ในสายลมแสงแดดกลางท้องถิ่น
ฉันเฝ้ามองฝูงนกบินเมื่อสิ้นหวัง
จากไปแล้วลาไกลเสียงเจ้าฟัง
เหมือนฝากสั่งกับใจให้คิดครวญ
สาวบ้านเราเดี๋ยวนี้วิไลเลิศ
งามพริ้งเพริศไม่มีที่นึกหวน
วัฒนธรรมประเพณีตามกระบวน
ต่างชี้ชวนชมแสงสีศิวิไล
ฉันอยากมีเมียบ้างอ้างว้างอก
แต่ก็แสนตลกเหลือไฉน
เพราะชอบสาวที่นุ่งผ้าถุงไทย
กว่ายอดงามทรามวัยสเกิ๊ตนั่น
คนสวยสวยเดี๋ยวนี้แปลกและแตกต่าง
หลงตัวรู้กว้างขวางแล้วผิดผัน
เเล้วจึงใช้วิชาสารพัน
สอนพ่อแม่ของตัวนั้นตามวิธี
จึงหาว่าแบบแต่เก่าไม่เอาดอก
ใครใครสอนใครใครบอกแล้วหน้าผี
ไม่เคนเรียนวิชาประเพณี
สืบความดีมีมาแสนช้านาน
ฉันเสียดายกายสาวพวกเหล่านั้น
แม้นได้มาชุบปั้นสืบบุตรหลาน
คงจะดีดีกว่าเหี่ยวหย่อนยาน
สืบสันดานโลกีย์อัปรีย์เอย
