ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[Shumbala]

ย่ำรอยร้างทางเกวียนที่เวียนวก
พื้นดินปรกรกคลุมหุ้มกิ่งหัก
ใบไม้สุมกองก่ายกล่นรายนัก
ผูกเปลพักเพียงขอพอคุ้มเงา

จากอรุณอุ่นแสงจนแรงกล้า
สนธยาตะวันรอนซ่อนหลืบเขา
เที่ยวตามเก็บเกี่ยวฝันเพื่อบรรเทา
ความเงียบเหงาเปล่าร้างบนทางเดิน

รัตติกาลล่วงเยือนเห็นเดือนเสี้ยว
ยิ่งโดดเดี่ยวอึดอัดจนขัดเขิน
กอดความฝันกับกายมิหมายเกิน
พอเพลิดเพลินผ่านคืนอันยืนยาว

ครั้นรุ่งเช้าเงาทอดเหนือยอดหญ้า
แบกความฝันขึ้นบ่าแม้ปร่าร้าว
ข้อกระดูกกระตุกสั่นเสียงลั่นกราว
แต่ยังสาวเท้าตามความฝันไป

ผ่านวันแล้ววันเล่าเฝ้าเก็บฝัน
หมายมุ่งแดนอัศจรรย์ที่ฝันใฝ่
เพียงผู้เดียวเปลี่ยวร้างกลางหัวใจ
คนเก็บฝันผู้หวั่นไหวในความจริง

*****
 

[D]

คนเก็บฟืน

เดินทางกลาง หว่างไพร ให้อ่อนล้า
มาเที่ยวหา  ฟืนหัก  พักนอนกลิ้ง
ใต้ร่มพฤกษ์ พงไพร สบายจริง
ใครนะทิ้ง เปลไว้ ให้เรานอน

ตื่นอีกหน สนธยา ฟ้ามืดตื๊อ
เสียงครางฮือ ข้างกาย คล้ายผีหลอน
สะดุ้งลุก เร็วพลัน ใจสั่นคลอน
ชายร่างปอน นอนขด แถมตดดัง

เขย่ากาย หมายปลุก ให้ลุกตื่น
เขารีบยืน จังก้า ท่าคลุ้มคลั่ง
เสียงแบะเบ๊าะ เงาะป่า ละล้า-ละลัง
สวยเสียจัง ดอกไม้แดง แบ่งให้เรา

"ดิน"

[Shumbala]

มีความฝันมาฝากอยากได้ไหม
จากเงาะป่าซาไกให้แม่เฒ่า
ดอกไม้แดงแทนฝันฝากนงเยาว์
จงรับเข้าข้างในหัวใจนาง

ตาจ้องตาภาษารักประจักษ์มั่น
ครองคู่ขวัญมั่นคงบรรจงสร้าง
เงาะกับยายเคียงหมายจนวายวาง
ณ.ใจกลางป่าเขาเราสองคน

 

[D]

ดั๊น.!เผลอมอง จ้องตา เงาะป่าเข้า
ตัวหวิวเบา ผ่าวกาย คล้ายล่องหน
ระทึกใจ ในภวังค์ ดังต้องมนต์
แปลกพิกล วนเวียน เหมือนเพี้ยนไป

มืดตึ๊ดตื๊อ บอกเงาะ เนาะสว่าง
เงาะยิ้มพราง บอกมั่ง ยังฟ้าใส
เห็นพระจันทร์ บอกอาทิตย์  เงาะติดใจ
ตาบอดไง เพราะรัก มาทักทาย

"ดิน"

[ดารกะ]

 

เจอะแล้วเงาะเหยาะย่างอยู่กลางป่า
รจนาเหงาเงกพระเอกหาย
พอเงาะป่าถอดนั่นเป็นสังข์กลาย
รูปทองฉายพรายแพรวแวววามนัก

กอดพี่เงาะเลาะห่างทางท้ายไร่
อยู่ขุนเขาลำเนาไพรได้ประจักษ์
พระสังข์ทองรจนา คนพาทัก
เฝ้าฟูมฟักรักกว่าหาใช่ยาย
 

