ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[รการตติ]

เพราะสวรรค์เป็นใจในรักหวาน
สร้างสะพานสานเยื่อเพื่อก้าวข้าม
แม้เพียงโลกแห่งฝันนั้นก็ตาม
ค่ำคืนนี้งดงาม...ยามเคียงกัน

สะพานขึงดึงรัดมัดผูกไว้
ดำเนินไปตามบทกฎสวรรค์
มีแสงดาวดาษดื่นนับหมื่นพัน
ในห้วงฝันฉันปลื้มยากลืมเลือน

---สะเลเต---

ขอบคุณภาพจาก Google ครับ

เพียงก้าวข้ามสะพาน ประมาณนั้น
สู่ทางฝันเลิศเลอเสมอเสมือน
หวังสัมผัสสกาวทั้งดาวเดือน
เพื่อเยี่ยมเยือนอุปมาผ่านนาคร

ตะกายถึงตึกระฟ้าก็พาชื่น
ในค่ำคืนมองจรัสประภัสสร
เห็นหมู่ดาวบนดินถื่นสัญจร
เมืองอมรสัมผัสเห็นเช่นดาวแล้ว



รการตติ

[รการตติ]

“ถึงยามค่ำข้ามผ่านสะพานขึง”
ราตรีหนึ่ง อุ่นใน ฤทัยสม
ข้ามสะพาน ผ่านดาว พราวภิรมย์
ชวนชื่นชม ห่มหนาว ด้วยดาวใจ

“สุนันยา”

ราตรีหนึ่งกำจายฉายแสงส่อง
มวลละอองดาวนวลชวนฝันใฝ่
จรัสแสงแรงรื่นชื่นหทัย
ดูวับไหวเจิดจรัสรัตติกาล

ฤๅสะพานเชื่อมถึงรำพึงแผ่ว
เมื่อขึงแล้วใจจึงคนึงผ่าน
ก้าวไปอย่างช้าช้ามาเนิ่นนาน
ชมดาวกานท์คนธรรพ์ประพันธ์กลอน

จาตุมหาราชิกาขอบฟ้านั้น
คือสวรรค์สะพานขึงจึงย้อนศร
และหยุดยืนฟังคำอำนวยพร
ด้วยห่วงหาอาทร"ป้อนสุขพรม"

ซึ่งสายสรวงโยงใยไกลสุดตา
แม้เมฆหมอกดาษดามีฟ้าห่ม
แต่สายใยลดาพารื่นรมย์
ชวนชื่นชมสมถวิลด้วยยินดี

เมื่อขอบฟ้าคืนสงัดรัตติยา
ดาริกาสุกไสวได้เต็มที่
สะพานขึงจึงทดผ่านกานท์กวี
เชื่อมราตรีข้ามฟากจากนิทรา

ให้นอนหลับชุ่มชื่นทุกคืนค่ำ
กล่อมลำนำฝากไว้แทนใจว่า
"เมื่อสะพานขามขึงถึงเวลา
จะกลับมา ห่มหนาว ด้วยดาวใจ"



รการตติ

[รการตติ]

ข้ามสะพานสายรุ้งมุ่งสู่ฟาก
สัญจรจากผืนดินถิ่นที่หมาย
ชมดาวเดือนวิลาวัณย์อันมากมาย
มองคล้ายคล้ายแว่นฟ้านภาาริน

แรมทางด้วยตระการบนทางลัด
ดึกสงัดเดือนดาวคราวถวิล
กล่อมผู้อยู่ในกมลให้ยลยิน
ดั่งดารินผินพักตร์ประจักษ์ดวง

เมื่อเคลื่อนผ่านม่านรุ้งคุ้งจรัส
โสมนัสดาวกวินระรินสรวง
ดาวน้อยใหญ่ประทับกับแดดวง
งามโชติช่วงคลายนภาฟ้าสีเทา

