ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ค.คนธรรพ์]

         หยาดน้ำค้างบนบทกวี

  น้ำค้างพราวพร่างไม้    ม่านใบ
แสงเก็จแก้ววาวใส        ส่องสะท้อน
เห็นยิบ ยิบแต่ไกล        ไม้ประดับเพชรเอย
รอแดดสายแผดร้อน      เหือดแห้งระเหยหาย

  ใต้ไม้น้ำค้างพบ       โคลงประหลาด
บันทึกลงแผ่นกระดาษ  ยู่หยี้
ต้นหายบทท้ายขาด    ไม่จบ
โคลงคัดดินสอนี้        คำถ้อยบรรจง


"  แว่วว่ามีคู่เจ้า          ดวงใจ แล้วนา
 แว่วว่าเหมาะสมสมัย    กับน้อง
 แว่วหูไม่ฝาดไป         พลันสะอึก
 ทราบตอบแล้วคำร้อง  รับได้แท้จริง

   ไร้ประโยชน์มีรึต้อง   เสียใจ
 ใช่สลักสำคัญอะไร     อกช้ำ
 น้ำตาช่างหลั่งไหล     ไม่หยุด
 หวนกลับหลังเดินจ้ำ   สุดกลั้นจำลา "


  ลมฤดูหนาวเริ่มต้น             โบกโบย
ผลักเก็จน้ำค้างโรย              สู่พื้น
เป๊าะ เป๊าะ เป๊าะกระเซ็นโปรย  หยาดหยด
ใบยอดเขียวชุ่มชื้น              หย่อมหญ้างอกงาม

  เก็จน้ำค้างละลิ่วหร้วง    อากาศ
น้ำหยดใสสะอาด           ดิ่งหล้า
หนึ่ง สองกระทบกระดาษ  แตกซ่าน
อีกหยดสาม สี่ ห้า         ดับเศร้าคำโคลง

  ฟ้าแจ่มกระจ่างเก็จแก้ว  ระเหยหาย
โคลงคัดใต้โคนไม้        เปล่าแล้ว
น้ำค้างส่งมอบกาย        ก้อนเมฆ
โคลงรักดั่งดวงแก้ว       อยู่ขึ้นใจกวี

 

[เฮยอิง]

ดุจน้ำค้างยิ่งแล้ว  . .  กวี

เป็นหนึ่งพรมวลี  . .  ส่องหล้า

สวยใสดั่งมณี  . .  หยาดหนึ่ง

กระจ่างอยู่คู่ฟ้า  . .  เมื่อล้าดับลง

สูงส่งยิ่งแสงแห่งกวี

ถ้อยพจวลีหวานซึ้ง

ใดใดเล่าเกินกล่าวคำนึง

น้ำค้างหยดหนึ่ง. .ลับลา

เปิดคำจำนรรแจ่มแจ้ง

ประกายแสดงส่องฟ้า

เพียงหนึ่งเสี้ยวกาลเวลา

ลับจากฟ้าดุจน้ำค้าง. .กลางกวี

[เพรางาย]

เพียงคำเขาเล่าอ้าง           อึงอล
เลือกตัดไมตรีคน              คิดแพ้
ตะวันเยี่ยมเวหน              หดหู่
ใดเท็จใดเที่ยงแท้             เลศร้ายตามเลย


พานทองเอยฝากไว้           ใจเรา
ฝนสาดโทรมแดดเผา          ผุดริ้ว
เผยผิวด่างดำเทา                ซุกซ่อน
พานชุบถ้วนทุกนิ้ว              แหลกแล้วใจใคร

ใสพราวน้ำหยาดค้าง            เย็นคำ
ยะเยียบคลุมพงดำ               เคลือบคล้าย
มะปรางอาบฝนพรำ             หยดเกาะ
โคลงคัดบทส่งท้าย             รดรื้นหญ้าราย

[กามนิต]

บทกวีบนหยาดน้ำค้าง

    ริกริกดวงเด่นแม้น           มณีใส
เนายอดหญ้ายอดไกว         แกว่งน้อย
วิบวับอวดแสงใด               แซมส่อง
แสดงบทกวีพร้อย              พร่างผู้พบเห็น
   
    เป็นเพียงน้ำค้างฉ่ำ         ครู่คราว
มอบสุขในแวววาว              ขณะนั้น
สายสายเหือดสู่หาว            ห่มโลก
ราวรักเคยกระชั้น                ชื่นแล้วแหลกสลาย

    หมายรักแล้วจึ่งพร้อม       เผยรัก
เพียงครู่ใจประจักษ์              แจ่มซึ้ง
แม้นเธออาจหาญหัก           ให้ระเหิด
จักเก็บไว้ก้นบึ้ง                   จิตแม้นเจ็บไฉน

    ในน้ำค้างจึ่งแก้ว            กวีฝัน
สลักอยู่ซ้ำซ้ำสรรค์              สืบหล้า
หยาดใหม่หยดเก่าอัน         อวลอก
ก่อนสลายช้าช้า                 ฝากไว้เพียงจำ

กามนิต
๘ พ.ย.๕๔