ก้อย

[รพีกาญจน์]

สวยเสียจัง ดอกไม้แดง แบ่งให้เรา

" ค้นหาฟัน "

เตี่ยวสะดอ ม่อฮ่อม เสื้อย้อมสี
ดำมิดหมี ผ้าแดง แจงโพกเกล้า
สัมภาระ สะพาย ย่ามลายเทา
เกิบหนังเก่า สองข้าง ยางรถยนต์

ฉีกใบตอง รองรับ กับข้าวห่อ
ผักกาดจอ แตงกวา ปลาแห้งป่น
ข้าวนึ่งกล่ำ น้ำบอก ออกจรดล
เข้าไพรสณฑ์ ลัดเลาะ เสาะยาดง

ใต้ผาชัน จันทน์ขาว กวาวเครือเถา
ดองแช่เหล้า บดตำ ทำเป็นผง
เถิงบ่ายคล้อย ดอยแดง แลงค่ำลง
ก็ยังคง เวียนวน จนทางตัน

อาจต้องโทษ กฎไพร เจ้าใดหรือ
ลมพัดฮือ ไม้โทน โค่นสนั่น
อากาศอืด มืดมิด ปิดตะวัน
ร่ายมนตร์กัน สามลา ฟ้าสกาว

เห็นคนแคระ แตะเตาะ ร่างเงาะต่ำ
ผิวเนื้อดำ ขำจริง ยิงฟันขาว
ควงคู่หญิง พริ้งเพริศ เลิศแวววาว
ดังเรื่องราว ลำหับ กับซมพลา

เริ่มไมตรี มีดอก แดงบอกหมั้น
ร่วมสรวลสันต์ ยลยิ้ม พรมพริ้มหน้า
ไม่เป็นก้าง ขวางคน ถอยร่นมา
อนิจจา มีไหนกัน หนอฟันปลอม

เดินก้มก้ม ซมซาน มือควานพื้น
เหยียบดุ้นฟืน ลื่นล้ม ก้นจมจ่อม
รีบเก็บฝัน เก็บฟืน ตื่นเก็บคอมพ์
หลานรายล้อม นี่ไง ใช่ ฟัน ฟัน

 

รพีกาญจน์

[Shumbala]

ดั๊น.!เผลอมอง จ้องตา เงาะป่าเข้า
ตัวหวิวเบา ผ่าวกาย คล้ายล่องหน
ระทึกใจ ในภวังค์ ดังต้องมนต์
แปลกพิกล วนเวียน เหมือนเพี้ยนไป

มืดตึ๊ดตื๊อ บอกเงาะ เนาะสว่าง
เงาะยิ้มพราง บอกมั่ง ยังฟ้าใส
เห็นพระจันทร์ บอกอาทิตย์  เงาะติดใจ
ตาบอดไง เพราะรัก มาทักทาย

"ดิน"

แม่ยอดชู้ตุนาหงันดันกลับเพี้ยน
ต้องจุดเทียนทำพิธีหมอผีร่าย
คงภูติป่าซาไกใดกล้ำกราย
จะได้หายกลับคืนมาชื่นชม

ผ่านสามวันยังคงหลงพร่ำเพ้อ
เฝ้าละเมอเผลอไผลจำใจข่ม
ตั้งหม้อใหญ่ไฟก่อหนอเอวกลม
แล้วจับต้มยายกินสิ้นเรื่องราว

 

[Shumbala]

 

เจอะแล้วเงาะเหยาะย่างอยู่กลางป่า
รจนาเหงาเงกพระเอกหาย
พอเงาะป่าถอดนั่นเป็นสังข์กลาย
รูปทองฉายพรายแพรวแวววามนัก

กอดพี่เงาะเลาะห่างทางท้ายไร่
อยู่ขุนเขาลำเนาไพรได้ประจักษ์
พระสังข์ทองรจนา คนพาทัก
เฝ้าฟูมฟักรักกว่าหาใช่ยาย
 

