ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

สุดปลายฟ้าหาใครฤาได้พบ
เพื่อช่วยลบจบเหงาเศร้าหมดสิ้น
ดูมืดมัวหัวใจไร้ชีวิน
เป็นอาจิณเช้าค่ำพร่ำรำพึง

หลับตาลงคราใดใจยะเยือก
ปริ่มตาเปลือกเปียกชื้นสะอื้นถึง
ไร้คนหวงห่วงหามาคำนึง
ไร้คนใดไหนซึ่งคิดถึงเรา

เพียงเดียวดายกายใจในสำนึก
ความรู้สึกเหว่ว้าพาหงอยเหงา
ความเงียบงันบันดาลผสานเงา
ความซึมเศร้าแทรกซ้อนซ่อนอาการ

เหมือนเป็นดั่งชีวิตมิตรความโศก
อาภัพโชคหมดสิทธิ์พิชิตหวาน
หนึ่งคนมีที่ไหนได้พบพาน
พบแต่ความร้าวรานแทบวางวาย

อยู่เพื่อรอรับสิทธิ์ลิขิตฟ้า
อยู่เพื่อรอเวลากำหนดหมาย
อยู่เพื่อรอปล่อยวางเรือนร่างกาย
อยู่เพื่อรอวันตายลาลับไป

แสนเดียวดายปลายฝันชีวันวาด
สิ้นนี้ชาติเดียวดายจะหายไหม
หากเกิดอีกหลีกเร้นเช่นดั่งใจ
เป็นคนใหม่ได้โชค..พ้นโศกคน.
 

"กานต์ฑิตา"
๓ สิงหาคม ๒๕๕๕

[พิมพ์วาส]

แสนเดียวดายกายเดี่ยวเปล่าเปลี่ยวนัก
แรมร้างรักจักจรคลอนอีกหน
โชคชะตาฟ้าลิขิจพินิจดล
แสนอับจนหนทางจึงร้างใจ

หมดคู่ครองสองแดที่แน่ซึ้ง
สิ้นคะนึงจึงรอนอาวรณ์ไหว
รสรักรานซ่านซึ้งตรึงอาลัย
ยังจำได้ไม่ลืมปลืมในทรวง

แต่บัดนี้คลี่คลายรักหน่ายแหนง
เส้นทแยงแก่งรักแสนหนักหน่วง
วอนเทวัญท่านเทพเสพบำบวง
มาแกะบมที่ถ่วงแดดวงไป...

[ไพร พนาวัลย์]

   

เพราะหลบหลีกปลีกเร้นดั่งเส้นแบ่ง
เสมือนแกล้งเลือนลับใจสับสน
คงลืมไปไม่ทักใครสักคน
ที่หมองหม่นทนช้ำระกำทรวง

มาโอดครวญหวนให้ว่าใครหนอ
ที่เฝ้ารอวันกลับไยลับล่วง
ใครลืมใครกันแน่แม่พุ่มพวง
คำหวงห่วงบ่วงกรรมสิ้นคำวอน

“ไพร พนาวัลย์”

ขออนุญาตแจมหน่อย นะครับ
โดนเจ้าพิมวาสแซงแล้ว 

[panthong.kh]

สุดปลายฟ้าหาใครฤาได้พบ
เพื่อช่วยลบจบเหงาเศร้าหมดสิ้น
ดูมืดมัวหัวใจไร้ชีวิน
เป็นอาจิณเช้าค่ำพร่ำรำพึง

หลับตาลงคราใดใจยะเยือก
ปริ่มตาเปลือกเปียกชื้นสะอื้นถึง
ไร้คนหวงห่วงหามาคำนึง
ไร้คนใดไหนซึ่งคิดถึงเรา

เพียงเดียวดายกายใจในสำนึก
ความรู้สึกเหว่ว้าพาหงอยเหงา
ความเงียบงันบันดาลผสานเงา
ความซึมเศร้าแทรกซ้อนซ่อนอาการ

เหมือนเป็นดั่งชีวิตมิตรความโศก
อาภัพโชคหมดสิทธิ์พิชิตหวาน
หนึ่งคนมีที่ไหนได้พบพาน
พบแต่ความร้าวรานแทบวางวาย

อยู่เพื่อรอรับสิทธิ์ลิขิตฟ้า
อยู่เพื่อรอเวลากำหนดหมาย
อยู่เพื่อรอปล่อยวางเรือนร่างกาย
อยู่เพื่อรอวันตายลาลับไป

แสนเดียวดายปลายฝันชีวันวาด
สิ้นนี้ชาติเดียวดายจะหายไหม
หากเกิดอีกหลีกเร้นเช่นดั่งใจ
เป็นคนใหม่ได้โชค..พ้นโศกคน.
 

