ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ภู กวินท์]

ดอกไม้สีเทากับเงาฝน
…..
เสียงลมฝนต้นไม้ ไหวใบหญ้า
คุ้นเคยกับสายตา เวลาดึก
สัมผัสผิวริ้วโรย โดยสำนึก
ราวจารึกความหนาว อันร้าวราน
…..
ในคืนที่ฝนตก นั่งสบเงา
เพียงดอกไม้สีเทา ที่เฝ้าหว่าน
จนเป็นเรื่องความเชื่อ แต่เมื่อวาน
พร้อมผลิบานหมองหม่น หล่นจากรวง
…..
พอมาถึงวันหนึ่ง ซึ่งพลัดพราก
จำต้องจากความหวัง แต่ยังห่วง
กลายเป็นเมฆความฝัน มากลั่นทรวง
ท่ามกลางปวงหยดน้ำ ข้างกำแพง
…..
ฝนกระเซ็นเย็นพร่า พรมทาพื้น
สะดุดคืนหงอยเหงา ที่เว้าแหว่ง
เห็นดวงดาวไกลลิบ กระพริบแดง
สลักแสงแห่งรัก กล่าวทักทาย
…..
บางส่วนเริ่มเหี่ยวเฉา เมื่อเขาจาก
เหลือเพียงซากแตกหัก รักสลาย
ดอกไม้เริ่มโรยรา น้ำตาพราย
ฝนเดียวดายหายนิ่ง ทอดทิ้งเงา!
…..

 
ภาพจาก oknation.net

[สุวรรณ]

โปรยทราย ผลึกแก้วอันแวววับ
สู่กิ่งก้านสำทับ กับความเหงา
หมายให้ช่อดอกไม้คลายสีเทา
ลดองศาความเศร้าให้เบาบาง

แต่กลับกลายบังแสงแห่งฟ้าโพ้น
ไร้คำใดปลอบโยนจนหม่นหมาง
เมฆฝนเบือน ทิ้งห้วงช่วงรายทาง
ความอ้างว้างคว้างอยู่อย่างทุกข์ทน

ชีวิตหนึ่งครู่น้อยละห้อยเศร้า
มองดอกไม้สีเทาในเงาฝน
คล้ายบทเพลงอมตะเศร้าสากล
ที่ยังอยู่ประจำตนไปชั่วกาล

[นางฟ้า ชาลี]

ความเจ็บปร่า พร่ามัว ในหัวอก
เหมือนนรก กกไว้ ให้เล่าขาน
สร้างความช้ำ ย้ำใจ ให้ร้าวราน
เป็นดั่งม่าน น้ำตา น่าปวดใจ

ในเงาฝน หม่นมัว สลัวเศร้า
เหมือนรักเรา เก่าก่อน ตอนผลักไส
เหมือนคมมีด กรีดซ้ำ ย้ำลงไป
ความฝันใฝ่ ไหลลง ตรงข้างทาง

เก็บน้ำตา พาใจ ไปรักษา
เก็บกายา พาตัว มัวสะสาง
เก็บความช้ำ ย้ำเตือน เฉือนใจนาง
เก็บความว้าง ค้างคา ลาจากไป

นางฟ้า  ชาลี

[พิมพ์วาส]

ร่วงกราวกรูสูถนนคนเดินเหยียบ
ก่อนเคยเทียบเลียบอยู่ดูขั้วต้น
หมดสิ้นกลิ่นผินหอมดอมสุคนธ์
อดยินยลบนทางวางเกลื่อนไป

ดูทีท่าว่าฝนจะท้นตก
จึงได้พก ยกร่มเผื่อ ฝนรินไหล
เดินทางท้าวร้าวเร้นส้อนเส้นใจ
แหงนดูฟ้าไกลไกลไม่เทาเลย!

ดอกไม่หม่นคนหม่นจนทนทุกข์
เจียนหมดสุขท์สนุกสิ้นจินต์ระเหย
ดอกไม้เศร้าเราเศร้าเคล้าภิเปรย
เหมือนจะเชยเย้ยว่าข้าติดดิน

ขอบคุณภาพจาก Internet ค่ะ