ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[บ้านริมโขง]

เพียงหนึ่งวัน

เพียงหนึ่งวันนั้นเห็นประเด็นเกิด
อรุณรุ่งบรรเจิดเลอเลิศก่อ
แสงสดใสไออุ่นละมุนพอ
คล้อยเคลื่อนต่ออีกทีราตรีดำ

ทุกคนผ่านกาลเปลี่ยนที่เวียนว่าย
ซึ่งก็คล้ายเป็นกฎไม่ลดต่ำ
หนึ่งรอบวันหลากล้นให้คนทำ
ที่เหนี่ยวนำทุกผู้อยู่ดำรง

เสริมปัจจัยให้เห็นความเป็นอยู่
ต้องการคู่สู่สร้างที่อ้างส่ง
บ้านอาหารและยาควรค่าคง
เครื่องนุ่งห่มเติมลงให้ตรงตาม

แต่มนุษย์สุดประมาณต้องการกว่า
ต่างไขว่คว้าให้มากยิ่งหลากหลาม
ยังไม่พอขอเพลินจนเกินงาม
บ้างใจทรามปรามป่นเพื่อตนเอง

เกิดอิจฉาอาฆาตไม่อาจห้าม
ปล่อยใจตามอารมณ์เข้าข่มเหง
วางตัวเองเป็นหลักคล้ายนักเลง
ไม่กลัวเกรงกฎการของบ้านเมือง

เพียงหนึ่งวันมันปร่าเกินกว่าเห็น
ล้นลำเค็ญเข็นตนให้พ้นเรื่อง
หลากมารยามาแค่นให้แค้นเคือง
เกินชำเลืองเปลืองเปล่า..ไม่เฝ้ามอง.

"บ้านริมโขง"

๕ เมษายน พ.ศ.๒๕๕๕

[ปู่ริน]

เพียงหนึ่งวันมันมีค่าอย่าให้ผ่าน
เมื่อวันวานผู้คนต้องหม่นหมอง
มีเรื่องยุ่งมายิงฆ่าน้ำตานอง
เดินขบวนเรียกร้องขอสิทธิ์ตน

ทำสิ่งใดมักตามใจความรู้สึก
มิได้นึกด้วยปัญญาหาเหตุผล
คิดแต่เรื่องผลประโยชน์ใช้เล่ห์กล
แล้วมาบ่นด่าว่าอ้าแขนรอ

หวังช่วยเหลือเยียวยาจากราษฎร์รัฐ
คอยเขาจัดมอบให้เมื่อไรหนอ
ไม่ดิ้นรนขวนขวายไม่เพียงพอ
มัวแต่รอของแจกแปลกสิ้นดี

มัวคอยรอรับบริจาคมีมากล้น
ไม่ดิ้นรนเป็นหลักรักศักดิ์ศรี
ทะเลาะกันทุกวันเบื่อเต็มที
ผู้ใหญ่ไม่สามัคคี...น่ารำคาญ...

                     ริน ดอนบูรพา
                         ๕ เม.ย. ๕๕

                                                               

[เปรียว]

ต้องการแค่ปัจจัยสี่ในชีวิต
เพราะว่าจิตเลิกหวังในสังขาร
ชีวิตนี้อยู่ได้อีกไม่นาน
ก็ถึงกาลแตกดับกลับบ้านเดิม

เพียงวันนี้ทำใจให้สงบ
เราจะพบหนทางที่สร้างเสริม
และน้อมรับผลบุญเข้าจุนเจิม
หวังเพียงเพิ่มคุณค่า ราคาคน

เปรียว

[บูรพาท่าพระจันทร์]

ผู้ใหญ่ไม่สามัคคี...น่ารำคาญ...

