ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[Nysiblor]

ธารนําใสไหลเย็นเห็นมัจฉา
ลมโชยมาชื่นเย็นเช่นสวรรค์
สกุณาผกผินบินตามกัน
หมู่พฤกษ์พรรณลดเลี้ยวเขียวขจี
ทุ่งหญ้าไหวเป็นคลื่นระรื่นล่อง
ฟ้าสีทองจวนเจียนจะเปลี่ยนสี
จากกลางวันเป็นทิวารุ่งราตรี
วันคืนนี้ย่อมเปลี่ยนกลับสลับกัน
กาลเวลาผันผ่านเนิ่นนานเข้า
ยุคที่เราแก่งแย่งและแข่งขัน
ฆ่าทั้งสัตว์ตัดทั้งป่ามาขายกัน
เพียงแค่เงินเท่านั้นที่ฉันปอง
ต้นไม้ลดหดหายไปจากป่า
ควันพิษลอยจากฟ้าพาให้หมอง
ปลาที่เคยแหวกว่ายอยู่ในคลอง
เป็นอันต้องสูญหายบางสายพันธุ์
เขาทะมึนสูงใหญ่กลับหายเหี้ยน
คือบทเรียนที่แสนงามของความฝัน
โลกสลายอย่าได้โกรธหาโทษกัน
ต้องการนิี่ต้องการนั่นมันจึงเป็น

[D]

ความต้องการ ของมนุษย์ มิหยุดยั้ง
ในบางครั้ง มากกว่าเก่า เท่าที่เห็น
สรรจับจ่าย สุรุ่ย-สุร่าย ไม่จำเป็น
เกิดประเด็น ขัดแย้ง แข่งชิงดี

อยากฟุ้งเฟื่อง เรืองรุ่ง มุ่งแต่ทรัพย์
บ้างถึงกับ ขายค้า น่าบัดสี
เผา,โค่น, ตัด ไม้ไป ไร้ปรานี
หลายชีวี นี้เดือนร้อน ตอนบั้นปลาย

น้ำหลายหลาก มากท่วม อ่วมนองเมือง
เคยรุ่งเรือง เซื่องซบ พบเสียหาย
ทั้งอนาถ ขาดทรัพย์ ผลกลับกลาย
โดนทำลาย ไม้ป่า(เพราะ) ค่านิยม

"ดิน"

[กังวาน]

ด้วยรักโลภโกรธหลงอย่าสงสัย
จึงเต็มไปด้วยกิเลสเหตุขื่นขม
มุ่งหาทรัพย์นับเงินทองของนิยม
เขาชื่นชมคนชั่วช้าถ้ามีเงิน

สิ่งใดถูกสิ่งใดผิดคิดสับสน
ค่าของคนอยู่ที่ไหนใครสรรเสริญ
คนทำดีมิมีค่าหมายังเมิน
คนเจริญแต่วัตถุบรรจุกรรม

คอรัปชั่นอันตรายกลายเป็นชอบ
ทุกคำตอบของเด็กไทยไยน่าขำ
ถ้าโกงกินแบ่งให้ไปกระทำ
คนระยำจึงครองเมืองเป็นเรื่องราว

มองทางไหนไม่มีที่ทางออก
อยากจะบอกคนดีที่สีขาว
อย่าเพิ่งท้อขอจงสู้อยู่ยืนยาว
เพื่อให้ชาวไทยที่ดีมีกำลัง

อาจมิใช่ใกล้ใกล้นี้หรือปีหน้า
แต่คนกล้าคนดีย่อมมีหวัง
ตัดกิเลสเหตุชั่วช้าอย่าไปฟัง
เชื่อเถิดตั้งใจดีย่อมมีชัย

      --- karnkai---

[ไร้นวล^^]

เมื่อคนเราเข้าใจอย่างไขว้เขว
หลงกลเล่ห์ตัณหาพาหวั่นไหว
มือใครยาวสาวได้ใคร่สาวไป
กระโจนใส่หลุมพรางที่วางลวง

ต่างก็คาดว่าชาตินี้คือที่สุด
เรื่องสมมติชาติหน้าพาชีพหน่วง
เรื่องนรกบาปกรรมธรรมทั้งปวง
เหมือนตัวถ่วงความเจริญเพลิดเพลินกาย

จึงแก่งแย่งแข่งขันเสกสรรสร้าง
เพื่อทุกอย่างป้อนปรุงตามมุ่งหมาย
เงินทองชุบเชิดชูอณูกาย
เริงกลิ่นอายกามคุณคอยหนุนนำ

หลงลืมลมหายใจไหลเข้าออก
เพียงระลอกแผ่วเบาทุกเช้าค่ำ
นั่นแหละคือชีวิตวิจิตรพรำ
สุขดื่มด่ำเก็บเกี่ยวเพียงเสี้ยวลม

เมื่อร่างกายละลายกลายเป็นเถ้า
แต่จิตเราเวียนวนแม้ชนม์ล่ม
รอรับรู้ร้อนเร่าโดนเผารม
นานเท่าปมเปลวไฟกรรมที่ทำมา

เมื่อยังมองข้องขุ่นหมกมุ่นอยู่
ไม่อาจดูเหตุผลค้นปัญหา
เมื่อจิตนิ่งสงบพบปัญญา
เห็นตัณหาเหตุแห่งทุกข์แทงใจ

[ปู่ริน]

ปัจจุบันปัญหาใหญ่คนในชาติ
ตัดป่าไม้พังพินาศรู้บ้างไหม
เพราะสาเหตุกิเลสคนไม่สนใจ
คนจัญไรทำลายสิ้นจนชินชา

