ถามตัวเอง ว่าไร้ค่า ไม่สามารถ
ภาพที่วาด จึงไม่หรู สู้ไม่ได้
ทั้งที่ฉัน สู้ร้องขอ ง้อแทบตาย
ยังมิวาย ให้เธอจอด ยอดพธู
เคยคิดว่า ทำดีสุด หยุดเธอไว้
แต่ไม่ใช่ มันแค่พัก สักชั่วครู่
ก่อนลาจาก ฝากรอยช้ำ ย้ำเป็นครู
ไม่เคยรู้ ลึกก้นเหว เป็นเปลวไฟ
เธอเจ้าชู้ ฉันยอมทน อย่างจนแต้ม
แต่แอบแย้ม เก็บควาหวัง ฝังเอาไว้
สักวันหนึ่ง คนสุดท้าย ที่ได้ใจ
ไม่ไปไหน ฉันคนใกล้ ข้างใจเธอ
ฉันคิดผิด มาตลอด ตาบอดรัก
จึงช้ำหนัก เทน้ำหาย กลางทรายเอ่อ
เพราะไม่เหลือ หยดน้ำผ่าน ลานใจเธอ
รักเสมอ แต่สุดท้าย กลายเป็นลวง
รักแค่ไหน ไปไม่ถึง ซึ่งที่หวัง
ใจมันพัง ระหว่างทาง ท่ามกลางห้วง
ความชอกช้ำ ที่กลิ้งกลอก ปนหลอกลวง
ใจหนึ่งดวง จำถึงจุด ต้องหยุดเดิน
