ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[saknun]

[ce

nter]ผมอยากรู้ว่าเหงาเป็นยังไง
พยายามเข้าใจแต่ไร้ค่า
ต้องหมั่นคิดค้นทนเรื่อยมา
หวังเพียงว่า สักวันคงเข้าใจ

มีคนบอกอยู่คนเดียวเปลียวกาย
มีความหมายคือเหงาและหวั่นไหว
นันแหละอาการร้าวรานเป็นไป
หนาวสั่นร้อนข้างในมันใช่จริง

[/font]จร�

[D]

นั่นเห็นไหม...ความเหงา ตัวเท่าบ้าน
ค่อยคืบคลาน ผ่านผุด มิหยุดนิ่ง
ปล่อยนานวัน ผันแอบ มาแนบอิง
ถือพักพิง สิงสู่ อยู่หว่างใจ

มิได้เชื้อ ได้เชิญ ไยเดินหา
โปรดเถิดหนา อย่าวน มาจนใกล้
ทำแค่แอบ ซบอ้อน กับหมอนใบ
น้ำตาไหล ไร้คนอิง ทิ้งตัวนอน

ยกมือสอง รองหัว ตามัวขุ่น
ไร้ตักหนุน อุ่นไอ ได้แค่หมอน
ตามองจันทร์ กระจ่างฟ้า พาอาวรณ์
ป่านนี้เขา เฝ้าอ้อน นอนตักใคร

"ดิน"

[ชลนา ทิชากร]

นั่นเห็นไหม ใครนอน กอดหมอนเหงา
ยิ้มเศร้าเศร้า เฝ้ามองดาว พราวไสว
เหม่อมองดาว พราวฟ้า นภาไกล
แล้วปล่อยใจ คิดถึงใคร คนไหนกัน

คิดถึงพี่ นี้ใช่ไหม ใช่หรืเปล่า
พี่ก็เศร้า เฝ้ามองเธอ เพ้อใฝ่ฝัน
เห็นหน้าน้อง ผ่องใส ในดวงจันทร์
มองทุกวัน จันทร์สวย ด้วยหน้าเธอ

นอนมองจันทร์ ทุกวัน ฉันหายเศร้า
ไม่เคยเฝ้า เคล้าใคร ให้ใจเผลอ
นอนมองจันทร์ ทุกวัน ฝันละเมอ
ได้พบเจอ เธอในฝัน กลางจันทร์ใจ

ชลนา  ทิชากร

<a href="http://www.youtube.com/v/PEZVMTnGcJc&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/PEZVMTnGcJc&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

[D]

ปล่อยดวงมาน ผ่านล่อง ท่องโลกกว้าง
แสนอ้างว้าง ช่างเหงา เศร้าหวั่นไหว
ตงิด-ตงิด  คิดถึง ซึ่งบางใคร
คนอยู่ไกล ปลายฟ้า จนล้าแรง

อยากจะเป็น เช่นจันทร์ ผันลอยเลื่อน
จะคล้อยเคลื่อน เยือนวน ทุกหนแห่ง
ไปยลเรียง เคียงเธอ เผลอจำแลง
ขอเร้นแฝง แสงนวล กวนใจกาย

"ดิน"

[Shumbala]

ถึงเดือนเพ็ญสูงลอยกว่าสอยเอื้อม
ยังอาจเชื่อมฤทัยเหงาบรรเทาหาย
คนฟ้านี้มีเดือนเป็นเพื่อนกาย
คนฟ้านั้นหรือมิหมายชมสายเดือน

ส่งคำนึงถึงจันทร์ด้วยกันไหม?
ฟ้าห่างไกลอาจพบบรรจบเหมือน
ในบทกลอนเคยพร่ำคำย้ำเยือน
อย่าลืมเลือนไมตรีทีมีมา

 

[saknun]

นั่นเห็นไหม...ความเหงา ตัวเท่าบ้าน
ค่อยคืบคลาน ผ่านผุด มิหยุดนิ่ง
ปล่อยนานวัน ผันแอบ มาแนบอิง
ถือพักพิง สิงสู่ อยู่หว่างใจ