                     ริน ดอนบูรพา

เพียงแค่หนึ่งซึ่งวารก่อการณ์เปลี่ยน
คือบทเรียนเจียรจำนำแก่นสาร
บอกชีวิตคิดพะนอพอประมาณ
จักร้าวรานการใดไร้พอเพียง

มากก็ล้นท้นเกินให้เพลินหลง
ยากปลดปลงคงฤดีแสงสีเสียง
ผลสุดท้ายกรายทุกข์เข้ารุกเคียง
คงเหลือเพียงน้ำตาเศร้าจาบัลย์

ครั้นน้อยนักหน่วงนำจนลำบาก
ครองตัวยากมากกลัวตัวพลิกผัน
แค่อยู่เพียงเลี้ยงตนให้พ้นวัน
เฝ้าจำนรรจ์ฝันเดียวไม่เหลียวใคร

เพียงหนึ่งวันสรรผิดให้จิตต์ผัน
เพียงหนึ่งวันพลันแย่เกินแก้ไข
เพียงหนึ่งวันสวรรค์นรกตกกลางใจ
เพียงหนึ่งวันนั้นให้ผลเปลี่ยนคนเรา...



 
บูรพาท่าพระจันทร์

[panthong.kh]

เพียงหนึ่งวัน

เพียงหนึ่งวันนั้นเห็นประเด็นเกิด
อรุณรุ่งบรรเจิดเลอเลิศก่อ
แสงสดใสไออุ่นละมุนพอ
คล้อยเคลื่อนต่ออีกทีราตรีดำ

ทุกคนผ่านกาลเปลี่ยนที่เวียนว่าย
ซึ่งก็คล้ายเป็นกฎไม่ลดต่ำ
หนึ่งรอบวันหลากล้นให้คนทำ
ที่เหนี่ยวนำทุกผู้อยู่ดำรง

เสริมปัจจัยให้เห็นความเป็นอยู่
ต้องการคู่สู่สร้างที่อ้างส่ง
บ้านอาหารและยาควรค่าคง
เครื่องนุ่งห่มเติมลงให้ตรงตาม

แต่มนุษย์สุดประมาณต้องการกว่า
ต่างไขว่คว้าให้มากยิ่งหลากหลาม
ยังไม่พอขอเพลินจนเกินงาม
บ้างใจทรามปรามป่นเพื่อตนเอง

เกิดอิจฉาอาฆาตไม่อาจห้าม
ปล่อยใจตามอารมณ์เข้าข่มเหง
วางตัวเองเป็นหลักคล้ายนักเลง
ไม่กลัวเกรงกฎการของบ้านเมือง

เพียงหนึ่งวันมันปร่าเกินกว่าเห็น
ล้นลำเค็ญเข็นตนให้พ้นเรื่อง
หลากมารยามาแค่นให้แค้นเคือง
เกินชำเลืองเปลืองเปล่า..ไม่เฝ้ามอง.

"บ้านริมโขง"

๕ เมษายน พ.ศ.๒๕๕๕

เพียงหนึ่งวัน อยู่ได้ ก็ดีมาก
เพราะไม่อยาก วาดหวัง กลัวนั่งหมอง
ทำความดี ทุกวัน ตามครรลอง
ความดีต้อง คืนย้อน ก่อนสิ้นลม

ไม่ถือโทษ โกรธใคร ให้ใจขัด
คอยกำจัด กิเลส เหตุแห่งขม
ต้องพุทโธ ธัมโม ข่มใจตรม
เพื่อสร้างสม บุญที่ทำ นำทางที

ถ้าอยู่ถึง พรุ่งนี้ คงดีมาก
แม้ลำบาก ต้องทน จนเต็มที่
เราก็หนึ่ง หญิงแกร่ง แรงยังมี
ยากหลบหนี รอวันพรุ่ง อาจรุ่งเรือง
พันทอง

[yaguza]

แค่หนึ่งวัน ที่มี ก็ดีแล้ว
ให้คลาดแคล้ว ปลอดภัย ไม่มีเรื่อง
ไม่พูดตัด ขัดใจ ให้ใครเคือง
ไม่ประเทือง คุณค่า อย่าไปทำ

ใช้เวลา หนึ่งวัน ให้ครับครบ
สิ่งประสพ มัวหมอง มองให้ขำ
ช่วงเวลา รันทด อย่าจดจำ
เอาพระธรรม เป็นทาง เพื่อวางตัว


.....ยากูซ่า.....

