ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไผ่เดียวดาย]

ระหว่างเรา สิ่งกั้นกลาง ขวางกั้นฟาก
ไม่ปริปาก ยอมเผยความ ถามเหตุผล
เหมือนข้างๆ ไม่มีใคร ไร้ตัวตน
ต่างคนทน เพื่ออะไร ไม่เข้าใจ

ทุกๆวัน ดูเหมือนเก่า เราทั้งสอง
ยังคงครอง เป็นคนรัก ชักไม่ไหว
ความจริงหมด แล้วนิยาม ความเชื่อใจ
แกล้งทำไม หลอกคนอื่น ฝืนตัวเอง

เพราะบังคับ กันไม่ได้ ถ่ายเทรัก
เมื่อไม่หนัก แน่นหัวใจ ให้รีบเร่ง
จบเถอะนะ บนเนื้อร้อง ของบทเพลง
ที่บรรเลง รักเลอค่า มาเนิ่นนาน

แต่ติดค้าง ความรู้สึก นึกสงสัย
รักอยู่ไหน เรียกเท่าไร ไม่เคยขาน
จบแบบนี้ มันคาใจ ใช่ไหว้วาน
แต่ใจค้าน เพราะเคยรัก ปักหัวใจ

แม้ยังรัก แต่ไม่รั้ง ขังให้อยู่
ด้วยใจรู้ ไร้ความหมาย ได้แค่ไหน
ถ้าวันนี้ เธอหมดแล้ว แผ่วหัวใจ
ก่อนจะไป พูดได้ไหม ทำไมลา

[ดอกฝิ่น]

คนถูกเลือกคือเขานั่นฉันมิใช่
ทั้งหัวใจไม่มีฉันฝันผวา
ทิ้งคนคอยปล่อยหมองหม่นท้นอุรา
อยู่นำพาอาทรเธอเพ้อรำพัน

รักไร้ค่าน่านักหรือยึดถือมั่น
หมดรักกันปันให้เขาเฝ้าร่วมฝัน
คู่เคียงข้างอย่างเธอสองครองสัมพันธ์
ขอสุขสันต์อย่าหวั่นไหวใครร้าวรอน
" ดอกฝิ่น "

<a href="http://www.youtube.com/v/Zb1wQFCZh7Q&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/Zb1wQFCZh7Q&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

[ไผ่เดียวดาย]

ฉันรักเธอ พูดคำนั้น แล้วมันเศร้า
ตอนนี้เจ้า อยู่ที่ไหน กับใครหนอ
จมกับเหงา ที่คลอเคล้า เฝ้าแต่รอ
ยังไม่พอ ความเจ็บช้ำ เข้าซ้ำเติม

ฉันกับเธอ ระหว่างเรา เหงาแทนที่
จากเคยมี คำว่ารัก ปักคั่นเสริม
เธอเปลี่ยนไป อย่างเร็วมาก ต่างจากเดิม
สิ่งที่เพิ่ม คือเย็นชา คราพบกัน

ฉันมีรัก ให้เธออยู่ แต่ทู่สึก
แทงให้ลึก ไม่ถึงใจ ให้น่าขัน
คำเดิมๆ ที่เคยบอก ตอกย้ำกัน
วันนี้มัน แค่ลมปาก ไม่อยากฟัง

หายไปแล้ว คำว่ารัก อยากทักท้วง
จมในห้วง โดนใครผูก หรือถูกฝัง
บอกได้ไหม ออกจากปาก อยากรับฟัง
อย่าให้นั่ง รอเหตุผล อยู่คนเดียว

หากความจริง เธอหมดใจ ไม่รักแล้ว
ฉันพร้อมแจว จากเธอไป ยอมไฟเขียว
ให้เธอเจอ คนดีกว่า ลาคนเดียว
ดีกว่าเหนี่ยว รั้งให้อยู่ สู้กับรอ

[khuadkao]

ความรักมิเคยได้หายไปไหน
ความรักอยู่ที่ใจเสมอมั่น
รักสูญหายเพราะใจมักลืมรักกัน
รักสำคัญที่ใจในยามรัก

[nattna]

