มีสิ่งใด ให้จารึก ซึ่งคำรัก
มากมายนัก บันทึกที่ไหน ให้พอหนา
บนท้องฟ้า กลัวลมพัดหาย ไปไกลตา
กลัวเมฆา ลอยเลื่อน เคลื่อนมาบัง
ขีดเขียนลง ตรงผืนทราย ใสสะอาด
กล่าวประกาศ เขียนรักไว้ ในพนัง
กลัวระรอกคลื่น ซัดหาดทราย ทำลายพัง
ทาสีบัง พนังทับ ทับรอยเดิม
เขียนที่ไหน ถูกทำลาย หายไปหมด
ขอเขียนจด ในใจนี้ มีที่เพิ่ม
แต่ทำไม ไม่หายไป จากที่เดิม
รักไม่ลบ มีแต่เพิ่ม เติมทุกวัน
ใจเอยใจ ทำไม เจ้าทำได้
ทำให้ใคร คนนั้น ที่คิดถึง
มาเป็นสิ่ง สำคัญ คอยลำพึง
คอยคิดถึง เขาอยู่ ไม่เสื่อมคลาย
แม้วันวาน เวลา นั้นคอยเลือน
ใจคอยเตื่อน ให้คิดถึง อยู่เสมอ
ใจหนอใจ เฝ้าคิด แต่รักเธอ
แต่พอเจอ ใจไม่กล้า เอยรำพัน