[บ้านริมโขง]

-๒-

เพียงหนึ่งวันนั้นเวียนเปลี่ยนชีวิต
ตามลิขิตติดบทกฎสนอง
เหมือนว่ากรรมตามถึงซึ่งคะนอง
เป็นดั่งต้องครองผลของตนทำ

อาจนานเกินเดินสู่ประตูหวัง
ของคนตั้งตารอต่อแสงฉ่ำ
อาจนานเกินปลดปลงความทรงจำ
ความหวานล้ำนำซึ้งเคยตรึงทรวง

อาจนานเกินยามหม่นรอคนจาก
คนลำบากอยากพ้นต้องบนสรวง
ยามทุกข์ครองหมองมานเกินทานทวง
อ้างอับดวงล่วงเลยอดเชยชม

เพียงหนึ่งวันกว่าผ่านช่างนานแสน
ยามยากแค้นแม้นนาทีที่กดข่ม
ก็นานเกินใครอื่นดาษดื่นตรม
ยามไม่สมซมซานนับนานปี

จึงรู้กันวันพรุ่งอาจปรุงเปลี่ยน
สุขทุกข์เวียนวนว่ายเกินหน่ายหนี
ลมหายใจใสสู่ยังดูดี
ถึงพรุ่งนี้มีสิ้นดับดิ้นไป

มีมากล้วนควรรู้อย่าอยู่เฉย
อย่าละเลยรอกันถึงวันใหม่
อาจจะหลับลับลาพาสิ้นใจ
เพียงหนึ่งวันของใคร..อาจไม่มี..

"บ้านริมโขง"

[panthong.kh]

เพี่ยงหนึ่งวัน ผันผ่าน ดูนานเนิ่น
เป็นส่วนเกิน ของใจ ใครกันนี่
ตั้งตานับ เวลา ทุกนาที
ทรมาน เหลือที่ จะพรรณนา

เพียงหนึ่งวัน เหมือนหนึ่งปี ที่ท้อแท้
ช้ำดวงแด ลำบาก ยากหนักหนา
ทนรักเขา ข้างเดียว เปลี่ยวอุรา
ทุกเช้าค่ำ ร่ำหา ระอาจินต์

หากความทุกข์ ทั้งหลาย มะลายได้
จักจำจด ปลดให้ ไม่ถวิล
ยามกินนอน อ้อนหา ล้าชีวิน
แทบแดดิ้น สิ้นหลัก พำนักกาย

จะโทษฟ้า โทษดิน อย่างไรเล่า
ในเมื่อเรา ถูกทิ้ง เขาชิ่งหาย
ต้องตรอมตรม ขมจิต ชีวิตวาย
รักสลาย คลายคลอน แสนอ่อนใจ
พันทอง

[บ้านริมโขง]

เพียงหนึ่งวันมันมีค่าอย่าให้ผ่าน
เมื่อวันวานผู้คนต้องหม่นหมอง
มีเรื่องยุ่งมายิงฆ่าน้ำตานอง
เดินขบวนเรียกร้องขอสิทธิ์ตน

ทำสิ่งใดมักตามใจความรู้สึก
มิได้นึกด้วยปัญญาหาเหตุผล
คิดแต่เรื่องผลประโยชน์ใช้เล่ห์กล
แล้วมาบ่นด่าว่าอ้าแขนรอ

หวังช่วยเหลือเยียวยาจากราษฎร์รัฐ
คอยเขาจัดมอบให้เมื่อไรหนอ
ไม่ดิ้นรนขวนขวายไม่เพียงพอ
มัวแต่รอของแจกแปลกสิ้นดี

มัวคอยรอรับบริจาคมีมากล้น
ไม่ดิ้นรนเป็นหลักรักศักดิ์ศรี
ทะเลาะกันทุกวันเบื่อเต็มที
ผู้ใหญ่ไม่สามัคคี...น่ารำคาญ...

                     ริน ดอนบูรพา
                         ๕ เม.ย. ๕๕

                                                               

สายเลือดทาสตกค้างหว่างนายบ่าว
ก้มกราบท้าวเทวาท่าอาจหาญ
รอรับแจกดั่งแบกหน้ามาขอทาน
ซึ้งซาบซ่านการให้เต็มใจรับ

ผู้ปกครองสั่งได้สมใจนึก
ดั่งโคถึกฝึกรู้สู้เจนจับ
มีหญ้าอ่อนป้อนปากยามอยากงับ
ไม่สดับใดอื่นสดชื่นแล้ว

