ตราบชีวัน มั่นคง ดำรงอยู่
ควรพันตู สู้ไป อย่าได้ถอย
ใช่งอมือ งอเท้า เอาแต่คอย
ขืนอ้อยส้อย ปล่อยปละ จะทันใคร
ลมหายใจ เบาเบา เคลื่อนเข้าออก
มิบ่งบอก อาจสะดุด หยุดวันไหน
ชาติหนึ่งเพียง พริบตา ก็ลาไป
เกิดมาไย? ถ้ามัวเอื่อย นอนเฉื่อยชา
ตราบยังมี เรี่ยวแรง จงแข็งขัน
เร่งบากบั่น จริงจัง ก่อนสังขาร์
สร้างกรรมดี ฝากไว้ ในโลกา
ย่อมควรค่า กว่าคน ไร้ผลงาน
พวกขี้เกียจ อนาทร นอนตื่นสาย
นิ่งดูดาย อืดอาด ปราศแก่นสาร
ใครเห็น เป็นรู้สึก นึกรำคาญ
ล้วนป่วยการ เสียที ที่เกิดมา
อยากนอนยาว รอนอน ตอนมรณ์ม้วย
มิต้องขวย สดับ รับปัญหา
แต่เมื่อยัง อยู่ดี มีชีวา
พึงไขว่คว้า ก้าวไป ไม่รั้งรอ