"กานต์ฑิตา"
๓ สิงหาคม ๒๕๕๕

จะชาตินี้ ชาติไหน ไม่พ้นโศก
แถมวิโยค ทับซ้อน ก่อนสับสน
ด้วยกงกรรม หมุนเวียน เปลี่ยนบัดดล
ให้วกวน สลับ สับรางที

สุดปลายฝัน วันหนึ่ง ซึ่งไร้รัก
เจ็บปวดนัก รักร้าว หนาวจริงนี่
ความว้าเหว่ เหหัก ปักฤดี
ที่เคยมี กลายกลับ เลือนลับลง

แม้ดายเดียว เพียงใด ได้สำนึก
ความรู้สึก ทดท้อ ขออย่าหลง
ให้จิตนิ่ง อิงเอื้อ เมื่อปลดปลง
ให้มั่นคง ราบรื่น ทุกคืนวัน

ขออยู่แบบ มีหวัง ตั้งตรงยิ่ง
อยู่อย่างหญิง ไม่แคร์ แม้โศกศัลย์
ขออยู่อย่าง ร่างนี้ มีผูกพัน
ขออยู่อย่าง ไม่หวั่น วันสิ้นลม

[blues]

<a href="http://www.youtube.com/v/tnkQW_u3VCc&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/tnkQW_u3VCc&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

สุดปลายฟ้าหาใครฤาได้พบ
เพื่อช่วยลบจบเหงาเศร้าหมดสิ้น
ดูมืดมัวหัวใจไร้ชีวิน
เป็นอาจิณเช้าค่ำพร่ำรำพึง

หลับตาลงคราใดใจยะเยือก
ปริ่มตาเปลือกเปียกชื้นสะอื้นถึง
ไร้คนหวงห่วงหามาคำนึง
ไร้คนใดไหนซึ่งคิดถึงเรา

เพียงเดียวดายกายใจในสำนึก
ความรู้สึกเหว่ว้าพาหงอยเหงา
ความเงียบงันบันดาลผสานเงา
ความซึมเศร้าแทรกซ้อนซ่อนอาการ

เหมือนเป็นดั่งชีวิตมิตรความโศก
อาภัพโชคหมดสิทธิ์พิชิตหวาน
หนึ่งคนมีที่ไหนได้พบพาน
พบแต่ความร้าวรานแทบวางวาย

อยู่เพื่อรอรับสิทธิ์ลิขิตฟ้า
อยู่เพื่อรอเวลากำหนดหมาย
อยู่เพื่อรอปล่อยวางเรือนร่างกาย
อยู่เพื่อรอวันตายลาลับไป

แสนเดียวดายปลายฝันชีวันวาด
สิ้นนี้ชาติเดียวดายจะหายไหม
หากเกิดอีกหลีกเร้นเช่นดั่งใจ
เป็นคนใหม่ได้โชค..พ้นโศกคน.


"กานต์ฑิตา"

[/color][/size][/font]

มีเวลาและนาทีเป็นที่ตั้ง
ท้องฟ้ายังมีดวงดาวพราวเวหน
ในเดียวดายดาวยังลาพร่ากมล
อยู่อย่างคนแสนโดดเดี่ยวให้เปลี่ยวใจ

ผ่านหลายฝนทนหลายหนาวรานร้าวนัก
ให้ตระหนักว่ารักแท้มีบ้างไหม?
ผ่านรักร้าวเศร้ารักลวงรวนเรไกล
แล้วเมื่อไหร่เจอรักจริงสิ่งต้องการ

เฝ้ามองเข็มวินาทีที่เดินอยู่
เจ้าจะรู้หรือไม่ให้หักหาญ
ช่างไม่เหนื่อยบ้างหรือไรในห้วงกาล
อยากให้ผ่านช่วงเวลามาพบเจอ

คงต้องอยู่โดดเดี่ยวเปลี่ยวใจเหงา
คำว่าเราในดวงจิตคิดเสมอ
คงต้องมีสักวันฉันพบเธอ
จะเสนอหัวใจตอบ ให้ครอบครอง

เธออยู่ไหนในคืนนี้ที่ฉันฝัน
ดั่งดวงจันทร์นั้นฉายเด่นไม่เป็นสอง
จะถนอมรักใคร่อย่างใจปอง
ทุกหอห้องของหัวใจเปิดไว้รอ

ราตรีนี้ดวงฤดียากห้ามหัก
"สุดที่รัก"คำอยากให้ใครกันหนอ
แม้จะนานเท่าไหร่ใจพะนอ
เพียงแค่ขอให้ได้เจอ..เธอตัวจริง



bluesky

[บ้านริมโขง]

ฯ ล ฯ

แสนเดียวดายปลายฝันชีวันวาด
สิ้นนี้ชาติเดียวดายจะหายไหม
หากเกิดอีกหลีกเร้นเช่นดั่งใจ
เป็นคนใหม่ได้โชค..พ้นโศกคน.
 