คือมวลชนสังคมที่ตรมเศร้า
ไร้เร่งเร้าเผาสำนึกเกินฝึกแถว
เชื่อผู้ใหญ่ใจทรามตามแนะแนว
ทาสพ้นแล้วแต่คนไม่พ้นตาม

"บ้านริมโขง"

[บ้านริมโขง]

ต้องการแค่ปัจจัยสี่ในชีวิต
เพราะว่าจิตเลิกหวังในสังขาร
ชีวิตนี้อยู่ได้อีกไม่นาน
ก็ถึงกาลแตกดับกลับบ้านเดิม

เพียงวันนี้ทำใจให้สงบ
เราจะพบหนทางที่สร้างเสริม
และน้อมรับผลบุญเข้าจุนเจิม
หวังเพียงเพิ่มคุณค่า ราคาคน

เปรียว

นี่คือทางวางไว้เพื่อให้ถึง
พิสุทธิ์ซึ้งดวงจิตไม่ติดหม่น
เลิกละวางทางโลภะชนะตน
เพื่อหลุดพ้นบนครรลองของพุทธองค์

[บ้านริมโขง]

ฯ ล ฯ

เพียงหนึ่งวันสรรผิดให้จิตต์ผัน
เพียงหนึ่งวันพลันแย่เกินแก้ไข
เพียงหนึ่งวันสวรรค์นรกตกกลางใจ
เพียงหนึ่งวันนั้นให้ผลเปลี่ยนคนเรา...

 
บูรพาท่าพระจันทร์

จึงควรเห็นคุณค่าเวลานั้น
อย่าปล่อยวันผันผ่านอาการเหงา
ใช้ให้คุ้มคลุมหลงดงมัวเมา
เดินสู่เป้าเข้าถึงซึ่งหลักชัย

[บ้านริมโขง]

ฯ ล ฯ

ถ้าอยู่ถึง พรุ่งนี้ คงดีมาก
แม้ลำบาก ต้องทน จนเต็มที่
เราก็หนึ่ง หญิงแกร่ง แรงยังมี
ยากหลบหนี รอวันพรุ่ง อาจรุ่งเรือง
พันทอง

คือวันพรุ่งมุ่งไว้ด้วยใจมั่น
ได้เติมฝันเติมใฝ่ให้ปราดเปรื่อง
วันนี้ดีพรุ่งนี้สมชมนองเนือง
ไร้ขุ่นเคืองกระเดื่องนามตามนิยม

[บ้านริมโขง]

แค่หนึ่งวัน ที่มี ก็ดีแล้ว
ให้คลาดแคล้ว ปลอดภัย ไม่มีเรื่อง
ไม่พูดตัด ขัดใจ ให้ใครเคือง
ไม่ประเทือง คุณค่า อย่าไปทำ

ใช้เวลา หนึ่งวัน ให้ครับครบ
สิ่งประสพ มัวหมอง มองให้ขำ
ช่วงเวลา รันทด อย่าจดจำ
เอาพระธรรม เป็นทาง เพื่อวางตัว


.....ยากูซ่า.....

มากลีลาท่าทางที่ต่างแต้ม
มากคนแย้มแซมสีที่สลัว
ตามอารมณ์ชมชอบของครอบครัว
คนต่างขั้วตัวต่างกันมันต่างแนว

ตามแต่ใครเลือกสรรวันเดือนผ่าน
ต่างอาการพาลพบสยบแถว
ในหนึ่งวันนั้นหนึ่งคนสู้ทนแจว
สำเร็จแล้วคือสุขไม่ทุกข์ทน

"บ้านริมโขง"

ขอบคุณครับ

[บ้านริมโขง]

เพี่ยงหนึ่งวัน ผันผ่าน ดูนานเนิ่น
เป็นส่วนเกิน ของใจ ใครกันนี่
ตั้งตานับ เวลา ทุกนาที
ทรมาน เหลือที่ จะพรรณนา

เพียงหนึ่งวัน เหมือนหนึ่งปี ที่ท้อแท้
ช้ำดวงแด ลำบาก ยากหนักหนา
ทนรักเขา ข้างเดียว เปลี่ยวอุรา
ทุกเช้าค่ำ ร่ำหา ระอาจินต์

