..."แด่..เธอนักล่าฝัน"...
เธอวาดฝันเอาไว้อย่างสวยหรู
หลายปีสู้ตะกายตามหาฝัน
แม้โชคร้ายได้น้ำตาเป็นรางวัล
เธอยังบอก..ช่างมัน ฉันไม่แคร์
ไม่เข็ดกับหนามแหลมที่แทงทิ่ม
ไม่เข็ดกับรอยยิ้มพ่วงร่างแห
ไม่เข็ดกับความช้ำย่ำดวงแด
ไม่เข็ดกับบาดแผลรอบรอบทรวง
..
"..ทุกบาดแผลไม่นานมันก็หาย
ยังไม่ตายหรอกหนาอย่าเป็นห่วง
ชาตินี้ไม่สมหวังไม่โทษดวง
ก่อนโรยร่วงขอล่าฝันจนวันตาย.."
..
นั่นล่ะ..คือปณิธานของเธอ
ฟังเหมือนคำเพ้อเจ้อน่าเบื่อหน่าย
แต่แฝงความมุ่งมั่นเกินบรรยาย
จนฉันรู้สึกอาย...เมื่่อได้ยิน...
(ละอาย...ที่จิตมุ่งมั่นล่าฝัน..มีไม่เท่าเธอ)
...ส.เชื้อจันทร์...
๑๑ พ.ย. ๕๕