ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[อริญชย์]

หนึ่งนักสู้เดียวดายสหายไร้

หนึ่งนักสู้เดียวดายสหายไร้
ท่องเที่ยวไปในป่าอย่างบ้าบิ่น
ซุ่มฝึกฝนเพลงดาบเหงื่ออาบริน
ด้วยหมายครองปฐพินทุกดินแดน

ตัดต้นไผ่หลายลำเกินกำหนด
มิรันทดถากเถือไม้เนื้อแน่น
จนเพลงยุทธ์ลือเลื่องถึงเมืองแมน
เซียนหมื่นแสนยังสั่นนึกหวั่นใจ

กระทั่งเขาบรรเลงจบเพลงดาบ
ไม้ล้มราบทั้งดอยท่อนน้อยใหญ่
เขายิ้มอย่างเย้ยหยันความบรรลัย
หมายป่าใหม่ฝึกปรือฝีมือมาร!ฯ

                         อริญชย์
                     ๒๗/๑/๒๕๕๖

 

[รัตนาวดี]

...หนึ่งนักสู้ ฝ่าฟัน บุกบั่นกล้า
ก็ยังมี ปัญหา เรื่องอาหาร
ไร้หมู่มิตร คิดปลอบ ชอบทำงาน
ยามคิดมั่ว บงการ สั่งจานเดิม...

รัตนาวดี
 

วันนี้มึนค่ะ ..

<a href="http://www.youtube.com/v/t3apuQOLrAA&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/t3apuQOLrAA&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

[Prapacarn ❀]

เราต้องรีบโจมตีกระบี่หยก
ใครซูฮกร่วมศึกอาจฮึกเหิม
จอมยุทธผลาญป่าไผ่ไม่ปลูกเติม
น้ำจะเริ่มท่วมฟ้าปลากินดาว

เพลงกระบี่อี๋แอต้องแพ้พ่าย
ตือโป๊ยก่ายขยับพุงพุ่งด้วยหลาว
กระบี่มารสะดุดหยุดเรื่องราว
ทิ้งกระบี่มาปลูกข้าวช่วยชาวนา

มะแซม
 

[ไร้นวล^^]

(เมื่อสองจอมยุทธประลองฝีมือกัน)

ฟาดเรียวไผ่ส่ายซัดสะบัดหมุน

เพลงคุนลุ้นลับเล่ห์เหินเวหา

เป่งลมปราณซ่านสะเทือนลอยเลื่อนมา

โอ้วิชาสำนักนี้ล้ำฝีมือ


ใบไผ่พลิ้วปลิวไหวแมกไม้สั่น

ยอดยุทธนั้นหนึ่งในผไทหรือ

ช่างองอาจฟาดฟันลั่นระบือ

ดูสองมือแคล่วคล่องเกินลองดี


ใจระทึกคึกพร้อมหมอบค้อมหญ้า

อยากปะหน้าหาญหักสมศักดิ์ศรี

ขอชี้แนะกระบวนท่าสี่ห้าที

ไม้เท้าชี้ไม้ไผ่เชิญร่ายรำ


ตัวข้าน้อยด้อยค่ากระยาจก

อยากจะยกเพลงยุทธพิสูจน์คว่ำ

ท่านจอมยุทธไผ่พี่เชิญชี้นำ

อันเลิศล้ำคุนลุ้นหมุนกายมา


ไผ่เพ่นลงตรงกลางกบาลคิ้ว

เบี่ยงหลบพลิ้วพลางคืนหมื่นหัตถา

สองศอกรับลอยลิบชั่วพริบตา

ดิ่งลงมาพร้อมพุ่งไผ่มุ่งท้อง


กระยาจกยกไม้เท้าเข้ารับไว้

แล้วโถมใส่แผ่นหลังในครั้งสอง

จอมยุทธไผ่ว่องไวเหมือนไม่มอง

ช่างช่ำชองตอบโต้มิโลเล


จนกระทั่งกระยาจกกระดกไม้

ถูกท่อนไผ่ฟาดเปรี้ยงจนเอียงเขว

ไม้เท้าหมุนเคว้งไกลไผ่ซัดเซ

กายก็เททับพื้นเกินฝืนยุทธ


ท่านเพลี่ยงพล้ำช้ำในอภัยด้วย

ข้าฝึกมวยคุนลุ้นการุณย์สุด

ทั้งตัวข้าทั้งท่านนั้นมนุษย์

ย่อมยอดยุทธในเพลงบรรเลงตน


กล่าวเสร็จสรรพลอยลับพร้อมกับไผ่

เหลือทิ้งไว้ยาจกนี้ที่หมองหม่น

โอ้ว่าเราเลิศเลอละเมอตน

หากยอดคนสมถะเกินประมาณ