มิได้เชื้อ ได้เชิญ ไยเดินหา
โปรดเถิดหนา อย่าวน มาจนใกล้
ทำแค่แอบ ซบอ้อน กับหมอนใบ
น้ำตาไหล ไร้คนอิง ทิ้งตัวนอน

ยกมือสอง รองหัว ตามัวขุ่น
ไร้ตักหนุน อุ่นไอ ได้แค่หมอน
ตามองจันทร์ กระจ่างฟ้า พาอาวรณ์
ป่านนี้เขา เฝ้าอ้อน นอนตักใคร

"ดิน"

พอเข้าใจ แล้วครับ เหงาเท่่าบ้าน
คิดตั้งนาน บ้านดิน ถวิลหา
ปล่อยให้เหงา สมชื่อ ลือเรื่อยมา
ผ่านเวลา หลายวัน จนหวั่นใจ

คิดไม่ถึง มีคน สนใจเรา(ฮา)
ทำทีท่า หยอกล้อ พอหมันใส้
แกล้งบอกเหงา เท่าบ้าน สำราญไป
คนอะไร นึกได้ ขายความฮา

[D]

ถึงเดือนเพ็ญสูงลอยกว่าสอยเอื้อม
ยังอาจเชื่อมฤทัยเหงาบรรเทาหาย
คนฟ้านี้มีเดือนเป็นเพื่อนกาย
คนฟ้านั้นหรือมิหมายชมสายเดือน

ส่งคำนึงถึงจันทร์ด้วยกันไหม?
ฟ้าห่างไกลอาจพบบรรจบเหมือน
ในบทกลอนเคยพร่ำคำย้ำเยือน
อย่าลืมเลือนไมตรีทีมีมา

 

เกรงก็แต่ บางใคร ไหนลืมก่อน
ทิ้งเหว่ว้า อาวรณ์ จรหนีหน้า
หากจริงใจ ร่ายพจน์ จดสัญญา
ลิขิตฟ้า ชะตาดิน คงสิ้นครวญ

ตั้งจิตตรง ส่งแน่ มิแปรเปลี่ยน
วายุเหี้ยน เวียนวก ผันผกผวน
จะมืดหม่น ฝนเท ลมเรรวน
อย่าคิดด่วน ทวนมั่น สัญญาใจ

"ดิน"

[ปู่ริน]

ถึงเดือนเพ็ญสูงลอยกว่าสอยเอื้อม
ยังอาจเชื่อมฤทัยเหงาบรรเทาหาย
คนฟ้านี้มีเดือนเป็นเพื่อนกาย
คนฟ้านั้นหรือมิหมายชมสายเดือน

ส่งคำนึงถึงจันทร์ด้วยกันไหม?
ฟ้าห่างไกลอาจพบบรรจบเหมือน
ในบทกลอนเคยพร่ำคำย้ำเยือน
อย่าลืมเลือนไมตรีทีมีมา

 

ความหงอยเหงาเศร้าใจไยไหวหวั่น
ดั่งตะวันลอยเคว้งคว้างกลางเวหา
ไร้คู่เคียงเรียงข้างแรมร้างรา
ด้วยแสงจ้ารุ่มร้อนใจดั่งไฟกัลป์

ดวงจันทร์เจ้ายังมีดาวเคล้าเคียงคู่
รายล้อมอยู่ทุกค่ำคืนชื่นสุขสันต์
แต่ตัวพี่ขาดดวงดาวสาวสัมพันธ์
นั่งร่วมฝันชีวิตจริงยิ่งระทม

อยากมีใครเพียงสักคนไว้ยลโฉม
ปลอบประโลมยามเศร้าใจหายขื่นขม
เผื่อความเศร้าเหงาทรวงช่วงตรอมตรม
รักเป็นลมล่มล้ม...เพราะงมงาย.

                 ริน ดอนบูรพา
                                      ๒๘ ม.ค. ๕๖