หากความทุกข์ ทั้งหลาย มะลายได้
จักจำจด ปลดให้ ไม่ถวิล
ยามกินนอน อ้อนหา ล้าชีวิน
แทบแดดิ้น สิ้นหลัก พำนักกาย

จะโทษฟ้า โทษดิน อย่างไรเล่า
ในเมื่อเรา ถูกทิ้ง เขาชิ่งหาย
ต้องตรอมตรม ขมจิต ชีวิตวาย
รักสลาย คลายคลอน แสนอ่อนใจ
พันทอง

เพียงหนึ่งวันครั้นโศกดุจโลกหยุด
ร่างกายทรุดหลุดกรอบเกินปลอบไหว
เสียเวลาคราขาดพลั้งพลาดไป
ทางสดใสหม่นมัวพาตัวเดิน

จึงหนึ่งวันที่ได้จงใช้สิทธิ
เข้าลิขิตปิดปัดอย่าขัดเขิน
ทุกนาทีมีค่าอย่าช้าเกิน
อย่ามัวเพลินด้วยเวลาไม่มาคอย

แม้เวลาที่มีนี้ได้เปล่า
อย่าให้เขาเฝ้าวางอย่างเหงาหงอย
เติมคุณค่าพาเกิดให้เลิศลอย
เวลาน้อยร้อยคิดตามสิทธิควร

เพียงหนึ่งวันที่มีอย่าหนีหน้า
จงฟันฝ่าพาฝันอันสงวน
ถึงจุดหมายปลายทางเสริมทางทวน
คือกระบวนถ้วนทั่ว..สร้างตัวตน.

"บ้านริมโขง"

[สุนันยา]

เพียงหนึ่งวัน สั้นนัก หากจะถาม
เพียงหนึ่งวัน นั้นงาม ตามเหตุผล
เพียงหนึ่งวัน บางครา ล้ากมล
เพียงหนึ่งวัน ให้สับสน บนทรงจำ

บางครั้งอาจ เป็นวันหนึ่ง ที่พึงพบ
บ้างประสบ เหตุการณ์ อันน่าขำ
บ้างอาจพบ เหตุร้าย ในกระทำ
เพียงวันหนึ่ง ตอกย้ำ ช้ำอุรา

ในวันหนึ่ง เกิดเรื่อง ที่เคืองขุ่น
ในวันหนึ่ง อาจวุ่นวายในปัญหา
ในวันหนึ่ง มีรัก-ชัง บางครั้งครา
ในวันหนึ่ง อาจระอา น้ำตานอง

หากแม้นไม่รู้ค่า ว่าที่สุด
ยากยื้อยุด ฉุดใจ ไกลหม่นหมอง
หากเพียงวัน รู้ค่า พาประคอง
คือวันของ หัวใจ อุ่นไอรัก....

“สุนันยา”
 

[panthong.kh]

เพี่ยงหนึ่งวัน ผันผ่าน ดูนานเนิ่น
เป็นส่วนเกิน ของใจ ใครกันนี่
ตั้งตานับ เวลา ทุกนาที
ทรมาน เหลือที่ จะพรรณนา

เพียงหนึ่งวัน เหมือนหนึ่งปี ที่ท้อแท้
ช้ำดวงแด ลำบาก ยากหนักหนา
ทนรักเขา ข้างเดียว เปลี่ยวอุรา
ทุกเช้าค่ำ ร่ำหา ระอาจินต์

หากความทุกข์ ทั้งหลาย มะลายได้
จักจำจด ปลดให้ ไม่ถวิล
ยามกินนอน อ้อนหา ล้าชีวิน
แทบแดดิ้น สิ้นหลัก พำนักกาย

จะโทษฟ้า โทษดิน อย่างไรเล่า
ในเมื่อเรา ถูกทิ้ง เขาชิ่งหาย
ต้องตรอมตรม ขมจิต ชีวิตวาย
รักสลาย คลายคลอน แสนอ่อนใจ
พันทอง

เพียงหนึ่งวันครั้นโศกดุจโลกหยุด
ร่างกายทรุดหลุดกรอบเกินปลอบไหว
เสียเวลาคราขาดพลั้งพลาดไป
ทางสดใสหม่นมัวพาตัวเดิน

