ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไร้นวล^^]

         นอบน้อมสองหัตถ์พร้อม   พนมกร
         ก้มกราบบรมครูกลอน   รัตนะล้วน
         พระคุณประภาษพร   พรมศิษย์
         เป็นหลักฉันทลักษณ์ถ้วน   ถ่องแท้อักษรา



ด้วยสงสัยกลอนกานท์วานน้องพี่    โปรดช่วยชี้แนวทางที่กังขา
การเขียนกลอนหากย้อนยุคก่อนมา   มีหลักว่ากลอนไพเราะเพราะเหตุไร

ผมเคยค้นกระทู้อ่านดูบ้าง        พี่พี่ร่างเรื่องกฎกำหนดให้
โดยยึดหลักนักกวีที่แต่งไว้        ปราชญ์ชาติไทยถกลแก่นกำธรกานท์

เช่นเฉพาะสุนทรภู่พระครูเอก     อดิเรกบทกลอนอักษรสาร
พจน์ไพเราะเสนาะโสตน่าโปรดปราน   วจีหวานเจิดจรัสสัมผัสพลิ้ว

นี่แหละครับสำหรับผมปมสงสัย     สัมผัสในงามแสนแลแล่นฉิว
ตรงไหนเอื้อเพื่อสัมผัสท่านจัดคิว     ใส่ระริ้วลายกลอนจนอ่อนช้อย

วรรคสดับวรรครองไม่ข้องจิต       เพราะพินิจเข้าใจกฎไม่ถดถอย
แต่วรรครับวรรคส่งยังงงลอย         ด้วยอ่านถ้อยกลอนใหม่สงสัยพลัน

ใช่วิจารณ์งานศิลป์ดูหมิ่นพ้อง       เหล่าพี่น้องนักกลอนเอกที่เสกสรร
โค้งเคารพบรรจบเศียรศรีศรัณย์     ขอพี่นั้นอย่าถือโกรธขอโทษที

สัมผัสเลือนสัมผัสเกินท่านเกริ่นไว้   ทำกลอนให้พรางพร่าลดราศี
คำที่สามซ้ำสี่ห้าเช่นว่านี้           วรรครับส่งหลงวจีจืดเจือจาง

ไม่เคยคิดบิดเบือนว่าเพื่อนเบ่ง   ถึงเพื่อนเก่งเคร่งครัดไม่ขัดขวาง
จะคิดแปลกแหวกออกไปนอกทาง    ใจก็วางอย่างนั้นไม่ผันแปร

ที่กล่าวคือคำเกินกลอนเขินขื่น       ท่านครูยืนยันย้ำให้ได้ปรับแก้
จะส่งกลอนกระบิลประทินแท้      จะร้องแหล่รำฟ้อนย่อมอ่อนซึ้ง

แม้เธอเป็นดอกฟ้าน่าถนอม      เหล่าชายล้อมอยู่พร้อมพรั่งดังฝูงผึ้ง
อย่าคิดฉันต่ำต้อยพลอยคะนึง    เอื้อมไม่ถึงก็พึงเจียมเสงี่ยมใจ

สัมผัสเลือนลางอย่างที่วางนั้น    อาจลดหลั่นความเพราะเสนาะใส
ท่านกล่าวเตือนแต่งกลอนทุกท่อนไป     จงละเมียดละไมมโนรมย์

ผมเพิ่งหัดคัดคำถลำเลื่อน      ค่อยคลานเคลื่อนคลำทางที่เหมาะสม
ได้หนังสือช่อประยงค์คนนิยม     ท่านอบรมแจกแจงการแต่งกลอน

จึงสงสัยใช่ลบหลู่ครูทั้งหลาย     อย่าได้หมายว่าดูแคลนกำแหงหอน
เพียงผมอยากรับฟังดุจดังพร     ท่านจงสอนแก้แคลงใจให้เถิดเอย

     เอ่ยตำราเล่มนั้น    ของครู    ประยงค์เฮย
     ท่านแต่งไว้ให้ดู      ฝึกถ้อย
     ปีสามเจ็ดผมชู       เงินจ่าย มาเฮย
    เป็นเล่มบางเบาน้อย   แต่ล้วนแตกฉาน
   
    ผมคืบคลานแต่งแต้ม     แพลมกลอน
   โดยยึดครูประยงค์สอน     หลักให้
   บางอย่างกระผมถอน      ใจทด  ท้อเฮย
  เพราะอ่อนภาษาไซร้      เอ่ยเต้ยคำถาม   นี้เทียวฯ

 

[toshare]

....ไร้นาม ใช่ไร้ นามา.............กานท์เพราะ เสนาะหนา ลึกซึ้ง
ปริศนา นำคิด ติดตรึง..............ข้าฯ จึง จารแต่ง แบ่งปัน

....สัมผัส พลั้งพลาด ผิดไป.......ด้วยคล่อง ว่องไว รังสรรค์
กลอน-ร่าย ลื่นไหล เผลอพลัน....สัมผัส ซ้อนกัน ทันที

[กามนิต]

        "ไร้นาม" มิไร้ชื่อ               เชลงกานท์
รู้ไม่รู้ตรวจทาน                        ถี่ถ้วน
สัมผัสจัดหวานหวาน              พอเหมาะ
ใดมากเกินควรล้วน                เลี่ยนลิ้นฉันใด ฯ

