เฝ้าคิดทบทวนเรื่องราวต่างต่าง
ว่าเหตุใดทำให้เราห่างร้างเมื่อวันนั้น
นั่งทบทวนเรื่องราวที่ทำให้ปวดร้าวอยู่ทุกวัน
ว่าอะไรทำให้ฉัน. . .ยังคิดถึงเธอ
อาจเป็นเพราะสายลมแห่งความเหงา
ที่พัดผ่านมาเบาเบายามพลั้งเผลอ
อาจเป็นแสงจันทร์อ่อนที่สะท้อนความพร่าเบลอ
จึงทำให้ยังหลงเพ้อ. . .ลืมเธอไม่ได้เลย
หรืออาจเป็นเพราะความรัก
ที่ฉันยังจมปรักอยู่เฉยเฉย
บางครั้งอาจเป็นเพียงเพราะความคุ้นเคย
จึงยังทำให้คิดเกินเลย. . .ว่าเธอจะกลับมา
เฝ้าถามหาเหตุผล
ที่ทำให้คนหนึ่งคนยังรักอยู่นักหนา
แต่แล้วก็ค้นพบว่าในตอนจบของเส้นเวลา
ฉันลืมเอาหัวใจของฉันคืนมา. . .ในวันที่คนอีกฝั่งฟ้า. . .หมดใจ
