ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไผ่เดียวดาย]

เริ่มแรกรัก ทุกวจี ล้วนมีค่า
ถ้อยวาจา คำไหนๆ ก็ไม่ขม
ไม่มีหรอก ทีจะปูด พูดให้ตรม
ต่างพูดชม ให้ผู้รับ ประทับใจ

สัจธรรม ของความรัก ที่มักเปลี่ยน
เป็นบทเรียน ให้เรียนรู้ สู้ไม่ไหว
รักหมดค่า คนหมดรัก ต้องหักใจ
ก่อนจากไป ด้วยคำพูด ที่สุดเบา

เหมือนกับเธอ และตัวฉัน ในวันนี้
เมื่อคนดี อยากเลือนลับ ไปกับเขา
กับถ้อยคำ ที่พูดอ้าง อย่างบรรเทา
จบรักเรา ปิดฉากลง ตรงแยกทาง

ที่ฉันนิ่ง เหมือนเย็นชา อย่าว่านะ
ก่อนเดินผละ เดินจากกัน หันหลังห่าง
ที่ไม่เอ่ย หรือพูดพร่ำ คำอำพราง
คงรู้บ้าง เหตุผลทาย ง่ายนะเธอ

เพราะต่อให้ สรรค์ภาษา ใดมาพูด
ก็คงหยุด ไม่ให้ไป ไม่ใช่เหรอ
น้ำหนักเบา เป็นแค่เศษ เล็ดลอดเธอ
จะให้เพ้อ ทั้งที่รู้ อยู่ทำไม

[ไผ่เดียวดาย]

คำพูดจา เพื่อเหนี่ยวรั้ง ขังให้อยู่
ใช่ไม่รู้ แต่ไม่ฟัง นั่งสงสัย
รักหมดฟ้า คือหมดแล้ว ไม่แคล้วใจ
หมดซึ่งไฟ  คำซึ้งๆ ถึงไม่พอ

กลัวเหมือนกัน การลาทัวร์ ชั่วชีวิต
แต่ลิขิต ของชะตา ยากท้อหนอ
คำว่าพัก จำต้องปัก รู้จักพอ
ไปงอนง้อ ยิ่งตอกย้ำ ความรำคาญ

ไร้น้ำหนัก ทั้งหมดใจ ไม่อาจยก
ค่ามันตก จมลงดิน สิ้นสุดขาน
เรียกพันครั้ง คงไม่ฟื้น อย่ายืนกราน
เดี๋ยวจะพาล ทำเขาเบื่อ เชื่อเถอะเรา

หยุดตรงนี้ ให้ลมพัด วัฏจักร
อย่าจมปลัก ฝากหัวใจ ไปให้เขา
รักไม่เหลือ อย่าไปขอ ต่อเติมเงา
แม้ต้องเศร้า แต่เวลา เยียวยาใจ