เกิดมาต่ำ เป็นดอกหญ้า ค่าไม่สูง
เทียบนกยูง ที่สวยล้ำ ซ้ำอ่อนหวาน
โดนเหยียบย่ำ เป็นรอยโคลน อย่างทนทาน
ร้อยคนผ่าน ที่มองเห็น เป็นตอซัง
แต่อยากให้ โลกรับรู้ อยู่อย่างหนึ่ง
ใจลึกซึ้ง ของดอกหญ้า ว่าแอบหวัง
เจ้านกยูง จะหันมอง จ้องสักครั้ง
แม้ลับหลัง จะด่าทอ ใจก็ยอม
ฉันไม่เคย จะคาดหวัง สั่งรักได้
ต่อให้ตาย ซักพันชาติ มิอาจซ้อม
ด้วยรู้ตัว กลัวแปดเปื้อน เตือนใจตรอม
รักปลอมๆ เก็บเอาไว้ ในใจตน
ที่ทำได้ คือขอเก็บ เย็บตีกรอบ
อยู่ในขอบ หัวใจฉัน อันสุขล้น
รักในใจ แค่ข้างเดียว เสี้ยวกมล
แม้เหมือนคน บ้าคนหนึ่ง ก็ซึ้งใจ
เป็นคนไม่ เจียมหัวใจ ใช่ฉันรู้
แต่โฉมตรู เรื่องเจียมตัว ชัวร์ฉันใช่
ไม่อาจเอื้อม คว้าตัวจริง สิ่งแสนไกล
ให้เป็นไป ตามลิขิต ชีวิตคน