                                                       ต่อแต่นี้ไม่มีเราแล้วใช่ไหม
                                                       ไม่มีแล้วห่วงใยให้ใฝ่หา
                                                       เหลือเพียงเธอเพียงฉันวันผ่านมา
                                                       รอคำลา อ่อนล้าแทบหมดแรง

                                                       อยากถามเธอ รักเรายังอยู่ไหม?
                                                       หรือความรักหายไป ไร้สิ้นแสง
                                                       หรือเธอทำตกหล่น หวาดระแวง
                                                       หรือเพียงแกล้ง หลอกให้รักเท่านั้นเอง
                                                      
                                                            

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

ความรักไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
แต่เป็นสิ่งที่เชื้อเชิญให้ลุ่มหลง
ความรักหาใช่สิ่งที่มั่นคง
คล้ายเป็นวงวนเวียนอยู่ภายใน

หากความรักทักทายแล้วหายจาก
เหมือนว่าพรากกระชากซ้ำแล้วย่ำไว้
เพราะความรักแปรแปลี่ยนเวียนหมุนไป
จิตมันสั่นหวั่นไหวนัยกมล

เพียงเพราะรักทำให้ใจเป็นทุกข์
วันเคยสุขสดใสคล้ายล่องหน
เพ้อเพราะรักพร่ำเพียงรักมักทกุข์ทน
คล้ายสับสนปนเปเล่ห์รักลวง

ทำทุกสิ่งทุกอย่างให้เขารัก
โดนศรปักรักเขาเฝ้าห่วงหวง
เขามีใหม่ไม่รักช้ำแดดวง
เหมือนร้อยบ่วงลวงหลอกลอกทั้งใจ


พระอาทิตย์อัสดง

[กระบี่เดี่ยว]

ที่แท้....
รักที่มิอาจมีรัก ฤา รักที่หาย
อย่างใดเล่าจะช้ำใจกว่า
หรือบุคคลทั่วไปเห็นสมควรว่า
มีแต่รักที่มิอาจสมหวังเท่านั้นจึงสมควรหลั่งน้ำตา
แต่รักที่มิอาจสมหวัง....ในห้วงหนึ่งของลมหายใจอันพร่าเลือนยังมีรอยยิ้ม
เป็นยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความหมายงดงามปานนั้น
เศร้า...ซึ้ง ถึงเพียงนั้น ยิ้มให้กับ “รักที่หายไป”
สมควรเห็นว่า นี่จึงเป็นความเสียใจที่สุด
ทว่า...
สำหรับอีกบุคคลหนึ่งเล่า
บุคคลที่มิอาจแย้มยิ้มให้กับรักที่หายไป
เพราะเขาไม่เคยมีรักที่หายไป
กระทั่ง รัก ยังมิเคยมี
หรือนี่มิอาจนับเป็นความเสียใจ
หรือจะเป็นความเศร้าที่สุดที่มนุษยชาติเคยรู้จัก นั่นคือ “รักที่มิเคยมีรัก”

กระบี่เดียว

 

[Shumbala]

"ความรัก"ย่อมมิอาจสูญหายได้
ที่สูญหายได้ย่อมมิใช่รัก

"ความรัก"ดำรงอยู่แม้ในยามฟ้ามืดมิด
ด้วย"ความรัก"คือการอุทิศหาใช่การตักตวง

เราอาจเศร้าเสียใจยามพรากจากบางสิ่งอันเป็นที่รัก
แต่"ความรัก"ก็มิได้สูญหายไปแต่อย่างใด
และยังคงอยู่ในทุกหนแห่ง ทั้งภายในและภายนอกตัวเราดังเดิม

หากความรักสูญหายได้...
เหตุใดมวลบุปผชาติจึงแย้มบานได้ปานนั้น??
เหตุใดขอบฟ้ายามสนธยาจึงยังงดงามอยู่เสมอ??
เหตุใดหนึ่งจันทร์พันล้านดาวยังคงสุกสกาวยิ่งนัก??

นั่น ย่อมเพราะ"ความรัก"มิเคยทอดทิ้งเราเลย
เราเองต่างหาก..ที่ไม่อาจสัมผัสถึงก้นบึ้งแห่งรัก
ว่า..แท้จริงแล้ว.."ความรัก"คือสิ่งใด..

 

*ขออนุญาติร่ายสำนวนโก้วเล้งกับท่านกระบี่เดียวด้วยครับ*