จึงหนึ่งวันที่ได้จงใช้สิทธิ
เข้าลิขิตปิดปัดอย่าขัดเขิน
ทุกนาทีมีค่าอย่าช้าเกิน
อย่ามัวเพลินด้วยเวลาไม่มาคอย

แม้เวลาที่มีนี้ได้เปล่า
อย่าให้เขาเฝ้าวางอย่างเหงาหงอย
เติมคุณค่าพาเกิดให้เลิศลอย
เวลาน้อยร้อยคิดตามสิทธิควร

เพียงหนึ่งวันที่มีอย่าหนีหน้า
จงฟันฝ่าพาฝันอันสงวน
ถึงจุดหมายปลายทางเสริมทางทวน
คือกระบวนถ้วนทั่ว..สร้างตัวตน.

"บ้านริมโขง"

เพียงหนึ่งวัน สั้นเกิน เดินไม่ไหว
เพียงหนึ่งวัน สงสารใจ ให้สับสน
เพียงหนึ่งวัน ฉันเศร้า เฝ้าทุกข์ทน
เพียงหนึ่งวัน มิพ้น ล้นน้ำตา

ขอเวลา เป็นหนึ่งปี จะดีไหม
ขอเวลา ทำใจ อันไร้ค่า
ขอเวลา เพิ่มหน่อย นะพี่ยา
ขอเวลา เถิดหนา ก่อนลาไกล

จะขออยู่ ร่วมเรียง เคียงเขนย
จะขออยู่  กกเกย เผยคำไข
จะขออยู่ กับพี่  มิมีใคร
จะขออยู่ เรื่อยไป ด้วยใจรัก
พันทอง

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

เพียงหนึ่งวันสั้นไปเพราะใจคิด
และยึดติดอารมณ์ปล่อยจมปลัก
อารมณ์บางวางปล่อยมีน้อยนัก
จึงคาหลักเวียนวนไม่พ้นวง

เพียงหนึ่งวันผันแปรแค่เราคิด
ไม่ยึดติดอารมณ์จมความหลง
สิ่งใดแท้แน่หรือคือมั่นคง
ต้องจบลงสักวันสั้นหรือยาว

[รัตนาวดี]

เพียงหนึ่งวัน

เพียงหนึ่งวันนั้นเห็นประเด็นเกิด
อรุณรุ่งบรรเจิดเลอเลิศก่อ
แสงสดใสไออุ่นละมุนพอ
คล้อยเคลื่อนต่ออีกทีราตรีดำ

ทุกคนผ่านกาลเปลี่ยนที่เวียนว่าย
ซึ่งก็คล้ายเป็นกฎไม่ลดต่ำ
หนึ่งรอบวันหลากล้นให้คนทำ
ที่เหนี่ยวนำทุกผู้อยู่ดำรง

เสริมปัจจัยให้เห็นความเป็นอยู่
ต้องการคู่สู่สร้างที่อ้างส่ง
บ้านอาหารและยาควรค่าคง
เครื่องนุ่งห่มเติมลงให้ตรงตาม

"บ้านริมโขง"

๕ เมษายน พ.ศ.๒๕๕๕

...พร้อมไปวัด จัดหา ตำราพระ
ฟังธรรมะ โดยตรง ส่งจิตถาม
เพียงหนึ่งวัน ฝันใฝ่ ในเรื่องงาม
สร้างนิยาม ความขลัง อย่างตั้งใจ...

...เพียงหนึ่งวัน นั้นสาง เรื่องทางหมอง
อย่าให้ทุกข์ เข้าครอง จนร้องไห้
หนึ่งวันนี้ มีค่า พาฤทัย
พบสุขไร้ เรื่องเศร้า คลายเหงาจินต์...

...อาจประจักษ์ รักราว ชั่วคราวพบ
ชื่นแอบซบ ฤทัย ให้ถวิล
เพียงวันซึ้ง ถึงค่า น้ำตาริน
เตือนยุพิน ครวญฝาก มิจากไกล..

...เพียงวันจาก ฝากถึง คะนึงหา
ฝันวันนี้ จึงพา ห่วงหาใหม่
เพียงหนึ่งวัน ฉันเศร้า เหงาพาไป
ภาพยังท้วง ห่วงไห้ ในหนึ่งวัน...


รัตนาวดี