ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[พ.พิมพา]

อย่างนี้เอง

@ยามว้าวุ่นขุ่นใครเราไม่รู้
ไม่อยากดูอยากแลแม้มองเห็น
ทุกอย่างช่างเงียบเชียบยะเยียบเย็น
ดูลึกเร้นเว้นว่างไร้ทางเดิน

@ทำใจยากหากจะรับกับความทุกข์
ไม่เป็นสุขทุกอย่างเหมือนห่างเหิน
ที่เคยยิ้มอิ่มฝันวันเพลิดเพลิน
กลับเหมือนเดินหลงทางกลางพงไพร

@วันใจร้อนซ่อนไฟไม่สิ้นเชื้อ
แม้เม็ดเหงื่อหยดไล้ได้รินไหล
จนชุ่มเนื้อเสื้อผ้ามาเรื่อยไป
กลับเหมือนไฟที่เริ่มเพิ่มในตัว

@บางวันเศร้าเฝ้านับรับความหวัง
ห้ามไม่ฟังเคลื่อนคล้อยลอยไปทั่ว
เหมือนไม่มีตัวตนจนน่ากลัว
ส่ายระรัวกลัวขลาดอนาถใจ

@ธรรมดาสิ่งนี้ที่ปรากฎ
จไม่หมดไม่มีหนีไปไหน
ควรมองเห็นเย็นร้อนซ่อนข้างใน
ธรรมชาติของใจอย่างนี้เอง
/////////////
พงศ์ภัณฑ์
๓๐/๗/๕๖

[--ณัชชา--]

ระลึกตนได้อยู่ผู้ประเสริฐ
รู้ดับเกิดยอมรับนับว่าเก่ง
รู้อารมณ์ตนได้ไยต้องเกรง
เรื่องวังเวงในชีวิตหมดสิทธิ์กลัว

ยามว้าวุ่นเคว้งคว้างให้ตั้งมั่น
อย่าไหวหวั่นชีวีรู้ดีชั่ว
แม้หลงทางเดินท่ามความมืดมัว
รู้เตือนตัว เตือนตนจะพ้นกรรม

 --ณัชชา--