ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[นักสู้พิราบขาว]

  ผิวหนังเน่าพุพองน้ำหนองไหล  คันทั่วไปทั่วตัวทั่วหัวหาง
เกาด้วยเล็บเจ็บไปทั้งสรรพางค์    ต้องอยู่อย่างลำบากแสนตรากตรำ
ไปทางไหนใครเขาเฝ้ารังเกียจ     ว่าเสนียดจัญไรไล่ด้วยซ้ำ
บ้างก็โกรธโหดร้ายใจช่างดำ       สาดเทน้ำร้อนแสบแทบขาดใจ
เที่ยวหาอยู่หากินโกยขยะ          กินตะกะกะกามเพราะไม่ไหว
เดินโซซัดโซเซแทบขาดใจ.         เพราะไม่ได้อยู่กินมาหลายวัน
บ้างมีคนใจดีมีของแจก             เอาของแปลกมายื่นให้เลยสุขสันต์
จะกลางคืนช่วงเย็นช่วงกลางวัน.    ที่นอนฉันข้างถนนต้องทนนอน
ฝนจะตกแดดจะออกหมอกจะมาก    นอนลำบากขาดซึ่งเตียงฟูกหมอน
บ้างหนาวสั่นร้อนหนักแทบขาดรอน  นึกถึงภาพเก่าก่อนตอนสบาย
ฉันเคยอยู่บ้านหลังใหญ่ไร้ซึ่งทุกข์    แสนสนุกอาหารมาไม่ขาดสาย
กินนอนเดินยืนนั่งช่างสบาย.        แต่กลับกลายถูกปล่อยถูกลอยแพ
ต้องนอนกินข้างถนนทนลำบาก      ต้องทุกข์ยากไร้คนมาแยแส
ต้องโดดเดี่ยวไร้ใครมาดูแล.        เพราะฉันเป็นหมารังแคที่โลกลืม......        

      นักสู้พิราบขาว.. 9/5/55

[...สียะตรา..]

..."คน"......ส่วนหนึ่งจะคิดว่า



......เพียงหนึ่งชีวิต..เกิด...มาทำไม..ช่างไร้ค่า

...แค่......หมา...ร่อนเร่..เดรัจฉาน

...มิเคยหยั่ง...ความรู้สึก..ลึกเพียงใด.....ไร้ขีดประมาณ

...แค่เศษอาหาร...ก็จงรัก....ภักดี...........จวบชีวีวาย

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

ฉันเป็นหมาอาภัพไร้ทรัพย์สิน
ไม่มีข้าวให้กินไร้ถิ่นฐาน
จึงเตร็ดเตร่ขอพึ่งบุญสมภาร
ขออาหารเหลือฉันให้ฉันที

ฉันนอนเหงาเศร้าใจใกล้กุฏิ
คิดเอาสิยุงกัดเห็บหมัดสี
เด็กเกเรเดินมาก็ราวี
เตะเข้าที่ท้องฉัน ฉันเจ็บนะ!

ฉันจึงหลีกหลบไปในเมืองใหญ่
มีเสาไฟตึกสูงไม่ยี่หระ
เดินถนนคนผ่านบ้างปะทะ
เหมือนเขาจะไล่ฉันไปให้พ้น

ฉันจึงหนีออกไปชานเมืองหลวง
ไม่มีใครคอยห่วงแม้สักหน
ฉันจึงมองขึ้นไปในเบื้องบน
แล้วจึงบ่นเป็นเรื่องกับเครื่องบิน

บัณฑิตเมืองสิงห์