ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[พี.พูนสุข]

                                                                            กลอนกลบทสะบัดสะบิ้ง

                                              --๑--

                                                  คิดแล้วเศร้าเหงาจิตสุดฤทธิ์สุดรัก       เสียแรงปักใจชิดสนิทสนม
                      หลงจริตติดสวยระทวยระทม                    ก็สาสมที่อกหักสะบักสะบอม
                      นึกว่าซื่อถือสัตย์ถนัดถนี่                         จึงมอบชีวีมุถะนุถนอม (ต้นฉบับ)
                      เพราะเชื่อคำแสนคมจึงตรมจึงตรอม            จะออมชอมเอาไว้ชื่นมิคืนมิคง.

                                                            กำชัย  ทองหล่อ
                                                                    หลักภาษาไทย   พิมพ์ครั้งที่ ๒  พ.ศ. ๒๕๐๙
                                                                          หน้า  ๕๓๖

                                            

                                             
                                                                                                 --๒--

                                           กลบทสะบัดสะบิ้ง
 
                                                   มีข้อบังคับให้คำท้ายวรรค ๔ คำเข้าสัมผัสอักษรกัน คือ คำที่ ๖ กับคำที่ ๘ ซ้ำกัน
 
                                 และคำที่ ๗ กับคำที่ ๙ ร่วมสัมผัสอักษรกัน
 

                       
 
                                                                                                เมื่อมีจิต คิดถอย มันหงอยมันเหงา
                                                 ยิ่งยามมืด มันครึ้ม มันซึมมันเซา          ยิ่งซึมเศร้า สลด จงจดจงจำ
 
                                                อย่าคิดถอย ปล่อยใจ ให้ใหลให้หลง     ให้ใจตรง ไม่ผิด ยิ่งคิดยิ่งขำ
                                                ใจไม่วก หกเหิน ระเกินระกำ               สร้างสุขล้ำ ทุกข์หาย สบายสเบย
 
                                                ไม่พักผ่อน ร้อนรุ่ม มันรุมมันร้อน            ต้องใช้กลอน สอนศาสตร์ ฉลาดเฉลย
                                                รู้จดจำ คำพระ ไม่ละไม่เลย                 สงบเฉย เฉียบคม สบมสบาย
 
                                                เมื่อมีเรื่อง เคืองขัด สลัดสละ               อย่าให้มา มืดมัว สลัวสลาย
                                                ใช้เมตตา มาขัด กระจัดกระจาย           ให้มันหาย มืดมัว ทุกตัวทุกตน
 
                                                กิเลสใน ไม่ดี ยิ่งมียิ่งมาก                  ถ้าเพิ่มอยาก แย่แรง ทุกแห่งทุกหน
                                               ให้กระเสือก กระสัน รำพันรำพน             มานั่งบ่น โน้นนี้ ทุกวี่ทุกวัน
 
                                                ถ้าทำจิต ใจจบ สงบเสงี่ยม               ใจจักเจียม เหนียมอาย ไม่ผายไม่ผัน
                                                สิ่งเสื่อมเสีย เมียลูก ไม่ผูกไม่พัน          เหมือนสวรรค์ ศักดิ์สิทธิ์ ประดิดประดอย
 
                                               บนพื้นหล้า ลูกโลก ทั้งโศกทั้งสุข          แต่ละยุค ทุกข์หนอ เกือบท้อเกือบถ้อย
                                               คนยังข้อง ต้องกิน บนดินบนดอย          อย่ามาถอย ทัพธรรม จงจำจงเจียม
 
                                                สัตว์ยังอยู่ คู่โลก ไม่โศกไม่เศร้า          เพราะวิ่งเข้า วัดพบ สงบเสงียม
                                                ถึงวัดซึ้ง ถึงธรรม จะร่ำจะเรียน            ใช่พากเพียร เรียนธรรม ให้ร่ำให้รวย
 
                                                กรรมมีผล คนเห็น จะเด่นจะดี              ฝึกธรรมมี ลีลา สละสลวย
                                                มีศีลา อารยธรรม จะร่ำจะรวย             ใช้บ้านสวย รวยทรัพย์ เป็นกัปเป็นกัลป์
 
                                                อันคนรวย รวยศีล ไม่สิ้นไม่เสีย           เหมือนเพชรเจียร จรัส มาขัดมาขัน
                                                มีราคา ค่าเลิศ มาเกิดมากัน               มาแข่งขัน ทำดี ไม่รีไม่รอ
 
