หายข้องที

อันว่าตัว หัวใจ ใช่อยู่บ้าน
จิตฟุ้งซ่าน มานเปิด เตลิดหนี
ท่ามฝนพรำ น้ำพราว ดาวไม่มี
ล่วงราตรี ลมแรง ไร้แสงเดือน

นั่งหน้าคอมพ์ จ่อมจม อารมณ์หลุด
ความโผล่ผุด เริงไกล ถึงไพรเถื่อน
แว่วเสียงแสก แปลกยิน โบยบินเยือน
ไก่กระชั้น ขันเตือน เลื่อนเวลา

ลองตรลบ ทบทวน หวนอดีต
เลวสุดขีด เคียดขึ้ง ถึงเข่นฆ่า
สนองบาท ราชการ งานวิชา
เกียรติยศ ปรากฏหรา ค่าเด่นดัง

ระคนสุข ทุกข์ทอน พ้นร้อนหนาว
หัวหงอกขาว หน้าชื่น มิคืนหลัง
สู่สงบ นบธรรม เพียงลำพัง
สิ่งวาดหวัง ก่อนวาย ท้ายภิรมย์

ประสบการณ์ ผ่านจำ นำมาเขียน
ผูกวนเวียน ควบคู่ รู้สั่งสม
กอบผสาน กาลเก่า เนานิยม
กับสังคม ยุคใหม่ ใช้เกี่ยวพัน

เรานะหรือ คือใคร อ๋อ..ใช่แล้ว
ยังเพลิดเพลิน เดินแกร่ว ท่องแนวฝัน
พร้อมเพื่อนคิด มิตรสหาย มากมายครัน
เพื่อสร้างสรรค์ งานรัก เรา..นักกลอน

 

รพีกาญจน์

[ไพร พนาวัลย์]

ตั้งแต่เกิดกายมาช่างน่าขัน
ตื่นขึ้นพลันไปนานุ่งผ้าผ่อน
ทั้งขี้เหงื่อขี้ไคลไม่ออนซอน
คงก่อนนอนไม่อาบน้ำจึ่งก่ำดวง*

ทั้งอีสุกอีใสทั้งไข้หวัด
พูดไม่ชัดอ้อแอ้พ่อแม่ห่วง
ถูกเด็กใหญ่รังแกร้องแง,งวง*
ยางวงร้อยเป็นพวงเดินพึมพำ

เข้าโรงเรียนชั้น ป.ไม่เปรื่องปราด
ร้องเพลงชาติไม่ทันอยู่ชั้นต่ำ
ถึง ป.สี่ เรียนเก่งร้องเพลงนำ
ครูให้รำ สังข์ทอง ดั่งต้องมนต์

มัธยมลูกศิษย์วัดเริ่มจัดจ้าน
ไม่เกียจคร้านเรียนเต็มอย่างเข้มข้น
เรียนไม่จบขบขาม*เพราะความจน
ต้องดั้นด้นทำงานต้องการเงิน

สงครามลาวรับจ้างไปออกรบ
ได้สมทบเงินทองไม่ขัดเขิน
เสี่ยงระเบิด,ลูกยาว,บนเขา,เนิน
ดวงดีเกินไม่ตายอย่างชายชาญ 

อยู่กับบ้านไม่ติดต้องคิดหนัก
เพื่อนมาชักชวนไปไกลถิ่นฐาน
ไปซาอุฯขุดทองมิทันนาน
ต้องจากบ้านพเนจรอย่างจำใจ

มาวันนี้กลับบ้านวิมานแก้ว
นอนกินแห้ว,กินมัน,เขาหมั่นไส้
คงไม่รู้ว่า...เรา นั้นคือใคร?
มาร้องใส่แหว แหว มันแย่จริง จริ๊ง!!
 

“ไพร พนาวัลย์”

ก่ำดวง = ผิวคล้ำเป็นขี้กลากด้วย
งวง = ขี้มูกไหลเป็นงวงช้าง
เข็ดขาม= เหมือนขบเม็ดมะขามคั่ว