        ความถี่ถ้วนครวญใคร่คือใจปราชญ์
มาหยดหยาดทุกหย่อมถนอมฝัน
ทุกสัมผัสจัดจ้านหอมหวานวรรณ
ควรรังสรรค์เพียงเหมาะเสนาะความ
        สัมผัสคำทำนองจึงผ่องใส
สัมผัสใจจึงทราบถึงวาบหวาม
วางถ้อยคำให้เหมาะจะงดงาม
สัมผัสลามเลยเลี่ยนจักเบียนลิ้น
        ควรถือทางสายกลางปล่อยวางจิต
ควรพินิจกลอนครูอย่าดูหมิ่น
ควรพิเคราะห์เหมาะเหม็งดั่งเพลงพิณ
ควรรังสรรค์วรรณศิลป์ดั่งจินดา
         ทุกกำหนดกฎเกณฑ์นั้นเทคนิค
ให้คนพลิกแพลงใช้ตามคุณค่า
ที่สำคัญคือสารตระการตา
ต้องนำพาถึงมานผู้อ่านกลอน ฯ


กามนิต, ๑๙ มิ.ย.๕๕
 

[blackbear]

ตอนเด็กน้อยเคร่งจัดสัมผัสเลือน
ครูคอยเตือนห้ามมีชี้ทางสอน
กติกาภาระประกวดกลอน
วางวรรคตอนฉันทลักษณ์อย่างภักดี

สัมผัสในใดหวานประมาณเล่า
ฤาจะเท่าสัมผัสใจให้ถ้วนถี่
มอบส่งสารผ่านคำลำนำกวี
ดังกลอนพี่กามนิตไม่ผิดเลย

[สมนึก นพ]

จุดสัมผัสบังคับรองรับอยู่
ดั่งที่ครูบ้านกลอนเคยสอนฉัน
ตำแหน่งนั้นจำได้ให้คงมั่น
ชิงสัมผัสคำนั้นก่อนมั่นไง

สัมผัสซ้ำอีกบทมีจดอ่าน
คอยตรวจทานเตือนจิตผิดตรงไหน
ก่อนวางกลอนอ่านย้ำจำขึ้นใจ
กลัวผิดไงจะซ้ำคำบทบน

สัมผัสเลือนเลื่อนลากจากตำแหน่ง
ครูเคยชี้แจงให้หมายฝึกฝน
อยากเรียนรู้ให้หมดต้องอดทน
เขียนทุกวันฉันชอบกลกลอนกานท์
................
คลาดเคลื่อนหรือผิดผัง ขออภัยด้วย

นพ
19 มิ.ย.55

[ไร้นวล^^]

ครูบัญญัติสัมผัสที่ขัดขม    อย่านิยมหวงแหนเป็นแก่นสาร
เพราะจะทำคำขื่นไร้รื่นกานท์    ไม่วับหวานแววงามเงื่อนคำกลอน

สัมผัสซ้ำจำเถิดจะเกิดผล     กลอนกมลไม่ซ้ำกับคำก่อน
ท่านว่าไว้คล้ายไร้คำแค่นคลอน       บทบวรอย่าร่ายรำคำซ้ำกัน

ถ้าฉันเป็นนักกลอนกระฉ่อนชื่อ    คนนับถือทั่วหล้าพากล่าวขวัญ
ฉันคงคุยฉอดฉอดตลอดวัน      คงมีขวัญที่จะร่อนออดอ้อนเธอ

สัมผัสแย่งแทงกลอนจนอ่อนอรรถ    จงเคร่งครัดครรลองครูเสมอ
จะจัดเจนบรรเจิดจนเลิศเลอ    อย่าได้เผลอแย่งคำจำนนความ

เป็นนักเรียนไม่พอริก่อรัก        มันดีนักหรือไฉนใคร่ขอถาม
ถ้ามันงามหรือทำให้เรียนได้ความ   ก็น่าตามใจดูอยู่เหมือนกัน

คำว่างามกับความที่ตามติด    พลอยจะริดรอนกลอนไม่สร้างสรรค์
บรมครูคอยเตือนว่าเฝื่อนพลัน   อยากเฉิดฉันเช่นครูเรียนรู้ไว้

สัมผัสเพี้ยนพึงพร่าคุณค่ายิ่ง    อ่านจะวิงเวียนเกล้าแกว่งไถล
เสียงสระคละเคลื่อนกลอนเกลื่อนไกล   จงใส่ใจจำนรรจ์ครูท่านเตือน

เพราะลงเรือรีบถกเลยตกน้ำ   ไม่ได้ความเปียกปอนผ้าผ่อนเปื้อน
ผ้าจะผลัดก็ไม่มีใช่ที่เรือน     จึงบอกเพื่อนให้เร่งหาผ้ามาลอง

น้ำกับความสระต่างอย่าวางเชื่อม  กลอนกระเพื่อมพรางพร่าพรุนกระพร่อง
ค่อยพิเคราะห์คำคล้ายใคร่ครวญมอง    กานท์จะผ่องอำไพสดใสเอย


บางถ้อยความยกย้ำ       นำเตือน  เพื่อนนอ
โปรดเถิดอย่าแชเชือน    เฉดหน้า
ผมบังอาจอ้างเหมือน     เป็นปราชญ์
หากที่แท้ลาบ้า           บ่มบ้วนขบวนขม

ก้มคารวะกราบใกล้      บาทครู
ศิษย์สลุตและเชิดชู     แซ่ซ้อง
ความใดหมิ่นหมางดู    ดำด่าง
ครูโปรดอย่าขื่นข้อง    โปรดให้อภัยเทอญฯ