ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ภู กวินท์]

ความรัก : การเปลี่ยนแปลง
.....
ค่ำคืนนี้ดวงดาว สวยจริง-จริง
แสงดาวยิ่งสว่าง กระจ่างฟ้า
เป็นประกายระยิบระยับ วับไปมา
สะท้อนภาพดวงตา กับอารมณ์
.....
ห้วงภวังค์เลื่อนไหล ไปไกลลิบ
บันทึกความเงียบกริบ ใต้ผ้าห่ม
เพื่อตอกย้ำความหมาย คล้ายระทม
รอผสมผสาน  การมาพบ
.....
บางอย่างถูกกระชาก ไปจากเรา
คือความจริง ความเหงา วันเขาหลบ
กับความฝันวันวาน ผ่านซ้อนทบ
ณ มุมที่สงบ จบเยียบเย็น
.....
คือเส้นแบ่งระหว่าง ความคิดถึง
วันนี้จึงห่างไกล เกินใครเห็น
แต่สุขใดไหนเล่า เราจะเป็น
ทิ้งประเด็นตอบรับ กับเวลา
.....
เมื่อแม่น้ำไม่หยุด การรุดไหล
ความเปลี่ยนแปลงก็ไร้ ข้อกังขา
คงมิอาจก้าวล้ำ คำสัญญา
การเดินทางไม่กลับมา ย่อมอาลัย
.....
หลงลืมว่าเราเป็นใคร ในบางครั้ง
สะท้อนภาพความหวัง อันยิ่งใหญ่
ซุกซ่อนอย่างสงบ อยู่ข้างใน
เกินขอบเขตความเข้าใจ ใครจะรู้?
.....
ทุก-ทุกอย่างที่นี่ ดูคุ้นเคย
เริ่มระเหยไอหม่น จนหดหู่
ผ่านไปอย่างเงียบ-เงียบ เลียบประตู
เดินไปสู่อีกช่วง ล่วงเวลา
.....
ความรักและการเปลี่ยนแปลง
ทำให้เราเข้มแข็ง เปี่ยมคุณค่า
ขณะที่ความเหงา แวะเข้ามา
ยังยิ้มได้ตรงหน้า อย่างท้าทาย
.....
ทุกสิ่งคงไม่ใช่วิสัย ของมนุษย์
ที่มีความบริสุทธิ์ แล้วหลุดหาย
คงไม่ใช่ความเหงา อันเปล่าดาย
ที่กัดกร่อนทำลาย สายสัมพันธ์
.....
จะรักษาความรู้สึกที่ดีเอาไว้
คนเราต้องเปลี่ยนไป แต่ไม่หวั่น
แม้วันนี้เราไม่มี กันและกัน
กลมกล่อมในความฝัน นั้นก็พอ..!!
.....
ภาพจาก cnet.net.th.

 

[Prapacarn ❀]

ขอบคุณภาพจาก Internet ค่ะ

ก็..เข้าใจว่าคนนั้นวนหมุน
ที่เคยอุ่นจึงจางร้างเกินขอ
เราเป็นเพียงคนเขลาที่เฝ้ารอ
แม้ทดท้อยังฝัน..วันเคยเคียง

เพราะเส้นคั่นของใจ..ใหญ่เกินข้าม
ความรู้สึกคุกคามในท่ามเสียง
สะท้อนก้องส่ายระส่ำส่งสำเนียง
คล้ายเธอเคียงแนบข้างอยู่อย่างเคย

ทุกค่ำคืนดื่นดาวแขวนราวฟ้า
แอบวาจาเพ้อพร่ำคำเฉลย
มิอาจบอกยอดชู้ให้รู้เลย
สุดจะเอ่ยความนัยให้แจ้งจินต์

และหนาวเหน็บเจ็บร้าวทุกคราวค่ำ
ดั่งเมฆดำคลุมกลบ..ตรลบสิ้น
วันเวลาผ่านไปไยไม่ชิน
ทรวงถวิลแม้ประจักษ์..รักเปลี่ยนแปลง

"ประภาคาร"
06/17/2012

[ก้าวแรกฯ...]

ค่ำคืนนี้ มีดาว ที่พราวฟ้า
ดวงดารา ล้า-ริบ ระยิบแสง
ประดับฟ้า พร่าเลือน เหมือนสิ้นแรง
ดูคล้ายแฝง ความหมาย คล้ายความนัย

แต่ก่อนนี้ มีเรา เฝ้ามองฟ้า
ชวนกันมา ดูดาว ที่พราวใส
หัวร่อคิก กระซิกชวน ยวนหัวใจ
ซบอุ่นไอ ในรัก บนตักเธอ

ฉันไม่เห็น ท้องฟ้า ว่าสวยไหม
เพราะในใจ ไม่อยาก จะพลั้งเผลอ
มิอาจหัน สายตา จากหน้าเธอ
มองละเมอ เพ้อพบ เมื่อสบตา

จนถึงวัน เธอปันใจ ไปจากฉัน
ดาวดวงนั้น ที่เฝ้าฝัน วันโหยหา
พอได้มอง ก็พร่าเลือน เปื้อนน้ำตา
เหม่อมองหา ดารา รักษาใจ