ที่ขอบโค้งดั่งหนึ่งดาริกา
บอกเตือนว่าใจจงอย่าคงเหงา
จะขับกล่อมเพลงกานท์อันนานเนาว์
ให้บรรเทาเหงาผ่านวานวรุณ



รการตติ

[รการตติ]

สะพานขึงเวหาหาวเดือนดาวโพ้น
ฟากฝั่งโน้นมีใครใช่ไหมนั่น?
ฟากฝั่งนี้มีคนหมองเหม่อมองจันทร์
จากฝั่งนี้ถึงฝั่งนั้นฟ้ากั้นเรา

สร้างสะพานไปขึงจันทร์ครึ่งเสี้ยว
ด้วยหัวใจดวงเดียวที่เปลี่ยวเหงา
ข้ามขอบโลกขอบหล้าฟ้าสีเทา
ข้ามขุนเขาข้ามทะเลมาเห่รัก

ณัฐชรี

เวหาหาวสะพานขึงคนึงเห
สุดคะเนดาวขึงตรึงสลัก
ที่ฝั่งนี้ดารา สวามิภักดิ์
ปันใจปักข้ามฝั่งฝันตะวันรุ้ง

วาดสะพานข้ามขึงรำพึงว่า
จะข้ามผ่านเวลามาวันพรุ่ง
ผ่านมหาดาราจักรรักผดุง
ให้เฟื่องฟุ้งเจิดจรัสรัตติยา



รการตติ

[เนิน จำราย]

องค์วิรูปักษ์ ธ รักษา ณ ประจิม   
ไม่ได้ลิ้มดำกฤษณาอุราขุ่น
ก่อนเคยเคียงร่วมเขนยเกยดรุณ   
ในอกกรุ่นเพลิงแค้นแน่นอนันต์

อันคนธรรพ์ยุรยาตรบังอาจเอื้อม   
สีทันดรจะกระเพื่อมทั่วเขตขัณฑ์
พระสุเมรุเอนเอียงทับหิมวันต์   
จตุกสวนสวรรค์เป็นลานเพลิง

เคยขับระบำรำฟ้อนศิลปะ      
มุมานะบากหน้ามากุมเหง
แอบอ้างศิลป์หักหาญรานนักเลง   
ประหนึ่งไม่กลัวเกรงทั้งอินทร์พรหม

จึงตรัสสั่งนาคราชบริวาร      
จงล้างผลาญหมดสิ้นให้สาสม
เพื่อตัวข้าได้หมายภิรมย์ชม   
นักสนมเทวีที่เคยปอง

เหตุต่อเนื่องถ้าเคืองขัดหัทยา   
เหล่านางฟ้าไม่ได้สมเป็นคู่สอง
ให้องค์ทิพย์ทรามสงวนนวลละออง   
เล็งศรต้องกายาข้านั้นเถิด

เนิน จำราย ขออภัย “รการตติ” เปิดตำราเขียน ข้าม,ตกยกเว้นด้วย

[รการตติ]

บทกวีมีมนต์ขลังดั่งอัปสร
ละเอียดอ่อนดุจเด่นนั้นเป็นเลิศ
สละสลวยรังสรรค์แสนบรรเจิด
ให้บังเกิดศรัทธาภาษากลอน

งามศัพท์แสงแสดงไว้อยู่ในบท
ที่ปรากฎให้ไว้ใต้อักษร
ดูสง่างามละมุนอันสุนทร
มิจางจรบทกวีมีมนตรา

ดุจดั่งที่ท่านประพันธ์นั้นเลิศแล้ว
ระวิแววดั่งดลมนต์ภาษา
ด้วยทวยเทพวงวรรณท่านสรรค์มา
งามตรึงตราสมคำนำบรรยาย

ขอบคุณในบทกวีที่ท่านมอบ
ด้วยชมชอบกานท์ที่มีความหมาย
ลึกซึ้งนักประจักษ์สรรค์พรรณราย
ดั่งพรมพรายสายสวรรค์ประพันธ์ดล

ขอบคุณครับ



รการตติ

[รการตติ]