ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[Music]

  เนื่องมาจากต่อกลอนไว้กับผู้อวุโสท่านหนึ่ง..บ้านอุดร ๑๐๘
 

บนเส้นทางสู่ถนนของคนเขียน
เหมือนนั่งเทียนในห้องใช้ช่องอ้าง
ต้องเรียนรู้ผู้คนใช้กลวาง
ทิ้งภาพลางบางตอน..ใช้กลอนนำ

บางคราวเหมือนหนังขายยามืออาชีพ
ต้องเร่งรีบขายตั๋วแต่หัวค่ำ
จินตนาคว้าใส่ต้องใฝ่จำ
แล้วร่ายรำนำบท..สะกดใจ

ตัวละครย้อนยอก..แม้หลอกยาก
จะรักมาก..หรือกลวง..เอาลวงใส่
บ้างเหี้ยมโหด..โกรธแรง..หรือแกล้งใคร
ต้องร่ำไรวางเรื่องให้เฟื่องฟู

ถึงเวลากล้าหรือกลัว..ออกตัวก่อน
ทำขี้อ้อน..หยิบฉวย..ให้สวยหรู
คบเพื่อหลอก..เพื่อเล่น..ให้เอ็นดู
หรือเพื่อปูทางตน..ถึงคนนึง

แล้วก็เริ่มพูดปด..แบบอดอยาก
เพื่อจัดฉาก..ฝากฉ่อ..ล่อให้หึง
ดั่งเสียงพากย์กระชากจิตให้ติดตรึง
พอฉุดดึงได้สักพัก..ก็ชักชวน

ชวนกันเล่นหวงห่วงบ่วงสวาท
ไม่ชี้ขาดแต่ได้ทีก็รี่สวน
ถวิลหวังพรั่งพรู..ว่าคู่ควร
ทุกกระบวนเต็มกระบาลเพื่อหว่านคำ

สร้างลีลาร้อยรสให้หยดย้อย
ผู้คนคล้อยจุมพิตจิตถลำ
ก่อนจะจบตีลูกจากเพื่อฝากจำ
สะกิดซ้ำให้ข้อคิดสะกิดใจ
......๑๐๙๑๓......

[♥หทัยกาญจน์♥]

หนึ่ง...ในความรู้สึก

หนึ่ง..ในความรู้สึกนึกคำเขียน
คล้ายแสงเทียนส่องทางนำวิถี
ร้อยเรียงพจน์งดงามความกวี
บาทสวยสดบทวจีมณีกานท์

ศาสตร์แรกเริ่มลักษณะฉันทลักษณ์
ศิลป์สลักเรียงป้อนอักษรหวาน
คำสำเนียงเสียงสัมผัสจัดจรดจาร
กลอนส่งผ่านจิตพินิจคิดถึงเธอ

หทัยกาญจน์

 

[เมฆา...]

๐ คนึงคะเนคิด ๐

๐ คนึงคะเนคิด         ขณะจิตประดิษฐ์ฝัน
ท่ามกลางรวิวัน       ระอุโชน ณ กลางเกลียว
 
๐ ล่องลอยละลุลิ่ว     ปะทะปลิวสยิวเสียว
ขยาดหยุดประดุจเดียว     วะวาบว้างวิเวกวน

๐ นิมิตสถิตย์วาด       บ่มิอาจประสาทผล
สาบสูญหทัยชน        ชะระโฉมชโลมจินต์

๐ แห้งเหือดระอุพล่าน     ทวิมานมิปานหิน
แล้งศักดิ์ตระหนักสิ้น      มิซาบซึมสะสู่ทรวง

๐ ประกายระยะย่อ       ประดุจคลอพนอหวง
ล้วนหลอกละลอกลวง   ฤจะห่วงฤดีดอน

๐ ขมดั่งฤทัยทุกข์           บ่มิสุขสโมสร
น้ำตาระอาวรณ์         สะกิดซ้ำกระหน่ำมัว

๐ หยดหนึ่งนวฝัน   กระทบสั่นกระทั้นหัว
อสงไขย ณ ใจตัว        ปริทั่วอุระทน

๐ อาทิตย์ระอุลุก    ก็มิปลุกประจัญจญ
จำสิ้นประพันธ์พล   ระยะยืน..ก็หยุดยาว...

[พิมพ์วาส]

นีรชบาน........แอ่งรวิใหญ่       
มัตสยะใคร่........บนปฐพี

ผืนอฏวี........มีคิรินี้
แลสกุณี.........โฉบรติไป

จิตน์ประติกรรม..........ธรรมบ่ประไว้
พิศขณะใด...........เห็นมิติดี

เมื่อระยะทาง...........จากระอุที่
ทรวงอุระมี.....ให้ฤดิไหว

โฉมมิสุกล.......ผิวบ่มิใส
พจน์ประติใด....ใคร่มรุไว


พิมพ์วาสลองแต่งดู เจอ "ลหุ" หอบเลยค่ะอิอิ