"กานต์ฑิตา"
๓ สิงหาคม ๒๕๕๕

พร่ำรำพึงคะนึงครวญให้ชวนเศร้า
ความเปลือยเปล่าเดียวดายสยายหม่น
คลุมครอบร่างพรางแสงจำแลงตน
ทุกข์จำทนบนครอบกรอบชีวิต

คือทุกผู้รู้เกิดเฉิดไสว
แต่มีใครเลือกหมายคล้ายประกาศิต
จำต้องยอมเป็นไปเกินใจคิด
ตามลิขิตของกรรมที่นำพา

มองให้ลึกนึกต่อใครหนอเลิศ
ใครหนอเกิดไร้ทุกข์เข้าคลุกหา
ใครหนอเห็นว่าเป็นเช่นเทวดา
ในโลกามีไหมในตัวตน

ทุกถ้วนมีเกิดแก่และเจ็บตาย
สู่เป้าหมายปลายข้างอย่างไม่พ้น
ทุกข์ที่เห็นเป็นครั้งดั่งเล่นกล
สุขกมลเพียงฝันในวันคืน

ไม่จีรังดังองค์พระสัมมา
เทศนาค่าควรชวนให้ตื่น
ไม่ยึดติดสิ่งใดในมะรืน
ให้รู้ชื่นเบิกบานงานปัจจุบัน

เพียงละครบทหนึ่งซึ่งกำกับ
บทสวมทับรับเล่นเด่นมหันต์
แต่จริงใจไม่ชอบในกรอบมัน
อยากเร่งวันให้จบเพื่อลบลาย



เถิด.ก็ฉัน หนึ่งคน บนลิขิต
ที่ชีวิตพลิกผันบั่นสลาย
อยู่เป็นคนเพียงร่างอำพรางกาย
แต่จิตนั้น ได้ตาย ไปจากตน.

"บ้านริมโขง"

๔ สิงหาคม ๒๕๕๕

[panthong.kh]

หายใจไว้ อย่าพึ่งตาย นะคุณพี่
ปวดฤดี ใช่ไหม ไยสับสน
อยู่บนโลก หลอกลวง ห้วงทุกข์ทน
ในกมล ทนท้อ รอเวลา

แม้เกิดแก่ ตายดับ รับไม่ได้
อยู่อย่างไร ถ้าขาด วาสนา
กำลังใจ ส่งผ่าน ม่านเมฆา
ที่ตรอมตรม ขมพล่า แกร่งกล้าคืน

ไม่มีใคร สุขสม ภิรมย์นัก
ไม่มีใคร เปี่ยมรัก มักทนฝืน
ไม่มีใคร ในหล้า ไม่กล้ายืน
ใจแข็งขืน สู้ไป อย่าได้กลัว

จงมองผู้ ด้อยกว่า อย่ามัวหลง
จงเร่งส่ง เสริมให้ ไม่ปวดหัว
จงมุ่งมั่น ทำดี ดีตอบชัวร์
แม้นทำตัว ไร้ค่า ค่าไม่มี

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 


แสนเดียวดายสายสวาทมาขาดสิ้น
รักโบยบินจินตนาก็ลาหนี
คงเพียงกายสลายรสบทกวี
สิ้นวจีวลีรักต้องพักลา

โอ้กานท์กลอนอักษรรักเมื่อพักร้าง
ยามไกลห่างนางเหเสน่หา
ย่อมสิ้นรสหมดซึ้งตรึงวิญญาณ์
มีน้ำตาบ่าล้นรินหล่นแทน...

"  บูรพ์ "


 

[panthong.kh]

จะมาลา ร้างไป อย่างไรเล่า
ว่างซึมเซา ผ่อนพัก ให้หนักแน่น
อย่าห่างหาย เงียบไป ไร้คนแทน
ยังมีแฟน ตามอ่าน ในบ้านนี้

อย่าพักนาน เกินรอ ท้อรันทด
กลอนงามงด พริ้วหวาน วานอย่าหนี
คอยตามต่อ ทุกวัน หวั่นฤดี
ดวงใจพี่ นี่กระไร จะไปแล้ว

คนอยู่หลัง วังเวง เสียงเพลงเศร้า
เคยหยอกล้อ กับเรา เหงาใจแป้ว
ต้องดายเดียว เดี่ยวโดด โปรดมาแซว
ให้เสียงแจ๋ว ครื้นเครง บรรเลงใจ