เธอมองไกลเกินไปจึงไม่เห็น
ใครหนึ่งเป็นเป้าหมายที่ปลายหม่น
อาจเป็นเพราะสายตาที่ปร่าปน
น้ำตาหล่นบนแก้มยามแย้มเยือน
เธอมองไกลเกินไปจึงไม่เห็น
ความลำเค็ญเช่นใดพาใจเฝื่อน
เขาไม่รักจากไปจนไกลเรือน
เหตุแชเชือนเพราะเราคนเฝ้าคอย
เธอมองไกลเกินไปจึงไม่เห็น
มองจันทร์เพ็ญเด่นฟ้าพาเหงาหงอย
แต่คนหวังดังเช่นใช่เด่นลอย
เพียงหนึ่งรอยปล่อยทิ้งจากหญิงเอง
ฉันมองหาพาฝันมาสรรสร้าง
สายตาวางห่างไปแสงไม่เปล่ง
เธอมองสูงสู่ฝั่งฉันวังเวง
ร่ำเลบงเพลงครวญบทป่วนใจ
ฉันมองหามาเสมอแต่เธอนั่น
เก็บมาฝันวันซึ้งที่พึงใฝ่
อยากให้คืนตื่นหานั้นพาไป
สู่วันใสใส่สุขไร้ทุกข์ตรม
ฉันมองหามาเสมอละเมอพร่ำ
อยากให้รักปักฉ่ำไม่นำขม
อยากคว้ามือถือสองได้ครองชม
เติมอารมณ์สมจินต์..ไม่สิ้นปอง.
"บ้านริมโขง"