ก้อย

กินยายเสร็จระเห็จไปในป่ากว้าง
อิ่มพุงกางช่างเอร็ดอร่อยหลาย
เห็นหนึ่งนางแน่งน้อยเดินลอยชาย
รีบแปลงกายเป็นพระสังข์นั่งรอคอย

เพียงสบตาก็รู้เนื้อคู่แน่
รจนาของแท้แม่ชื่อต้อย
ดอกรักบานสล้างกลางป่าดอย
เบื่อแล้วค่อยจับนางมาย่างกิน

 

[Shumbala]

สวยเสียจัง ดอกไม้แดง แบ่งให้เรา

" ค้นหาฟัน "

เตี่ยวสะดอ ม่อฮ่อม เสื้อย้อมสี
ดำมิดหมี ผ้าแดง แจงโพกเกล้า
สัมภาระ สะพาย ย่ามลายเทา
เกิบหนังเก่า สองข้าง ยางรถยนต์

ฉีกใบตอง รองรับ กับข้าวห่อ
ผักกาดจอ แตงกวา ปลาแห้งป่น
ข้าวนึ่งกล่ำ น้ำบอก ออกจรดล
เข้าไพรสณฑ์ ลัดเลาะ เสาะยาดง

ใต้ผาชัน จันทน์ขาว กวาวเครือเถา
ดองแช่เหล้า บดตำ ทำเป็นผง
เถิงบ่ายคล้อย ดอยแดง แลงค่ำลง
ก็ยังคง เวียนวน จนทางตัน

อาจต้องโทษ กฎไพร เจ้าใดหรือ
ลมพัดฮือ ไม้โทน โค่นสนั่น
อากาศอืด มืดมิด ปิดตะวัน
ร่ายมนตร์กัน สามลา ฟ้าสกาว

เห็นคนแคระ แตะเตาะ ร่างเงาะต่ำ
ผิวเนื้อดำ ขำจริง ยิงฟันขาว
ควงคู่หญิง พริ้งเพริศ เลิศแวววาว
ดังเรื่องราว ลำหับ กับซมพลา

เริ่มไมตรี มีดอก แดงบอกหมั้น
ร่วมสรวลสันต์ ยลยิ้ม พรมพริ้มหน้า
ไม่เป็นก้าง ขวางคน ถอยร่นมา
อนิจจา มีไหนกัน หนอฟันปลอม

เดินก้มก้ม ซมซาน มือควานพื้น
เหยียบดุ้นฟืน ลื่นล้ม ก้นจมจ่อม
รีบเก็บฝัน เก็บฟืน ตื่นเก็บคอมพ์
หลานรายล้อม นี่ไง ใช่ ฟัน ฟัน

 

รพีกาญจน์

เที่ยวเก็บฝันดั้นด้นจนมืดค่ำ
กลับขนำน้อยในดงไพรสัณฑ์
หุงข้าวกินกับเนื้อที่เหลือพลัน
รสชาตินั้นเลอเลิศประเสริฐแท้

เสียงใครเคาะประตูเป็นครู่ใหญ่
จึงลุกไปเปิดดูให้รู้แน่
เห็นคนหลงดงป่าหาเชือนแช
ถามชื่อแซ่เสร็จสรรพต้อนรับกัน

จัดเนื้อนางวางกับต้อนรับแขก
เพียงคำแรกตกตะลึงถึงร้องลั่น
เนื้ออะไรใดเล่าเขารำพัน
ช่างหอมมันอร่อยเหลือมิเบื่อเลย

จึงบอกความตามจริงทุกสิ่งสิ้น
ละอองดินต้มอุ่นนะคุณเอ๋ย
ท่านรพีฯตกใจร้องไห้เลย
ก่อนจะเอ่ยเศร้าๆเอาอีกชาม

 

[D]

ช่างโหดร้าย ใจดำ อำมหิต
วิปริต ผิดผู้ ดูบุ่มบ่าม
คนเคยเรียง เคียงใกล้ ไยถือความ
สวาปาม ได้ลง คงสาใจ