                                               อย่ารอให้ แก่ก่อน ใช่สอนใช่สั่ง           ใกล้มรณัง ไม่ตื่น เหลือขืนเหลือขอ
                                               เร่งรีบทำ ร่ำเรียน ให้เพียรให้พอ           พุทโธหนอ ขอย้ำ จงจำจงใจ
 
                                               ยุคนี้ร้าย ชายหญิง สวิงสวาย              รักกันง่าย หน่ายเร็ว มันเหลวมันไหล
                                               สังคมหัด ดัดจริต เป็นพิษเป็นภัย           ให้โลกใหญ่ ยุ่งยาก ลำบากลำบน
 
                                               หาได้น้อย ใช้มาก มันหลากมันหลาย      มันยิ่งร้าย รุนแรง ทุกแห่งทุกหน
                                              ไม่พอดี มีเรื่อง ระเคืองระคน                 พอมาจน ใจนึก ระทึกระทวย
 
                                               สังคมยุ่ง ยิ่งทำ มันย่ำมันแย่               ว่าใครแน่ ทำมา ไม่สะไม่สวย
                                               จะโทษไหน ใครทำ ไม่ร่ำไม่รวย          โชคไม่ช่วย ชูชิด สะอิดสะเอียน
 
                                               มาน้อมนำ นะโม พุทโธพุทธัง              ไม่หยุดยั้ง ยืนยัน ไม่หันไม่เหียน
                                              ใครสรรเสริญ เสียดสี จะติจะเตียน          จักน้อมเศียร เพียรคิด ที่จิตที่ใจ
 
                                               ธรรมสำหรับ ดับกลุ้ม มันลุ่มมันลึก         เมื่อจิตนึก หมดจด มันสดมันใส
                                               ทำตามกลอน สอนสั่ง ระวังระไว           หมดทุกข์ใจ จิตเฉย สเบยสบาย.
 

                                                                                 ...หยาดกวี...
                                                                              ๑๖ ตุลาคม ๒๕๕๑
                                          www.okanation.net

                                                       

-- ๓ --

สนั่นหวั่นไหว...


  

ฟัาคำรน   ดลใจ   ระไวระวาด
 ลมอุกอาจ  อย่าเผลอ  ทะเล่อทะล่า
 เรือท้องแบน  แตกนิดนิด  ระอิดระอา
 สติมา  นิ่งพินิจ  กระจิตกระใจ

  เสียงน้ำบึ้ม  ถั่งโถม.. คระโครมคระคราม
  หินกลิ้งตาม  หล่นหลั่น.. ก็หวั่นก็ไหว
  ต้นไม้คลอน  ถอนราก.. กระชากกระไช
  หินดินไส  ซากศพ  กระทบกระเทือน

  บ้านโงนเงน  พังภินท์.. มิสิ้นมิสุด
  เสียงไห้ดุจ  แดเดือด.. จะเชือดจะเฉือน
  ฟ้าคะนอง  ร้องทัก.. จะตักจะเตือน
  ใครเลอะเลือน  ตัดราน..  สะท้านสะทก

  มองน้ำเจิ่ง  แสนเพลีย..  ละเหี่ยละห้อย
  ใจถดถอย  หน้าเสีย.. กะเปลี้ยกะปลก
  หยิบฉวยนี่  ฉวยนั่น.. กระงันกระงก
  กลัวงูฉก  ตายฟรี.. ตะลีตะลาน

  ยามน้ำนอง  นองน้ำใจ.. ไสวสว่าง
  ทุกเส้นทาง  คึกคัก.. สมัครสมาน
  อุ่นน้ำมิตร  มอบของ.. จะนองจะนาน
  จิตเบิกบาน   โอ้..คนไทย.. ละไมละมุน ฯ



 

   ..พี.พูนสุข..


