บางครั้งรัก เกิดจากลม พรหมลิขิต
ในชีวิต ที่พาพัด ปัดมาหา
บางคนจบ ที่ตรงข้าม กับน้ำตา
บางคนหา รักที่ไป กลับไม่มี
ฉันเจอเธอ เหตุบังเอิญ เดินวันนั้น
วันที่ฉัน วิ่งหลบฝน ชนเต็มที่
กับตัวเธอ ที่เดิมมา หาพอดี
จุดเริ่มที่ ได้รู้จัก และทักทาย
เราติดฝน อยู่สองคน บนทางเท้า
ดูเธอหนาว สั่นทั้งตัว กลัวไม่หาย
เสียงฟ้าร้อง เธอเอียงแอบ เผลอแนบกาย
ฉันมิวาย หาคำปลอบ แลกขอบคุณ
เธอส่งผ้า เช็ดหน้าให้ ฉันใช้ซับ
น้ำฝนจับ ทั่วเต็มหน้า เข้าตาขุ่น
จนฝนหยุด ก่อนจากไป ให้ได้ลุ้น
รักเริ่มหมุน เมื่อได้เบอร์ เธอให้มา
ผ้าเช็ดหน้า ที่เธอให้ ไม่เอาคืน
หัวใจชื่น เธอให้ไว้ ดีใจหนา
ฉันซักเก็บ ไว้นึกถึง ซึ้งทุกครา
กับเวลา ช่วงความสุข ไม่ทุกข์ใจ
เราเริ่มต่อ สายสัมพันธ์ ที่สรรสร้าง
วาดฝันทาง รักไม่คด คงสดใส
เชื่อในสิ่ง ที่พบเจอ ไม่เผลอใจ
เพราะเราใช้ รักแลกรัก ปักในทรวง
ความสุขมัน ช่างแสนสั้น จำผันจาก
เธอได้ฝาก ความเจ็บช้ำ ย้ำสุดห้วง
เมื่อแฟนเก่า ที่แค่ห่าง เอ่ยอ้างทวง
ของสุดหวง ของรักเขา เพื่อเอาคืน
ฉันยืนงง เกิดอะไร เล่าใจเอ๋ย
หายหมดเลย ความสุขล้น พังป่นปี้
แทบสิ้นใจ เหมือนมีดแทง แรงไม่มี
อยากจะหนี ไม่อยากรับ กับความจริง
มีแฟนแล้ว ไม่เคยบอก กลับกลอกลึก
ทำใจสึก แทบไม่เหลือ เผื่อตอนทิ้ง
ที่ว่ารัก จนหมดใจ มันไม่จริง
เป็นแค่สิ่ง ของทดลอง ต้องปวดใจ
ผ้าเช็ดหน้า ที่เธอให้ ไว้ผืนนั้น
ขอคืนมัน ผ่านสายน้ำ ตามที่ไหล
คนหมดค่า มันไม่เหลือ ความเชื่อใจ
การจากไป ให้จากลับ อย่ากลับคืน