วิญญาณน้อย ลอยดู อยู่เคียงข้าง
หนึ่งน้อยนาง ย่างชิด สนิทใกล้
แม้ป่าดง พงพี ชาตรีไย
ยังฝักใฝ่ หลายรัก มักหลอกลวง

น้ำตาหยาด พาดหลั่ง มิยั้งหยุด
จึงก่อผุด เป็นธาร ละหานห้วง
สารสินธุ์ รินหลั่ง คลั่งในทรวง
ธารทั้งปวง น้ำตาของ "ละอองดิน"

"ดิน"

[Shumbala]

น้ำตาของละอองดินที่รินไหล
ท่วมหัวใจอาดูรจนสูญสิ้น
นิสัยเรามันแย่เห็นแก่กิน
อร่อยลิ้นเพียงครู่อดสูจัง

ขอวิญญาณล่วงลุสุคติ
อย่าได้ริหลอกหลอนตอนคลุ้มคลั่ง
ผิดไปแล้วโปรดอภัยให้สักครั้ง
ชาติหน้าหวังเราสองครองคู่กัน

แสงแดดอ่อนตอนสางพร่างระยับ
สองมือจับเนื้อตัวระรัวสั่น
เช้าวันใหม่ใจชื้นตื่นโดยพลัน
เรื่องทั้งหมดทั้งปวงนั้นแค่ฝันไป

 

[รพีกาญจน์]

ธารทั้งปวง น้ำตาของ "ละอองดิน"

เบื่อลำหับ จับต้ม บ่มยาโด๊ป
หอมตรลบ อบอวล ชวนสูดกลิ่น
ซัมบาล่า มิน่าทำ น้ำตาริน
เคี้ยวหนึ่งชิ้น สะอื้น กลืนลงไป

หมายเก็บเนื้อ เชื้อนวล ทุกส่วนร่าง
กองรวมกลาง พุงโต โกดังใหญ่
เสร็จสิ้นลง สงกรานต์ ล่องผ่านไกล
ตั้งโต๊ะใหม่ สำรอก เธอออกมา

จบมือยอ บริกรรม พร่ำพระเวทย์
เทพวิเศษ เหาะเหิน เดินเวหา
ร่วมร่ายเสก เอกองค์ ทรงโสภา
เปิดวิญญาณ์ สิงใส่ ในบัดดล

แล้วกล่าวว่า อย่าไว้ ใจมนุษย์
บ้าชิงฉุด ปลุกปล้ำ ทำปี้ป่น
ชอบรักง่าย หน่ายทิ้ง หญิงทุกข์ทน
เห็นเพียงคน แสนซื่อ ชื่อรพีฯ อิอิ

 

มัวจิ้มแต่งทีละตัว ถูกซัมบาล่าปาด

[D]

เกิดจากซาก กากเนื้อ ที่เหลือโด๊ป
ก็มิครบ ทุกส่วน ทวนถ้วนถี่
ของมีสอง หายหนึ่ง ครึ่งสตรี
ใครกินนี่ คืนพลัน ฉันเดินเอียง

ตั้งแต่นั้น ฉันเกลียด มิเฉียดรัก
ชายใดทัก เมินหนอ มิขอเสี่ยง
อยู่แต่ใน ผอบ ขอพบเพียง
ฤาษีเลี้ยง หญิงซื่อ ชื่อโมรา

ฝันหรือบ้าเนี่ย  วานบอกที

"ดิน"

[Shumbala]

ตื่นจากฝันเถอะนะจะช่วยปลุก
มัวนอนซุกนานๆพานเป็นบ้า
จบเรื่องราวคาวโลกีย์ที่ผ่านมา
เดี๋ยวลงเอยศรีธัญญาจะพาจน

อยู่ในโลกความจริงสิ่งที่เห็น
สิ่งที่เป็นตรงหน้าอย่าสับสน
ถ้าอยากมีใครเลี้ยงเพียงสักคน
ป๋ารพีฯจอมเวทย์มนตร์สนมั้ยเธอ??