ม่วงมาลี คลี่บาน สะคราญพรั่ง
จวบกระทั่ง หมดกลิ่น สูญสิ้นสี
เป็นเช่นนั้น..ทั้งรูป,นาม.. ทั่วธานี
ย่อมสิ้นชีพม้วยชีวีเมื่อถึงกาล
สัจธรรม..ย่อมเป็นเช่นนั้นเอง
คือบทเพลงธรรมชาติ..ใช่หอมหวาน
หมดวาระ..ย่อมจะ..อันตรธาน
สูงสุดคือนิพพานหมดสมมุติ
ท่วงทำนองร้อยกรองกาพย์กวี
หลายสี..หลากเสียง..เรียงพิสุทธิ์
คือมาลาประเทียบเปรียบประดุจ
ร้อยโกมุทห้อยครองคล้องอุรา
ไม่ห่อนแห้งเหือดหายหรือหน่ายแหนง
มีแต่แรงพร่ำเพรียกร้องเรียกหา
ไม่มีวันเดือนดับกรับเสภา
เลยเวลายิ่งหอมหวลกลับทวนลม
มวลมาลี..ล้านบุปผา..นานากลิ่น
ความสวยสิ้นจำเพาะวันเหมาะสม
โคลงกานท์กลอนยิ่งงอมหอมทวนลม
ดั่งคำคมกล่าวขาน “บานไม่รู้โรย”
เนิน จำราย
