ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

อยู่กับลมพรมพลิ้วทิวไม้ไหว
 อยู่กับใจปวดปร่าที่ล้าโหย
 อยู่กับฝน รินร่ำ ที่ฉ่ำโปรย
 อยู่ อย่างโรยรารัก ใครฝากเยือน

 อยู่กับเงาเคล้าเคียงร้อยเรียงฝัน
 อยู่กับวันเดียวดายใครจะเหมือน
 อยู่กับความตรอมตรม ที่ถมเตือน
 อยู่อย่างเดือน เคลื่อนคลา จากฟ้าไกล….

 “สุนันยา”

 

[panthong.kh]

อยู่อย่างใจ เป็นสุข สนุกเถิด
อยู่อย่างเจิด แจ่มแจ๋ว แนวฟ้าใส
อยู่อย่างมั่น ฝันบ้าง อย่าร้างไกล
อยู่ที่ใจ ของเรา อย่าเศร้าแด

อันชีวิต ผิดถูก มีลูกบ้า
ลุกขึ้นมา สู้ต่อ หนอขวัญแม่
ทางช้างเผือก อย่าหวั่น ปั่นตามแล
ถึงจะช้า อย่าเชือนแช นะแม่คุณ

อยู่กับเงา เฝ้าคิด จิตต้องมั่น
ลืมจาบัลย์ วันว่าง อย่าพลางขุ่น
มีทุกข์บ้าง สุขบ้าง สร้างเติมทุน
กุศลบุญ จุนเจือ เผื่อหมดกรรม
พันทอง
 

[สุนันยา]

เพราะดวงใจไร้คู่ผู้เคียงฝัน
อยู่กับวันเดือนปีที่ถลำ
บนเส้นทางปมืดมิดติดเงาดำ
เหมือนตอกย้ำอดีตที่ติดมา

ความระทมถมก่อสุดท้อไหว
รอยอาลัยทาทาบดังฉาบหา
ความหม่นหมองครองแอบแนบอุรา
ไร้เยียวยาทางใจคลายระทม

คงต้องทนอยู่อย่างหมดทางเลี่ยง
ยากจะเบี่ยงเบนบ่ายไกลขื่นขม
กาลเวลามิเลือนเคลื่อนรอยตรม
จึงเป็นปมถมจิตที่ติดตรึง

"สุนันยา"
 

[เนิน จำราย]

              สุเอ้ย....มองแต่แง่ดี

              มองโลกแต่แง่ดีสักทีเถิด
              มองฟ้าเปิดโปรยยิ้มให้อิ่มหนำ
              มองใบไม้กอหญ้าท้าลมรำ
              มองระบำเพลงแดดแผดละไม

              มองนกเขานกขุ้มนางอุ้มน้อง
              มองขุนทองขานบอกนางออกไข่
              มองจิ้งจกกัดกันหัวบันได
              มองอะไรก็สวยด้วยมองดี
       
                                เชื่อพี่เทอะ

[กังวาน]

ความตรอมตรมขมขื่นเป็นผืนกว้าง
บนเส้นทางแห่งรักมักคิดถึง
ผู้ใดเล่าเขามีสุขหมดทุกข์ตรึง
วันนี้ซึ้งพรุ่งนี้เศร้าเท่าเท่ากัน

เราแต่งกลอนอ้อนออดหยอดคำหวาน
เหมือนต้องการบรรจบพบความฝัน
แต่สิ่งเดียวเกี่ยวจิตมิติดพัน
ศีลธรรมนั้นตอกย้ำช้ำชีวี

อยากโอบกอดยอดรักด้วยหนักแน่น
เกาะกุมแขนเพื่อตอบปลอบยาหยี
ทำไม่ได้ใช่หัวใจไม่ภักดี
แต่ยังมีคนมาก่อนจึงอ่อนใจ

ต่างต้องทนบนหนทางที่สร้างขึ้น
เมฆทมึนก็คงมีวันที่ไหว
และเมื่อฟ้าสีทองผ่องเมื่อใด
ดวงฤทัยเราคงสุขหมดทุกข์ทน

       ---กังวาน---

[สุนันยา]

              สุเอ้ย....มองแต่แง่ดี

              มองโลกแต่แง่ดีสักทีเถิด
              มองฟ้าเปิดโปรยยิ้มให้อิ่มหนำ
              มองใบไม้กอหญ้าท้าลมรำ
              มองระบำเพลงแดดแผดละไม

              มองนกเขานกขุ้มนางอุ้มน้อง
              มองขุนทองขานบอกนางออกไข่
              มองจิ้งจกกัดกันหัวบันได
              มองอะไรก็สวยด้วยมองดี
       
                                เชื่อพี่เทอะ

มองออกนอกหน้าต่างน้องนั่งคิด
พรหมลิขิตชะตาแล้วลาหนี
ไม่เหลือช่องมองเห็นเป็นสิ่งดี
ที่เห็นมีเพียงเงาเฝ้าเคียงกาย

อยากชมนกชมไม้เหมือนใครเขา
แต่เพียงเราดายเดียวเปลี่ยวไม่หาย
ไร้ทุกสิ่งวางเรียงเคียงมิวาย
ที่มุ่งหมาบพ่ายพัง เกินรั้งรอ


 "สุนันยา"

[สุนันยา]

ความตรอมตรมขมขื่นเป็นผืนกว้าง
บนเส้นทางแห่งรักมักคิดถึง
ผู้ใดเล่าเขามีสุขหมดทุกข์ตรึง
วันนี้ซึ้งพรุ่งนี้เศร้าเท่าเท่ากัน

เราแต่งกลอนอ้อนออดหยอดคำหวาน
เหมือนต้องการบรรจบพบความฝัน
แต่สิ่งเดียวเกี่ยวจิตมิติดพัน
ศีลธรรมนั้นตอกย้ำช้ำชีวี

อยากโอบกอดยอดรักด้วยหนักแน่น
เกาะกุมแขนเพื่อตอบปลอบยาหยี
ทำไม่ได้ใช่หัวใจไม่ภักดี
แต่ยังมีคนมาก่อนจึงอ่อนใจ

ต่างต้องทนบนหนทางที่สร้างขึ้น
เมฆทมึนก็คงมีวันที่ไหว
และเมื่อฟ้าสีทองผ่องเมื่อใด
ดวงฤทัยเราคงสุขหมดทุกข์ทน

       ---กังวาน---

เพียงกลอนกานท์ขานวางบนทางฝัน
ร้อยรำพันฝากไปในทุกหน
ก็ซาบซึ้งตรึงจิต ที่คิดยล
ขอเป็นคนเคียงข้าง ทางกวี

เพียงสวมกอดออดอ้อนด้วยกลอนรัก
ก็ตระหนักอุ่นไอในวิถี
ปลอบคนเหงาร้าวรวดปวดฤดี
ทำเหมือนมีเยื่อใยอาลัยครวญ

ทุกน้ำคำฉ่ำชื่นระรื่นจิต
ดุจนิมิตติดเตือนย้ำเยือนหวน
มีรักเราเคียงคอนดั่งย้อนทวน
ทุกสำนวนสดับประทับใจ…

“สุนันยา”