ป่าไม้ใหญ่ได้สัปทานมานานแล้ว
คงไม่แคล้วแผ้วถางไปไม่ห่วงหา
ผลประโยชน์คนขายไม้ทำลายป่า
ทิ้งปัญหาให้ชาวบ้านจนวุ่นวาย

ทั้งน้ำท่วม แห้งแล้ง แกล้งไฟเผา
บุกรุกเอาดินอุทยานพาลเสียหาย
ปลูกรีสอร์ทไว้ก่อนพอผ่อนคลาย
บุกทำลายไม้พะยุงยุ่งเหลือทน

อยากวิงวอนคนไทยให้รู้ทัน
ถูกทำลายความฝันกันอีกหน
รณรงค์คงป่าไม้หลายหลากล้น
ปลูกคนต้นสองต้น..ปลูกด้วยใจ..

                       ริน ดอนบูรพา
                           ๖ ส.ค. ๕๕

                                                 

[หนามเตย]

บ้านหนามเตย อยู่ใน ใจกลางเมือง
ความรุ่งเรือง เมืองใหญ่ ไกล้แสงสี
แต่รู้ไหม เขามีป่า น่ายินดี
และก็มี รักษา ป่าให้ทน         

ออกจากบ้าน เดินไป ไม่กี่หลา
แล้วต้องพา ตัวเรา เข้าไพรสน
เสียงนกร้อง มองไป ให้ได้ยล   
ไกล้บ้านคน แค่นี้ มาชี้ชวน       

ตกกลางคืน หมาป่า มาให้เห็น
ไม่ยากเย็น ย่องไปดู อยู่ในสวน     
แล้วมันส่ง เสียงเห่า เฝ้าคร่ำครวญ                             
ฟังแล้วชวน  ขนพอง สยองใจ                                           

ก็รู้กัน มันติด จิตสำนึก
ต้องตรองตึก ฝึกพา อย่าหวั่นไหว
เรารักป่า ป่าคืน ผืนพงไพร
ให้โลกใหญ่ ใบนี้ มีชีวา 

มันอยู่ที่ ตัวเรา เฝ้าสำนึก
และต้องฝึก ใจรัก ไม่หนักหนา
แค่คิดถึง วันหน้า จะตามมา
มีปูปลา น้ำพอ บริบูรณ์

หนามเตย 

[รพีกาญจน์]

เขาทะมึนสูงใหญ่กลับหายเหี้ยน
คือบทเรียนที่แสนงามของความฝัน
โลกสลายอย่าได้โกรธหาโทษกัน
ต้องการนิี่ต้องการนั่นมันจึงเป็น

เมฆตั้งลำ ดำทะมึน ครั่นครืนฟ้า
ในมิช้า หยาดลง ตรงที่เห็น
น้ำไหลหลาก กรากพุ่ง ซุงกระเด็น
พัดโคลนเลน บ้าคลั่ง ถั่งโถมดาน

ถึงถนน หนทาง สิ่งขวางหน้า
ล้นท่วมบ่า เข้าสู่ ประตูบ้าน
นับสิบหลัง พังปะทะ อันตรธาน
วัดสะพาน โรงเรียน เจียนทะลาย

คร่าชีวิต ปลิดสัตว์ วิบัติซ้ำ
คนรับกรรม ไร่จวน สวนเสียหาย
สัตว์ที่เลี้ยง เพลี่ยงพล้ำ จมน้ำตาย
อ่างเหมืองฝาย ชำรุด ทรุดล้มพัง

เสียงระเบิด ภูเขา เอาถ่านหิน
ยังได้ยิน ดินสั่น สนั่นป่า
ตัดต้นไม้ ไพรดิบ หมดพริบตา
ถึงเมษา ร้อนแลบ แทบวายวาง

ทำแต่ผิด คิดชั่ว ไม่กลัวบาป
สองบ่าหาบ เท้าเดิน แจกเงินจ้าง
อำนาจใหญ่ ใช้สิทธิ์ ทุกทิศทาง
ไม่เหลือค้าง ย่อยยับ ทรัพย์อากร

ล้วนกิเลส เศรษฐี กี่หมู่เหล่า
โลภยังเข้า หลงผุด มิหยุดหย่อน
แสร้งหัวร่อ ต่อไป เริงไฟฟอน
ท้ายแน่นอน ลงนรก หมกโลกันต์

รพีกาญจน์ 59

[--ณัชชา--]

พวกที่มีอำนาจขาดสำนึก
ตกผลึกความคิดติดโมหันต์
เห็นแก่ตัวเอาแต่ได้ชั่วรายวัน
โกงกินกันทั้งบางไร้ยางอาย

เกิเลสหนาครอบงำสุดต่ำช้า
ดิน น้ำ ป่าถือสิทธิ์ผิดกฏหมาย
ขืนปล่อยไว้ชาติล่ม ล้มละลาย
เชือดให้ตายหายแค้น รกแผ่นดิน

ณัช

 

[yaguza]

เอาให้ตาย เลยหรือ ไยถือโกรธ
คิดว่าโหด ไปไหม คนใจหิน
ไม่ใช่ผัก ใช่ปลา จะฆ่ากิน
มันผิดศีล นะหมอ ข้อปาณาฯ

รู้จักถอย ปล่อยวาง ในบางเรื่อง
ทำขุ่นเคือง โกรธเกรี้ยว ประเดี๋ยวบ้า
ใครจะชั่ว ปล่อยไป ไม่นำพา
ประเดี๋ยวฟ้า ลงทัณฑ์ พวกมันเอง


......ยากูซ่า......