  

  ***ใครจะสะบัดแบบไหน ก็แล้วแต่รสนิยมคารมกลอน...                             

[ช่วงนี้ไม่ว่าง]

อืมม์.... จะว่าไปก็เป็นคำพูดที่มีเหตุและผล
เพราะมีที่มาที่ไป  อ้างอิงหลักฐานตำรา  แต่อย่างไรก็ดีก็ยังคงยืนยันคำเดิมว่า
คำที่นำมาใช้นั้นต้องเป็นคำคู่กันที่ใช้พูดจนเป็นปกติอยู่แล้ว มีการได้ยินได้ฟังจนชินหู
ก็คือคำที่คนพูดกันติดปากจนเป็นปกตินั่นเอง  อาทิเช่น ตะเกียกตะกาย  ทุรนทุราย  กระวนกระวาย  สม่ำเสมอ  สว่างไสว  กระหืดกระหอบ
กระแอมกระไอ  กระปรี้กระเปร่า  ทุลักทุเล   ลมเพลมพัด(ซึ่งคำทียกตัวอย่างมานี้คือคำพูดทั่วไปที่ใช้พูดจนติดปากชินหูนั่นเอง
มิใช่คำที่ประดิษฐ์ขึ้นใหม่)   ผู้แต่งจำต้องอาศัยไหวพริบในการสรรหาคำเหล่านี้แหละ
มาประกอบในการแต่งกลอน  มิใช่มาประดิษฐ์หรือใส่เข้าไปตามใจชอบพอแต่ให้ถูกหลักการ
จึงจะถือว่าเป็นกลบทแท้   ไม่เช่นนั้นคำจะเป็นแค่คำที่ถูกยัดเยียดเข้าไปพอให้ถูกต้องตามตำราเท่านั้น
หาความเป็นธรรมชาติมิได้  และไม่เข้าถึงแก่นแท้ของความเป็นกลบท(เป็นแค่ข้อคิดเห็นส่วนตัว)

เหตุผลประกอบการคิดเห็น   เราจะต้องมาวิเคราะห์กันว่าคนโบราณเขาคิดกลบทนี้มาเพื่ออะไร ?
คงไม่ใช่อยู่ๆจะมาบัญญัติหลักการขึ้นมาเป็นแน่  คนโบราณจะต้องเล็งเห็นแล้วคำคู่เหล่านี้สามารถนำมาประกอบ
เป็นการเล่นคำได้  จึงบัญญัติกลบทชนิดนี้ขึ้น  จุดมุ่งหมายอยู่ที่การประลองไหวพริบว่าใครจะสามารถค้นคว้าและสรรหา
คำประเภทนี้มาใช้ในกลอนได้มากที่สุดและกลมกลืนที่สุดคนนั้นก็จัดเป็นผู้เต็มเปี่ยมด้วยไหวพริบ
ตรงกันข้ามผู้ประดิษฐ์และใส่คำตามใจชอบของตนโดยไม่คำนึงถึงคำคู่ที่มีอยู่จริงย่อมไม่แสดงถึงเชาวน์ปัญญา
เปรียบอุปมาเหมือนเพชรแท้กับเพชรสังเคราะห์  เพพชรแท้คือสิ่งที่มีอยู่แล้วตามธรรมชาติเป็นสิ่งที่หาได้ยากและมีราคา
ส่วนเพชรสังเคราะห์นั้นประดิษฐ์ตามใจตัวเอง  จะทำมากเท่าไรก็ได้
อีกประการหนึ่งอยากให้คำนึงถึงธนบัตรแท้กับการผลิตธนบัตรเอง  ความยากและง่ายต่างกันให้เห็นชัดเจนอยู่
คนผลิตแบงค์ใช้เองเป็นเช่นไรย่อมรู้กันอยู่
      ที่กล่าวทั้งหมดนี้ใช่ว่าจ้ำจี้จ้ำไชต้องการเพียงชนะ  แต่อยากให้คำนึงถึงหลักการและความเป็นจริง
ตลอดถึงที่มาที่ไป  การเล่นกลบทนี้จึงจะเข้าถึงแก่นแท้  หากทำแบบลวกๆ กลบทจะกลายเป็นแค่กลอนพิกลพิการบทหนึ่งเท่านั้น
ไม่มีความแปลกและพิศดารชวนอัศจรรย์เหมือนเช่นที่กลบทควรจะเป็น

                 หากการแสดงความคิดเห็นนี้เป็นการล่วงเกินแต่ประการใดต้องขออภัยิย่างสูง
ทั้งนี้ เพื่อต้องการให้เกิดประโยชน์ต่อการศึกษาโดยแท้จริง มิได้มีเจตนาอื่น   

[ค.คนธรรพ์]

 ตีกลบทแตกเปรี้ยง     กระจัดกระจาย
จุดวาบคำอธิบาย        สะบัดสะบิ้ง
ฟื้นภูมิอดีตเจียนวาย    กระปรี้กระเปร่า
ทางคิดโคลงไม่ทิ้ง      โฉบเข้ากระฉับกระเฉง

มอบให้ผู้ขี่พญานาค