ไม่ต้องปลอบ แกล้งทำดี หรอกที่รัก
คนอกหัก อย่างตัวฉัน มันทนได้
ความเจ็บนี้ จะจำมัน จนวันตาย
คนใจง่าย ที่เผลอรัก ไปปักใจ
กลับไม่ถูก เหมือนคืนถิ่น ดินแดนเหงา
ที่เก่าๆ ไร้ผู้คน ทนไม่ไหว
คล้ายเท่าเดิม เมื่อความรัก เว้นวรรคไป
ทางแสนไกล อาจต้องเหนื่อย เมื่อยบางคราว
ฉันไม่มี ที่จะไป ทำไงได้
รักมาหาย ทั้งยังรัก ผลักใจหนาว
เส้นทางเดิน ระยะทาง ช่างกว้างยาว
ผ่านทุ่งข้าว ที่ทอดไกล ไปสุดทาง
กลับคืนถิ่น เพียงลำพัง หลังพิงเสา
คำว่าเรา กลายเป็นเงา เข้ามาขวาง
ใจท้อแท้ เริ่มถอยลด ปลดระวาง
ก่อนปล่อยร้าง ตามเวลา ยถากรรม
ทางเดินนี้ คงอีกยาว ก้าวไม่ถ้วน
ทางที่สวน กับความสุข ทุกข์กระหน่ำ
ทางที่รัก ไม่เห็นค่า เหมือนมาอำ
ทางคนช้ำ เหมือนนรก ยอมยกธง
