ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ดาว อาชาไนย]

ถ้าโลกนี้คือละครตอนแต่งบท
เขากำหนดให้เล่นเป็นคนเศร้า
รักไม่สมปรารถนาเหมือนคว้าเงา
ไม่รับเอามาเล่นบทเช่นนี้

จะเลือกเล่นเฉพาะบทเหมาะสม
รักรื่นรมย์เริงใจได้สุขศรี
เมื่อรักแล้วได้ชมสมฤดี
เลือกบทที่อาจคว้าตุ๊กตาทอง

แต่โลกนี้มิใช่ละครสด
จึงเลือกบทมิได้หทัยหมอง
จำใจเล่นบทเศร้าทุกข์เข้าครอง
น้ำตานอง..โลกนี้มิใช่ละคร

ดาวอาชาไนย

[บ้านริมโขง]

โลกความจริงสิ่งเห็นเด่นในถ้อย
เป็นริ้วรอยเลื่อมสลับวับสลอน
ตามแต่ใครมองดูสู่บทตอน
แต่ละครต่างเห็นเล่นให้ดู

เมื่อโลกนี้ที่เห็นไม่เช่นนั้น
ไม่อาจปันบาทบทสดสวยหรู
ไม่อาจเลือกเปลือกในไว้ชื่นชู
ต่างจมอยู่กับกรรมที่นำทาง

จึงไม่เป็นเช่นละครที่ย้อนยอก
ตัวเราดอกเล่นรู้งูกินหาง
เดินตามเขา-เขาตามเราหลงเงาจาง
จนเคว้งคว้างบางครั้งนั่งระทม

คนดูเราต่างหากที่ฝากบอก
แสดงออกให้เห็นเด่นเกินสม
ตีบทแตกแยกจิตคิดคารม
ช่างเหมาะสมตัวเอกเฉกละคร

อันโลกคือเวทีที่วางตั้ง
หลากประดังฉากหลังตั้งสลอน
มนุษย์คือผู้แสดงแฝงอาภรณ์
เสริมบทตอนตามสมอารมณ์ตน

จึงตัวเรา นี่เองละเลงบท
จึงตัวเรา แสดงสดเกินปลดหม่น
ไม่อาจล้าง บทเศร้าเคล้ากมล
ไม่อาจล้าง บางคนพ้นกรรมเวร.

"บ้านริมโขง"

๑๖ มกราคม ๒๕๕๕

[กังวาน]

อยากปรากฎบทบาทฉลาดล้ำ
ไม่อยากจำที่กำหนดบทตาเถร
แต่ที่ได้นั่นหรือคือเหลือเดน
บังคับเล่นอยู่ในโลกที่โศกตรม

ความทุกข์ทับหลับใหลไปจนตื่น
ใจสะอื้นหน้ายิ้มอิ่มขื่นขม
โลกนี้แปลกแยกจะให้ใครระทม
หรือชื่นชมคนไหนโลกให้มี

ยุติธรรมคำนั้นฉันเลิกคิด
โลกให้ผิดตั้งแต่เกิดแล้วเปิดหนี
มนุษย์เราเท่าเทียมเปี่ยมความดี
แค่ชีวีในละครไว้สอนตน

[panthong.kh]

บทละคร ของเรา เรากำหนด
เล่นตามบท ตามตอน ไม่ช่อนเร้น
บทดีชั่ว เมามัว และลำเค็ญ
ต่างวาระ เวรกรรม ที่ทำมา

แต่บางที ชีวิตจริง ยิ่งกว่านั้น
เล่นแบ่งแยก สีสัน กันมากหน้า
เล่นชิงดี ชิงเด่น เห็นกับตา
ใครขัดแข้ง ขัดขา ก้นด่าไป

บางครั้งเล่น ถึงขั้น กันเลยเถิด
เล่นเตลิด เกินเลย เคยเห็นไหม
เพื่อนพวกพ้อง ปกป้อง กันเข้าไป
แม้จะเหยียบ ย่ำใคร ไม่เคยแคร์

หันมามอง ตัวเรา เศร้าดวงจิต
บทละคร ถูกขีด กรีดเป็นแผล
คงเป็นเวร เป็นกรรม ช้ำดวงแด
ได้รับแต่ บทเศร้า เคล้าน้ำตา
พันทอง

[สุนันยา]

บทละคร ชีวิต ใครคิดสร้าง
กำหนดวาง ฉากซ้อน อ้อนห่วงหา
รักมากล้น จนจิต ผิดระอา
เส้นทางฝัน ฟันฝ่า คุณค่าใด

ขื่นขมทับ ปรับเปลี่ยน หมุนเวียนว่าง
บนเส้นทาง ถางถาก ลำบากไฉน
ไม่สมหวัง พลั้งผิด คิดตัดใจ
ยากกระไร ตัดรัก จากดวงจินต์

ฉันได้บท ละคร ตอนน้ำเน่า
ความว่างเปล่า เป็นเพื่อน เยือนถวิล
ก้มหน้า ซับน้ำตา คราหลั่งริน
รักสูญสิ้น ห่างหาย กลายสัมพันธ์

อยากบอกผู้ กำกับ รับบทส่ง
วางบทลง ตรงระรื่น ชื่นสุขสันต์
ขอบทที่ สมหวัง ดั่งจำนรรจ์
ขอให้ฉัน ละบท รันทดทรวง....

"สุนันยา"

[m1]

โลกใบนี้เหมือนเวทีการแสดง
มีสีแสงสลับฉากที่หลากหลาย
แล้วแต่บทละครตอนอะไร
โลกมีให้ได้แสดงกันทุกคน

บทโศกเศร้าปวดร้าวเคล้าน้ำตา
บทเฮฮาปาร์ตี้ก็มีขรม
บทให้ร้ายป้ายสีก็มีจม
บทนิยมคือเกิด แก่ เจ็บ ตาย

เล่นซ้ำเป็นประจำอยู่บนโลก
เป็นบทโศก ที่ยัง ดังไม่คลาย
เป็นบทที่แสดงกันไม่เบื่อหน่าย
บทสุดท้าย เกิด ตายอยู่นั้นเอง

           
           
             m1
          21/2/55